Vikan - 08.05.1969, Blaðsíða 44

— að við viljum veginn, sem
liggur inn að þorpinu.
— Fínt.
Eftir tæpa tvo kílómetra komu
nokkur hús í ljós. Sjö eða átta
bóndabýli, sem mynduðu þyrp-
ingu kringum sívalan kirkjuturn.
Þegar þeir stigu út úr bílnum,
kom vera frá einu hinna hvít-
kölkuðu húsa í áttina til þeirra.
— Leita herrarnir einhvers?
spurði gamli maðurinn.
— Já, sagði Karsch, —- við
leitum að rauðum sportbíl, mað-
ur í brúnum kamelhárfrakka er
við stýrið, við hlið hans falleg
stúlka, þau eiga að hafa ekið
hér framhjá..
— Hvenær?
— Fyrir um það bil tíu mín-
útum.
— Ég hef ekki orðið þeirra
var.
Og hvert liggur þessi veg-
ur, ef við höldum áfram? spurði
Haller.
Bóndinn, sem var í brúnum
leðurjakka og háum stígvélum,
brosti breitt. -— Hann heldur
áfram í hundrað metra, þá end-
ar hann á akri.
— Segið mér, hélt Karsch
áfram, -—• ef við snúum nú við og
komum aftur út á þjóðveginn,
þá komum við að mjóum hliðar-
vegi.... þér hljótið að þekkja
hann?
Auðvitað.
— Hvert liggur hann?
— Að litlum, gömlum veiði-
kofa, en ef þér ætlið þangað, má
yður ekki þykja vænt um bílinn
yðar ....
— Og hver á þennan veiði-
kofa? tók Haller fram í fyrir
honum.
— Verksmiðjueigandi í Mún-
chen. Martin Westphal heitir
hann. Þar að auki fyrsta flokks
veiðimaður, sem hittir af hvaða
færi sem ....
Bóndanum var liðugt um mál-
beinið. En honum gafst ekki tími
til að halda máli sínu áfram.
Hínir ókunnu þurftu allt í einu
að flýta sér svo ósköp mikið.
Janine heyrði fótatakið, sem
aftur nálgaðist húsið. Örlítil birta
féll um skráargatið.... birta frá
vasaljósi.
Þegar dyrnar opnuðust, lokaði
hún augunum. Með augunum
hefði hún getað gefið þeim
merki, sem hefði látið þeim skilj-
ast þetta: ég er ekki dáin. En
henni var ljóst, að hún hafði
enga von um miskunn.
Af eðlisávísun gerði hún það,
sem dauðelt dýr reyna stundum
sem síðasta úrræði: hún lézt vera
dauð.
— Á ég að kveikja? spurði
Júrgen.
— Nei, svaraði Gaby, við
sjáum nógu vel til.
Þau höfðu lokað dyrunum inn-
anfrá og voru nú bæði komin
inn í myrkt herbergið. Og þar
sem þau héldu að hún væri dauð,
töluðu þau án allrar varúðar.
— Hvað með fjölskyldu henn-
ar, vildi Gaby fá að vita.
— Hún á engan að. Faðir
hennar dó fyrir löngu, móðir
hennar fyrir nokkrum árum.
Hún á engin systkini.
Mamma, hugsaði Janine, þér
þótti líka vænt um Júrgen. Þú
varst ánægð með tengdason
þinn. Janine var heppin — það
varstu vön að segja við nágrann-
ana. Mamma, ég hef verið svik-
in meir en nokkur mannvera
hefur áður verið. Ég get ekki
einu sinni hreyft litlafingur, en
ég get hugsað, og ég verð að
hlusta.
— Heppilegt, að þið skylduð
engin börn eiga, sagði Gaby
ákveðin. — Ég veit ekki, en ég
hugsa, að þá hefði ég ekki þorað
þetta — og þú?
Júrgen þagði. Hann virtist
vera að kveikja sér í sigarettu.
Janine fannst hún heyra smell-
inn í sígarettukveikjaranum.
Hingað til höfðu þau talað um
mismunandi efni. En nú höfðu
þau líklega tyllt sér niður í
myrkrinu. Ætli þau héldust í
hendur? Eða kysstust? Eða bara
reyktu saman?
Um ást töluðu þau ekki.
— Bezt væri, sagði Gaby, og
hún virtist ekki einu sinni æst.
— að þú vefðir hana inn í frakk-
ann hennar og hentir síðan laufi
og nokkrum greinum yfir ....
— Til hvers? spurði Júrgen
tortrygginn, •—• heldurðu að
gryfjan sé ekki örugg?
Elskan, hún er fullkomlega
örugg. Ég veit bar ekki, hve
djúp hún er. Við megum ekki
taka neina áhættu. Þegar horft
er niður, á aðeins að sjást lauf
og greinar.
í nokkrar sekúndur helt Jan-
ine, að hjarta hennar hefði hætt
að slá. Skelfingin gagntók hana.
Ofsahræðsla læddist að henni út
úr myrkrinu. Hryllingurinn
læddist að henni úr öllum krók-
úm þessa húss. Hún ætlaði að
hrópa, senda hróp hins tortímda
til himins, en rödd hennar hlýddi
henni ekki.
Á þessum hræðilegu mínútum
hefði hún viljaðtrúaákraftaverk.
Hún hefði gjarnan viljað að ein-
hver örsmár vonarneisti vaknaði
með henni. En til þess starfaði
heili hennar of vel. Hann gerði
henni ljóst vonleysi hennar. Jan-
ine, þú ert ein með morðingjum
þínum, þeir munu grafa þig lif-
andi. Aðeins lengd einnar sígar-
ettu ennþá, síðan munu þau
ganga til verks.
Ég ætla að aka bílnum
hægt niður eftir, sagði Gaby, —
þá erum við örugg með að verða
ekki trufluð á síðustu stundu.
Það liggur aðeins þessi eini veg-
ur hingað. Þú ert þá öruggur,
skilurðu. Ef einhver skyldi koma
yrði hann að fara fram hjá mér.
— Og hvar hittumst við?
spurði Júrgen.
Niðri við veginn. Sg sit í
bílnum og bíð.
— Þú vilt ekki vera viðstödd,
ekki satt? Rödd hans var æst.
— Gerðu þig nú ekki hlægi-
legan, svaraði hún honum full-
um hálsi. — Við hverju býstu
eiginlega af mér? Ég hélt að ég
væri nóg við málið riðið, eða
hvað?
— É'g er þér líka möjg þakk-
látur fyrir það, hreytti hann út
úr sér.
Hló hún, eða hvað?
Nei, það gat ekki átt sér stað.
En hún hafði staðið á fætur og
gengið til dyra. — Héðan í frá
geturðu ekki snúið við, Júrgen.
En þú getur ennþá gert heil-
margar vitleysur, skilið eitthvað
sem tilheyrir henni eftir hérna,
eða gleymt að setja lokið aftur
fyrir eða gleymt rekunni úti...
— Þetta nægir, Gaby. Ég geri
enga vitleysu.
Hurðin féll að stöfum að baki
henni. Fótatak hennar fjarlægð-
ist. Við erum ein saman í síðasta
sinn, hugsaði Janine. Eins og við
höfum verið í þúsund nætur,
maður og kona ....
Júrgen hallaði sér upp að
veggnum. Líkið var í aðeins
nokkurra skrefa fjarlægð. Úti
heyrði hann Gaby setja bílinn í
gang, aka af stað....
Allt þetta hafði hann gert
vegna stúlkunnar, sem sat við
stýrið. Nú ók hún um niðdimma
nótt veginn niður að þjóðvegin-
um. Þegar hann fleygði sér við
hlið hennar, þá yrði hann búinn
að ljúka verkinu. Þá væri komið
að því, sem 'þau hafði dreymt
um; þá gætu þau andað léttar,
lifað, elskazt, gift sig, eignazt
börn....
Hafði hann ekki vitað það
lengi, að þannig yrði það aldrei?
í örmum mínum muntu gleyma,
hafði hún lofað honum. Það var
aðeins blekking. Enginn getur
gleymt morði, jafnvel þótt það
komist ekki upp, þótt það verði
eitt hinna óupplýstu glæpaverka.
Júrgen komst að raun um það,
að samvizkan var alls ekki upp-
finning prestanna. Hún var vofa,
sem frá þessari stundu myndi
kvelja hann. Þegar hann liti í
spegil, myndi hún stara á hann,
þegar hann vildi sofa, myndi hún
kvelja hann, þegar hann væri
viðkvæmur í ást sinni, myndi
hann minnast hennar.
Hægt kom hann aftur til sjálfs
sín. Hann leitaði að vasaljósinu,
sem hann hafði lagt á borðið.
Þegar daufur Ijósbjarmi þess féll
á andlit hinnar dauðu, rak hann
upp skelfingaróp, hann féll á
kné og hélt að hann hefði misst
vitið....
Hin dauða hafði opnað augun.
Janine horfði á hann. Með
augnaráði, sem kom honum til
að skríða til hennar, fálma eftir
höndum hennar, væla eins og
barn, biðjast vægðar: — Janine,
ég ætlaði ekki að gera þetta, ég
er ekki lengur sá, sem þú elsk-
aðir, ég er orðinn brjálaður.
Hún svaraði ekki. Höndin, sem
hann hélt um, var köld. Hand-
leggurinn, sem hann lyfti, féll
líflaus niður. Og hann gat ekki
heyrt neinn hjartslátt, til þess
hamaðist hans eigið hjarta allt
of hátt.
Hann sneri sér við, skreiddist
á fætur. Hún er víst dáin, hugs-
aði hann. Þetta segir ekkert. Ef
hún væri ekki dáin, þá mundi
hún tala.
Hann barðist við hryllinginn,
sem hann fann fyrir. Hann
slökkti ljósið, hélt báðum hönd-
um fyrir augum sér. Gerðu þig
ekki hlægilegan, hafði Gaby
sagt. Og nú segði hún sjálfsagt:
— Nú hvað eiga þessi fábjána-
legu látalæti a)ð þýða? Hinir
dauðu hafa augun venjulega op-
in, það þarf alltaf að loka þeim.
Lokaðirðu ef til vill einhvern
tíma á henni augunum?
Nei, hann ætlaði ekki að gera
sig hlægilegan aftur. Gaby myndi
neyða hann til þess að fara til
baka, ef hann hlypi nú frá Jan-
ine. Hún myndi segja aftur, eins
og á flugvellinu: —- Heldurðu að
ég færi í fangelsi þín vegna?
Júrgen stóð í myrkrinu og
hlustaði. Allt var hljótt. Aðeins
vindurinn hristi gluggahlerana
örlítið.
Eftir hverju bið ég, hugsaði
hann. Eg vef hana inn í frakk-
ann hennar, þá þarf ég ekki að
horfa á andlit hennar.......
Vegna brattans varð Haller að
aka í fyrsta gír. Vegna vélar-
gnýsins í eigin bíl heyrðu þeir
ekki vélarhljóð í neinum öðrum.
Þess vegna urðu þeir fyrst varir
við bílinn, sem kom á móti þeim
þegar þeir sáu ljós hans koma
út úr myrkrinu stuttu framund-
an.
— Þarna eru þau, hvíslaði
Haller æstur. Þeir sáu nú skugga
bílsins greinilega. Stígurinn var
of þröngur til þess að bílarnir
gætu mætzt. Þeir nálguðust hvor
annan.
— Stanzið, læknir, sagði
Karsch milli samanbitinna tanna,
— og flýtið yður út. Gangið að
bílnum og látið, sem þér hafið
villzt. Látið yður detta eitthvað
í hug, þér eruð ókunnur þeim
báðum, ég get ekki tekið ómak-
ið af yður, því Siebert þekkir
mig. Hann veit, að ég er leyni-
lögreglumaður.
Haller stöðvaði bílinn. Andlit
hans lýsti festu. — Hvers vegna
þennan leikaraskap? Ég tek í
lurginn á honum og fæ hann til
að tala.
Karsch greip í handlegg hans.
— Nei, læknir, það megið þér
ekki gera. Það væri óafsakanleg
skyssa. Hann gæti auðveldlega
slegið yður út af laginu, skiljið
þér ekki, að við höfum ekkert
annað en grun til þess að styðj-
ast við. Hugsið um það.
Aðeins grunur, hugsaði Haller,
bálreiður. Fyrir mér er það löngu
orðið að vissu. Og ég mun ekki
44 VIKAN 19- tb]-