Vikan - 08.05.1969, Blaðsíða 30

Múrskeið og steinar
Framhald af bls. 13
tryllingslega. Hann hló og henti
flöskunni upp í loft með tilburð-
um, sem ég hafði aldrei séð áður.
Ég horfði undrandi á hann.
Hann endurtók hreyfinguna. Hún
var mjög einkennileg.
— Þú skilur ekki, sagði hann.
— Nei, svaraði ég.
— Þú ert ekki í bræðralaginu?
— Hvaða bræðralagi?
— Þú ert ekki frímúrari?
— Jú, jú, sagði ég. — Jú, jú.
— Þú frímúrari? Nei, það er
ómögulegt.
— Jú, ég er víst frímúrari,
sagði ég.
— Sýndu merki, sagði hann.
— Sýndu merki.
— Það er þetta, svaraði ég og
tók múrspaða undan kápunni.
— Þú ert að gera að gamni
þínu, sagði hann og hopaði nokk-
ur skref undan. — En höldum
áfram að Amontillado-fatinu.
— Gerum það, sagði ég og setti
múrspaðann aftur undir kápuna,
og bauð honum arminn. Hann
lagðist þungt á hann. Við héld-
um áfram að leita að tunnunnb
Við gengum gegnum nokkra lága
steinboga, niður tröppur, héld-
um áfram og niður aðrar tröpp-
ur, og komum loks niður í diúpa
hvelfingu, þar sem loftið var svo
vont, að litlu munaði, að blysin
slokknuðu.
Við innsta enda hvelfingarinn-
ar kom í Ijós önnur minnh Fram
með veggjunum hafði verið rað-
að mannaleifum, alveg upp að
lofti, eins og í grafhvelfingunum
í París. Þriár hliðar innri hvelf-
ingarinnar voru ennþá þannig
skreytt, en frá þeirri fjórðu höfðu
bein;n verið rifin niður. Lágu
þau hingað og þangað á gólfinu
og mynduðu á einum stað tals-
vert stóra hrúgu. í veggnum,
sem þannig kom í ljós, þegar
beinin voru farin, sáum við enn
eina hvelfingu eða skonsu, sem
var rúmur meter á dýpt, tæpur
meter á breidd og um það bil
tveir metrar á hæð. Hún virtist
ekkert hlutverk hafa í sjálfu sér,
en var aðeins bil á milli tveggja
hinna geysiþykku súlna, sem
báru þakið, en einn vegginn
myndaði þykkur yzti veggur
hvelfinganna, sem var úr granít.
Fortunato lyfti daufu blysinu
og reyndi árangurslaust að
skyggnast inn í skotið, en í glæt-
unni sást ekki, hve djúpt það
var.
— Haltu áfram, sagði ég. —
Víntunnan er þarna inni. Hvað
Luchesi viðvíkur....
— Hann er aulabárður, greip
vinur minn fram í, um leið og
hann skjögraði áfram, með mig
alveg á hælunum á sér. A næsta
augnabliki var hann kominn að
veggnum, rak sig á hann og stóð
ruglaður og skildi ekki neitt í
neinu. í einni svipan hafði ég
fjötrað hann við granítvegginn.
I honum voru tveir járnhringar
í rúmlega hálfs meters fjarlægð
hvor frá öðrum lárétt. f öðrum
þeirra hékk stutt keðja, en lás í
hinum. Hann var allt of undr-
andi til að veita mótstöðu. É'g
tók lykilinn úr lásnum og steig
út úr skotinu.
— Þreifaðu á veggnum, sagði
ég. — Þú hlýtur að finna salt-
péturinn. Það er sannarlega mjög
hráslagalegt hér. Ég bið þig enn
einu sinni að snúa við. Þú vilt
það ekki? Þá hefi ég ekki önn-
ur ráð en að skilja þig eftir. En
fyrst verð ég að hlúa eins vel
að þér og ég get.
— Víntunnan, hrópaði vinur
minn, sem ekki hafði áttað sig
enn.
— Já, víntunnan, alveg rétt,
svaraði ég.
Ég tók að bjástra við beinin,
sem ég minntist á áðan. Ég
fleygði þeim til hliðar og brátt
kom í ljós hrúga af múrsteinum
og steinlími. Með þessu hvort
tveggja og múrspaðanum mín-
um, byrjaði ég í óða önn að hlaða
upp í opið á skotinu.
Varla var ég búinn að leggja
fyrstu röðina af steinunum, þeg-
ar ég tók eftír því, að víma For-
tunato var farin að minnka. Ég
veitti því fyrst eftirtekt, er ég
heyrði lágt angistarvein úr skot-
inu. Það var ekki vein drukkins
manns. Síðan varð löng þögn. Ég
lauk við aðra röðina, þriðju og
þá fjórðu. Þá heyrði ég, að hann
streyttist af öllu afli við keðj-
una. Þruskið stóð yfir í margar
mínútur, og ég hætti vinnunni á
meðan og settist niður á beina-
hrúguna til að geta notið þess
enn betur. Loks þegar glamrið
hætti, tók ég spaðann aftur og
lauk við fimmta, sjötta og sjö-
unda lagið í einni lotu. Veggur-
inn náði mér nú hérumbil i herð-
ar. Ég hætti aftur, hélt blysinu
yfir veggnum, og það kastaði
daufri glætu á þústuna þar inni.
Þá rak hann upp há, skerandi
öskur hvað eftir annað. Ég hörf-
aði undan, og eitt augnablik hik-
aði ég, skjálfandi af ótta. Ég dró
sverð mitt úr slíðrum og tók að
þreifa með því inn í skotið, en
svo áttaði ég mig aftur og varð
rólegur. Ég lagði höndina á
þykka veggi hvelfinganna og var
ánægður. Ég gekk aftur að
veggnum og svaraði öskrum hans
eins og bergmál. Ég hjálpaði
honum, ég hrópaði miklu hærra
en hann og kröftugar. Þá þagn-
aði hann að lokum.
Nú var komið miðnætti og
verkið var brátt á enda. Ég hafði
lokið við áttundu, níundu og tí-
undu röðina. Ég var langt kom-
inn með hina elleftu og síðustu.
Aðeins einum steini átti ég eftir
að koma á sinn stað og múra
fastan. Ég streyttist við hann og
kom honum skáhallt upp í opið.
En nú kom lágur hlátur út úr
skotinu, svo að það fór hrollur
um mig. Síðan heyrðist ámátleg
rödd, sem ég átti bágt með að
þekkja sem rödd hins göfuga
Fortunatos.
— Ha, ha, ha! He, he he! Fyr-
taks brella! Ágætt spaug! Oft
munum við hlæja að þessu heima
í höllinni. Ha, ha! Yfir glösun-
um! He! he!
— Yfir glösum af Amontillado,
sagði ég.
— Ha, ha, ha, ha! He, he, he!
Fyrirtaks brella! Ágætt spaug!
En heldurðu ekki að þau bíði
eftir okkur heima í höllinni, frú
Fortunato og hin? Nú skulum við
fara.
— Já, sagði ég. — Nú skulum
við fara.
—- Montresor, í guðanna bæn-
um!
— Já, sagði ég. — f guðanna
bænum.
Ég beið árangurslaust eftir
svari. Ég varð óþolinmóður og
kallaði.
— Fortunato!
Ekkert svar. Ég kallaði aftur:
— Fortunato!
Ennþá ekkert svar. Ég ýtti
blysinu inn um opið og lét það
detta fyrir innan. Eina svarið var
bjölluhringing. Það fór hrollur
um mig. — Það var svo hráslaga-
legt í hvelfingunum. Ég flýtti
mér að ljúka við verkið. Ég ýtti
við síðasta steininum í rétta stöðu
og múraði hann fastan. Ég hlóð
beinunum upp með nýia veggn-
um. í hálfa öld hefur enginn
hreyft við þeim.
Hvíl þú í friði.
☆
Edqjar Allan Poe
Framhald af bls. 12
Síðustu fimm ár ævi sinnar
lifði Poe í New York-borg. —
Fyrsta kvæði hans, sem nokkra
athygli vakti, var Hrafninn. Það
birtist í janúar 1845. Það ár varð
Poe einn af ritstjórum Broadway
Journal, en blaðið barðist í bökk-
um og seldist lítið. Poe var sjúk-
ur maður, það sem eftir var æv-
innar. Konan hans, Virginía, lézt
árið 1847 og upp frá því jókst
drykkjuskapur hans og eitur-
lyfjanautn. 1849 fór hann i stutta
heimsókn til Richmond, og trú-
lofaðist þar í arfnað sinn gamalli
ástkonu sinni. Á leiðinni heim
aftur var hann tekinn úti á götu
í Baltimore, fárveikur og viti
sínu fjær. Þar lézt hann 7. októ-
ber. -i*r
39 VIKAN 19- tbl-