Vikan - 08.05.1969, Blaðsíða 29

xm.
Að morgni þess 27. febrúar var
hinn 49 ára vörubílstjóri Karl
Silewski að nýju sóttur í klefa
sinn og færður fyrir deildar-
stjóra morðdeildar Berlínarlög-
reglunnar.
Silewski, samanrekinn, kald-
rifjaður maður, var þreytulegur
og hrörlegur útlits. Eftir tólf
klukkustunda samfellda yfir-
heyrslu hafði hann síðastliðna
nótt játað á sig, að vera hinn
umræddi kvennamorðingi.
Silewski var giftur, faðir
tveggja, nærri fullvaxta dætra.
Hann hafði ekki komizt í kast
við lögregluna áður, var enginn
drykkjumaður, ekki fjárhættu-
spilari, atvinnuveitandi hans var
ánægður með hann. Hann spil-
aði í happdrættum af mikilli
ástríðu, safnaði frímerkjum og
hafði myrt þrjár ungar, ljós-
hærðar stúlkur. Karl Silewski
var andstyggilegur kynferðisaf-
brotamaður, sem hafði haldið
heilli borg í greipum óttans.
- Þér hafið fengið játningu
mína, sagði hann, þegar hann
kom inn í herbergi lögreglufull-
trúans. — Og þér hafið lofað
mér, að ég fái að sofna, ef ég
skrifi undir....
— Setjizt, skipaði Sasse hon-
um, hvass í málrómi. — Svefn-
þörf yðar er hægt að taka seinna
til greina. Okkur er nú sem
stendur hugleikið um fyrsta
fórnarlamb yðar, þann 7. desem-
ber. Þér hafið fullyrt að hafa
ekið stúlkunni spölkorn í bíl yð-
ar. .. .
Silewski kinkaði kolli.
Sasse lögreglufulltrúi tók tvær
myndir upp úr skrifborðsskúffu
sinni og lagði þær hlið við hlið
á skrifborðið.
— Horfið á báðar þessar
myndir. Hvor þessara stúlkna
var það?
Silewski benti á vinstri mynd-
ina, án þess að hika.
Lögreglufulltrúinn horfði þýð-
ingarmiklu augnaráði á sam-
starfsmann sinn. — Þér munið
nafnið ekki lengur. . . . Gerlinde
Hoffmeister . . . gæti það hafa
verið nafn hennar?
— Já, sagði Silewski fljót-
mæltur, — það hét hún. Núna,
þegar þér segið það, man ég það.
Yfirheyrslunni var lokið. Tveir
einkennisklæddir lögregluþjónar
færðu Silewski aftur inn í klefa
sinn.
Sasse flýtti sér inn í lögreglu-
stjóraskrifstofuna. Hann gekk
inn, án þess að berja að dyrum.
— Hvað nú, spurði Steinberg
lögreglumálaráðunautur æstur.
— Við verðum að láta opna
gröfina. En ég er nú fullviss um,
að Gerlinde Hoffmeister liggur
þar. Þessi undarlegi herra Sie-
bert hefur notfært sér vissa lík-
ingu og með köldu blóði þótzt
þar þekkja konu sína. Þá mundi
hann hafa frið fyrir lögreglunni.
— Og hvar er þá Janine Sie-
bert? spurði lögreglumálaráðu-
nauturinn.
— Það þætti mér einnig gam-
an að vita, svaraði Sasse. — Ég
óttast....
— Ég óttast það einnig, sagði
Steinberg. — Jæja, við skulum
nú sjá, hvað eiginmaðurinn hef-
ur að segja.
-— Því miður er hann nú sem
stendur í verzlunarferð. Þeir á
skrifstofu hans vita ekki alveg,
hvenær hann er væntanlegur.
Hann kvað vera í Múnchen, þar
sem hann ætlar að gifta sig
bráðlega aftur.
Steinberg stóð upp. — Sendið
skilaboð til Múnchen. Þeir eiga
að taka hann höndum. Ég hugsa,
að rannsóknardómarinn muni
samþykkja handtökuskipunina.
Sasse lögreglufulltrúi yfirgaf
skrifstofu yfirmanns síns og
hófst þegar handa.
Afbrotið, sem hann óttaðist,
hafði enn ekki verið framið. En
morðinginn var nú tilbúinn, með
fórnarlamb sitt á leiðinni. .
Himinninn var heiðblár, snjór-
inn bráðnaði á húsþökunum í
smjörgulu sólskininu. Vatnið
þeyttist undan hjólum bílanna.
Loftið ilmaði af votu grasi, krók-
usum og fjólum, sem brátt
mundu springa út. Þetta var
yndislegur morgunn til þess að
verða ástfangin.
Janine sat við hlið Júrgens í
rauða sportbílnum, og sá naum-
ast alla þessa dásemd. Allur
áhugi hennar beindist að honum:
að raddblæ hans, brosi hans, við-
kvæmum hliðarsvip hans, hönd-
um hans, sem hvíldu rólegar og
með fullkominni stjórn á stýr-
inu.
Hve lengi mun hann halda það
út, hugsaði hún. Hvenær skyldu
allar lygar hans hleypa úr hon-
um loftinu. Hvenær skyldi grím-
an falla frá andliti hans og hinn
sanni Júrgen koma í ljós. Sá, sem
ég ekki þekki. Sá, sem ég hata?
— Hvert erum við eiginlega
að fara? spurði hún.
— Það á að koma á óvart,
elskan, sagði Júrgen.
Á óvart. Janine tók sólgler-
augu sín upp úr veskinu og setti
þau á sig. Hve margt átti enn
eftir að koma henni á óvart?
Það nægði reyndar, sem gerzt
hafði í dag. En það, sem ég
geymi handa þér, Júrgen, er
heldur ekki svo slæmt.
Þau óku gegnum þorp, þar
sem kirkjuklukkur hljómuðu.
— Hamingjan góða, sagði
Júrgen og steig á hemlana. Fyrir
þeim var líkfylgd, sem kom út
úr kirkjugarðinum, presturinn í
broddi fylkingar í öllum skrúða
sínum, sorgargestirnir, eins og
svartar krákur í hvítum snjón-
um.
Hún vissi, að hann hataði jarð-
arfarir, að hann vildi helzt ekki
tala um dauðann, að hann vék
úr vegi fyrir sorgarskrúðgöng-
um og hafði hjátrúarfullan ótta
við líkvagna. Áður höfðu þau
oft hlegið að því.
— Hvar er konan þín annars
jörðuð? spurði hún og hallaði
sér aftur á bak, án þess að hafa
af honum augun.
— Konan mín? Hann steig á
bensínið, eins og hann kæmist
ekki nógu fljótt frá þessu dap-
urlega þorpi. — Konan mín er
grafin í Heidekirkjugarðinum í
Mariendorf.
Hve hann var alltaf fljótur að
finna svar, lygi, án þess að and-
lit hans gæfi nokkuð til kvnna.
— Hvað hét hún annars að
fornafni? spurði hún snögglega.
Hendur hans krepptust um
stýrið.
— Anna, sagði hann mjög lágt,
— Anna hét hún.
— Anna Siebert, endurtók
Janine.
Júrgen leit af veginum og á
hana, alvarlegur og fullur ástar.
— Janine, hvers vegna erum við
alltaf að tala um fortíðina? Eg
hef reynt miög margt. Fyrst, eft-
ir að ég kynntist þér, veit ég aft-
ur, hvað það er að vera maður.
Ég elska þig, Janine.
Hún beit sig í vörina. Hvers
konar leikur var það, sem hún
tók nú þátt í? Sorgarleikur?
Skrípaleikur? Gamanleikur?
— Mig langar til þess að
kynnast þér betur, sagði hún.
Mig langar til þess að vita,
hverni^ þú lifir. Hvernig þú
býrð. til dæmis....
— Ég á heima í Mariendorf,
svaraði hann. Hún sá á honum,
að honum leið ekki vel vegna
þessa umræðuefnis.
— f hvaða götu?
— Oh, hús í garði, þú munt
kynnast því.
Eg þekki það mjög vel, hugs-
aði hún. Sérhvern dyraþrösk-
uld. Sérhvern gluggapóst.. Bláa
teppið í setustofunni. Sænsku
húsgögnin, sem við kevptum
fyrir fiórum eða fimm mánuð-
um. Rússneski vínviðurinn minn
er sennilega dauður, hann var
svo viðkvæmur. En spilaklukkan
stendur þar ennþá, við hlustuð-
um svo oft á hana. Ó sole mio,
lék hún, við keyptum hana í
Venedig, þú og ég. . ..
Hún raulaði lágt fyrir munni
sér, tón fyrir tón. Ó sole mi-o,
ó sole mi-o.. . .
Þá hrökk hann í fyrsta skipti
við. Hann sneri sér eldsnöggt að
henni.
— Hvaða lag er þetta?
Hún brosti, tók af sér gleraug-
un, mætti augnaráði hans.
— ítalskt þjóðlag. Ó sole mio.
Janine sá, að grunur hans var
vakinn, sá, hvernig Júrgen horfði
rannsakandi á andlit hennar. En
hún vissi, að augu hennar voru
jafn blá og skær og venjulega.
Ég get einnig leikið, ef þess ger-
ist þörf, Júrgen. Og grunur hans
hvarf aftur, eins og snigill í kuð-
ung sinn.
Hann ætlaði að grípa ástúð-
lega í hár hennar, en hún vék
sér undan með lítilli höfuðhreyf-
ingu. Hún gat ekki horft á hann
um leið. Hvernig fór hann að
því að gera augu sín svona dökk,
þegar hann horfði á hana, dökk
af ást, hafði hún áður haldið.
Og hvers vegna þessi tilfinning,
að rödd hans, að bros hans væri
leikur?
Allt varð stjarft og kalt innra
með henni. Reyndu ekki að
kyssa mig, hugsaði hún, þá mun
ég öskra sannleikann upp í opið
geðið á þér. Við hverja snert-
ingu þína, þyldi ég þetta ekki
lengur....
En hann kyssti hana ekki. Þau
óku gegnum skóga og hátt yfir
þeim á bláum himninum milli
trjánna flaug flugvél.
Hún starði á hann.
— Áður fyrr flaug ég mikið.
sagði hún. — É'g var flugfreyja
hjá flugfélagi nokkru.
f þetta sinn vaknaði grunur
hans ennþá sneggra. Var hann
ekki orðinn fölur, eða var það
ímyndun hennar?
-—- Hjá hvaða flugfélagi?
spurði hann að því er virtist
áhugalaust.
Það veiztu jú, minn kæri. —
Auðvitað hjá Lufthansa. Þú ert
þó ekki búinn að glevma, hvern-
ig við kynntumst á flugvellin-
um í Orly, eða hvað?
— Oh. hjá marokkósku félagi,
svaraði hún.
Þetta var leikur, sem hún
kunni vel við: að trufla örvggi
hans með smá athugasemd, siá
Framhald á bls. 37.
HVE LENGÍ MUN HANN HALDA ÞAD ÚT, HUGSAÐI HÚN. HVENÆR
SKYLDU ALLAR LYGAR HANS HLEYPA ÚR HONUM LOFTINU. HVE-
NÆR SKYLDI GRÍMAN FALLA FRÁ ANDLITI HANS OG HINN SANNI
JURGEN KOMA í LJÓS.
19. tbi. VIKAN 29