Vikan - 19.06.1969, Blaðsíða 31

Mentol sigarettan sem hefur
hreint og hressandi bragð.
Á þínum aldri...
Framhald af bls. 13.
Shea í Maple Street, sem tekur að
sér að sitja hjá börnum.
Maggie kinkaði kolli og veifaði
til Grace um leið og hún gekk að
bílnum sínum. Einhvernveginn hafði
hún búizt við öðrum viðbrögðum
hjá Grace, — ekki sykursætri við-
kvæmni, þannig var Grace ekki. Og
hún hafði heldur ekki búizt við að
Grace hrópaði: — Ég vildi að það
væri ég, því að það meinti hún ekki
heldur. En hverju hafði hún búizt
við? Kannski innilegri samræðum,
reglulegu vinkonurabbi. Þær voru
reyndar ekki nein unglömb, en hún
hefði getað hugsað sér að Grace ýtti
frá sér kaffibollanum, hallaði sér
fram á borðið og segði: — Jæja, og
hvernig líður þér? Látum okkur sjá,
maí sagðirðu, þú ert ekki orðin neitt
fyrirferðarmikil. Hvenær ætlarðu að
fá þér tækifæriskjól? Það getur ver-
ið að þú þurfir þess alls ekki, eins
og tízkan er núna.
Hún mundi eftir slíkum samtölum,
áður en Janet fæddist, samtölum
sem byggð voru á sameiginlegum
áhugamálum: — Ég gat verið ( sama
kjólnum í fimm mánuði, án þess að
færa út nokkurn saum. — Morgun-
flökurleiki, ég veit ekki hvað það
er, hjá mér byrjar flökurleikinn ekki
fyrr en klukkan fimm á daginn. —
Ég fékk þessa brúnu bletti á háls-
inn, eins og mamma Harrys hafði,
og hún sagði að það yrði drengur.
— Ég held að þetta sé ekki barn,
ég gæti frekar trúað að það væri
stærðar hestur. Það var Peg McClos-
key sem sagði þetta, hún var ekki
sjálf nema fjörutíu og fimm kíló og
eignaðist tuttugu og tveggja marka
barn.
— Við vorum eins og ríkjasam-
band í þá daga, hugsaði Maggie,
— og beindum allri athyglinni að
mittinu.
Hún fór i búð á leiðinni og keypti
kjúkling, og svo kom hún við (
innréttingadeijdinni, til að líta aftur
á eitthvað til að skreyta með her-
bergi Janet, skoðaði aftur það sem
Janet sjálf var búin að tala um.
— Ég get ekki fengið mig til að
kaupa þetta, það er svo Ijótt, finnst
yður það ekki? sagði hún við herra
Glenn.
— Það er þetta, sem ungiingarn-
ir vilja, þeir vilja hafa allt litríkt og
æpandi. Það getur verið að það sé
ekki eftir okkar smekk, hélt hann
áfram — en þetta er heldur ekki
okkar kynslóð. Að þeirra dómi erum
við aldra fólk.
— Talaðu fyrir sjálfan þig, hugs-
aði Maggie, en fann fyrir ónotasting.
— ætli þú verðir ekki hissa vinurinn,
þegar ég kem til að kaupa glugga-
tjöld með stökkvandi lömbum og
andarungum.
Rétt hjá var kjólaverzlun. Maggie
fór þangað inn.
— Tækifæriskjól? Sölustúlkan var
þvengmjó, í (tölskum prjónakjól. —
Ég hefi aðeins nokkur stykki. Hún
þreif af slánni glitrandi flík, alsetta
rínarsteinum.
— Drottinn minn, sagði Maggie,
— ég var að svipast um eftir ein-
hverju einföldu, kannske í tvennu
lagi.
Stúlkan setti upp hæfilegan
hryggðarsvip, eins og hún væri leið
yfir að hafa ekki gömlu pilsin, með
gati á maganum. — Þeir eru allir i
einu lagi núna, sagði hún.
— Jæja, sagði Maggie, — mér
liggur heldur ekkert á.
— Er það handa yður sjálfri?
Þögnin sem kom á eftir var nokkuð
vandræðaleg, og einhverra hluta
vegna sagði Maggie:
— Nei, ég var að lita eftir þessu
fyrir vinkonu mína, og flýtti sér út
úr búðinni. — Nú get ég aldrei far-
ið þangað aftur, þegar ég þarf,
hugsaði Maggie, hálfergileg. — Ég
verð þá að fara alla leið inn í borg-
ina; og hvað fæ ég þar?
Henni varð litið á spegilmynd
sína í búðarglugga, og þó það væri
ekki beinlínis til að fá áfall yfir,
þá var hún ekki sérstaklega hrifin
af því sem hún sá. Hún sá snotra
og vel snyrta matrónu, sem átti
eftir að lenda í miklum vandræð-
um með að finna hæfilegan tæki-
færiskjól.
Hún var þung ( skapi, ekki síð-
ur en líkamlega. Magabeltið henn-
ar myndi ekki duga henni mikið
lengur, en hún flýtti sér heim, æpti
að Janet, án nokkurrar ástæðu, og
þegar Bill kom heim, æpti hún lika
á hann, líka að ástæðulausu.
— Takið ekki mark á mér, sagði
hún skömmustuleg. — Ég er alltof
þreytt.
Bill brosti og klappaði henni á
magann. — Kallarðu þetta ofþreytu?
Hún fann það á sér, af kvenleg-
um næmleik, að Bill ætti eftir að
hafa þetta fyrir standandi brandara,
næstu mánuði. Hún heyrði hann
segja við fólk: — Auðvitað köllum
við, á okkar aldri þetta ekki að
vera barnshafandi, við köllum það
ofþreytu.
Get ég haldið það út í fimm mán-
uði, hugsaði hún, og ákvað að hún
ætlaði að halda allt út í fimm mán-
uði, jafnvel brandara Bills, svo lengi
sem þeir komu aðeins frá honum.
Bills vegna skvetti hún svolitlu
hvítvíni yfir kjúklinginn og bætti
súrum rjóma út í kartöflurnar, og
bjó til eplasalat handa Janet. Sjálfr-
ar sin vegna kveikti hún á kertum
og setti krystalsglös á borðið, sagð-
ist ætla að gleðja augað en ekki
magann með kertaljósum, en svo
borðaði hún auðvitað allt of mikið.
— Þetta er liklega súra rjóman-
um að kenna, hugsaði hún, þegar
hún rauk upp um miðja nótt með
ónot i maganum.
25. tw. VIKAN 31