Vikan - 19.06.1969, Blaðsíða 11

þegar rauðmaginn fer að veiðast
á vorin og jafnvel að þeir séu
tilþúnir að láta eina og eina
soðningu á móti vel meintum frí-
degi. Og ekki get ég þorið á móti
því, að hafa stundum orðið þess-
ara gæða aðnjótandi. Rauðmag-
inn var engu síður freistandi fyr-
ir mig en fríið fyrir drengina.
Þessi eftirstríðsára borgarbörn,
sem ég kynntist á sjötta áratug
aldarinnar urðu mér hugþekk.
Af þeim lærði ég margt, sem mér
síðan hefur að góðu komið. Ef
til vill hefur mín sveitamanns
sál átt eitthvað til að miðla þeim
og þá er vel.
Árið 1959, er ég svo aftur kom-
inn út á land. Þá með það hugar-
far, að sveita- og smáþorpaæsk-
an þurfi að hafa sömu skilyrði
til fræðslu og athafna eins og
mér virtist borgaræskunni vera
búin. Og nú leit ég með engu
minni kvíða til breyttra starfs-
hátta en fyrr þegar ég flutti til
borgarinnar. Þótt ég ætti að setj-
ast í húsbóndasæti og þar af leið-
andi ráða nokkru um framvind-
una, þá hafði vald minna yfir-
manna aldrei svikizt að minni
sálarheill né skapað hjá mér
neina minnimáttarþanka. Get ég
vel tekið undir þau orð, sem Sig-
mar Þormar viðhafði, en hann
hefur um 17 ára skeið gegnt afa-
hlutverkinu í Langholtsskólan-
um — að ég get ekki hugsað mér
öllu árekstralausara og ákjósan-
legra mannlegt samfélag en með-
al starfsfólksins í þeim tveim
skólum, sem ég hafði hér kynni
af.
TÍU ÁR. — Og svo er ég einn
glaðan vordag aftur staddur í
Langholtsskóla. Mörg vötn hafa
fallið til sjávar á þeim áratug er
á milli liggur. Margt hefur ver-
ið skrifað og skrafað. Ekki hefur
skort stóryrðin um hinn versn-
andi heim. Þrátt fyrir veltiár og
viðreisn — eða — kannski vegna
veltiára og viðreisnar, hefja ýms-
ir upp ramakvein út af spillingu
æskunnar — agaleysi og uppi-
vöðslusemi. Fyrr má nú rota en
dauðrota. Og eins og vænta má
— auðvitað er það æskan á höf-
uðborgarsvæðinu, sem gengur
þarna lengst. Hvað er þá með
vesalings kennarana? Hvernig
bera þeir sig í samskiptunum við
þetta vandræðafólk.
Sem betur fer, er fyrsta svip-
myndin, sem ég fæ hér í Lang-
holtsskóla ékki þess eðlis, að mér
virðist mínir fyrri starfsfélagar
hafa látið mikið undan síga. Þeir
brosa góðlátlega hver til annars,
rétt eins og áður. Nýju andlitin,
sem bætzt hafa í hópinn sýnist
mér bera með sér svipaðan and-
blæ og ég þekkti áður, að
Jólaskcmmtun í skóla. Litlu jólin eru
svo algeng orðin, að eftir að skólaveru
lýkur, þykja jólin lieldur lítilfjörleg.
minnsta kosti hér í kennarastof-
unni.
Ekki dreg ég það í efa, að með
hverjum áratug, sem líður, verð-
ur einhver breyting á háttum
æskunnar, annað væri í fyllsta
máta óeðlilegt og í mótsetningu
við tímanna rás. En ef þeir, sem
eldri eru skynja þessi viðhorf á
réttan hátt, falla þau saman við
framvindu hins daglega lífs og
valda engri röskun.
Með hálfum hug en nokkurri

> !
w*
jjl ffi ' 'vf
í j§P|k i

^ 11 8Ba> f
1® .
Það er krakka siður að göndlast úti
og takast á í frímínútunum. En þau
geta líka verið fín og prúð, þegar
tilefni er til.
forvitni þó, geng ég til móts við
elzta bekk samskólans, ungt fólk,
sem á að ljúka skyldunámi í vor.
Og hver er svo þessi æsikennda
breyting áratugsins í fari hins
unga borgarbúa?
Við fyrsta augnakast kemur
það ekki í ljós. Mér finnst sem
hér sé á ferðinni sami æskuglaði
hópurinn og ég skildi við fyrir
tíu árum. Aðeins önnur nöfn.
Tízkan hefur breytzt, þess vegna
eru stúlkurnar öðruvísi klæddar.
Sumir drengjanna eru ögn síð-
hærðari.
Áhugamálin. Þau virðast nú
ekki mikið á annan veg, hafa að-
eins samhæfzt að einhverju leyti
því ólíka viðhorfi sem nú er til
Framhald á bls. 37.
25. tbi. VIKAN 11