Vikan - 19.06.1969, Blaðsíða 50

blár, heldur litlaus, vatnskenndur og gagnsær, og við sjóndeildarhring-
inn, þar sem klettarnir tóku að halla niður að fossinum, voru trefjar af
liljulitum skýjum. 1 vestri voru trjátopparnir eins og óvænt bleikt strik,
þar sem þeir endurspegluðu rísandi sól, sem var í þann veginn að gægj-
ast yfir sjóndeildarhringinn á móti, en var ekki enn komin upp yfir
svört furutrén.
Hálfhulin fjöllin virtust langt í burtu og ókleif og tindar þeirra voru
týndir i hreinum, ísköldum draumi. Smám saman tóku sólargeislarnir
að falla niður á vatnið og liðsforinginn varð eins og svört, hörð skugga-
vera með útlínum ljóssins, en langur skugginn teygði sig hliðhallt út
frá honum út yfir snjóinn.
— Hver getur þetta verið? hugsaði Angelique.
Hún var kvíðafull í hjarta og þótt innsæi hennar hefði sagt henni
hver þetta var. var hún engu að síður að leg.gja fyrir sig spurninguna.
önnur vera, þakin loðfeldum, kom i ljós við kaldan vatnsendann.
— Frakkar Drottinn minn! Skyldu þeir vera margir fleiri?
Kanadiski liðsforinginn skálmaði yfir vatnið eins og dáleiddur maður.
f ihuga hans örþreyttum, eftir tveggja vikna ferð við verstu kringum-
stæður, var sú staðreynd að hún var sú fyrsta vera, sem hann sá þegar
hann nálgaðist aðsetur Peyracs greifa, tákn um að áform hans hefðu
heppnazt.
Það var eins og hún stæði þarna og biði hans! Eins og hún hefði
aldrei hætt að .vona að hann kæmi aftur í ljós, að í einmanaleik sínum
og varnarleysi meðal þessara ruddalegu manna, í djúpum óbyggðs skóg-
ar hefði hún aldrei hætt að þrá hann. Það var þetta, sem ihann ímynd-
aði sér.
öll réttindi áskilin. Opera Mundi Paris.
Dregið hefur verið í Skyndigetraun Vikunnar 6, um 12 vinn-
inga C-ll þvottaefni. Vinnendum úti á landi hafa verið sendir
vinningarnir, en hinum heppnu í Stór-Reykjavík bréf, sem
gilda sem ávísun á vinningana. Nöfn þeirra, sem út voru dregin,
fara hér á eftir:
Guðný G. ívarsdóttir, Flekkudal, Kjós.
Elín B. Jóhannsdóttir, Einholti 4 E, Akureyri.
Ingvi Þórðarson, Vesturgötu 103, Akranesi.
Álfheiður Hjaltadóttir, Ásgerði 8, Reyðarfirði.
Bryndís Rafnsdóttir, Austurkoti, Vatnsleysuströnd, Gullbr.
Svava Hallgrímsdóttir, Vesturgötu 5, Keflavík.
Sigríður Hannesdóttir, Laugavegi 137, Reykjavík.
Birgir Guðlaugsson, Háaleitisbraut 56, Reykjavík.
Guðrún Brynjólfsdóttir, Þorfinnsgötu 4, Reykjavík.
Lilja Þorleifsdóttir, Háaleitisbraut 37, Reykjavík.
Kristín Björnsdóttir, Kárastíg 13, Reykjavík.
Friðrik Friðriksson, Freyjugötu 28, Reykjavík.
'---------------------------------------------------------------------/
Eftir eyranu
Framhald af bls. 17.
að enginn mundi þekkja mig, ef ég
léttist um talsvert mörg k(ló.
j£g veit, að því er erfitt að trúa, en
megrunarkúrinn olli mér ekki
áhyggjum og óþægindum, vegna
þess að ég hugsaði hreint ekki um
mat. Maginn virtist herpast saman.
Til allrar lukku hafði ég nóg fyrir
stafni, og það hjálpaði mér líka.
Mig dreymdi aldrei um mat —
en mig dreymdi og dreymir enn
um það, hvernig ég liti út, þegar
ég hef náð takmarki mínu. Ég læt
mig dreyma um þann dag, þegar
ég get gengið inn i verzlun og keypt
hvaða kjól sem væri.
Milli megrunartímabilanna tveggja
(maí—október 1967 og desember
'67 — febrúar '68) lét ég mér nægja
1000 hitaeiningar á dag. Ég borð-
aði tvö soðin egg á morgnana,
sleppti hádegisverði, en á kvöldin
fékk ég mér steiktan fisk eða steik
og grænmeti. Það versta, sem fyrir
mig kom, var sigling með „S.S.
France" til Evrópu, en þangað fór
ég ásamt „Mamas og Papas". Mál-
tíðirnar voru með ólíkindum — ní-
réttaðarl Þegar svo loksins kom að
eftirréttunum mátti litlu muna, að
ég þyldi ekki lengur viðl Þó stóð
ég mig að því einstaka sinnum að
narta í góðgætið en fann til hræði-
legrar sektarkenndar eftir á.
í annað skipti varð ég af starfi í
kvikmynd, sem mig hafði langað
mikið til að fá að sinna. Ég varð
svo vonsvikin, að ég varð að hugga
mig með ístertu með bananajafn-
ingi, sem er raunar undarlegt, þv(
að ég hef aldrei verið gefin fyrir
sætindi. Ég hef einungis látið ofan
í mig kjöt og kartöflur ásamt sam-
lokum og amerískum skyndiréttum.
Tertan var hræðileg!
Ég gerði allt sem ég gat til þess
að halda mig við megrunarkúrinn.
Ég gerði jafnvel tilraunir með að
tyggja fæðuna en láta hana síðan
út úr mér aftur. Það stoðaði ekkii
£n ég hélt áfram að léttast. Þegar
ég var vanfær, fór ég með flug-
vél til Englands. Þar kom upp
vandamál. Öryggisbeltið náði ekki
utan um mig, og varð því að setja á
það framlengingu sérstaklega fyrir
mig. Jafnvel eftir að ég hafði alið
barnið, náðu öryggisbelti ( flugvél-
um naumlega utan um mig.
Fólk bætir við þyngd sína með
ýmsum hætti. Þyngd mín er öll í
búknum. Handleggirnir og fæt-
urnir hafa aldrei orðið þungir, ham-
ingjunni sé lof. Vinir m(nir urðu
mjög ánægðir, þegar ég tók að létt-
ast. Þið getið líka gert ykkur ( hug-
arlund, hve mér leið miklu betur,
eftir að ég hafði losað mig við 55
kíló. Ég heimsótti móður m(na í
Virginíu, þegar ég var 50 kílóum
léttari. Hún var svo hreykin, að hún
brast í grát. Og aldrei mun ég
gleyma tveim unglingum, sem urðu
á vegi mínum. Ég heyrði að annar
sagði: „Þarna er Mama Cass". „Enga
vitleysu", sagði hinn. „Mama Cass
er miklu feitari".
Þegar umboðsmaður minn, Bobby
Roberts, sá mig, bað hann mig að
ganga ekki of langt, því að það
gæti orðið mér til skaða. Hann að-
varaði mig líka að léttast ekki um
meira en 80 kíló, því að fólk mundi
ekki þekkja mig, þegar ég kæmi
fram á nýjan leik ( Las Vegas, eins
og til stóð.
Yfirmaður minn hjá hljómplötu-
fyrirtækinu „Dunhill Records", Larry
Newton, sá mig eftir að ég var orð-
in 50 kílóum léttari og sagði: „Cass,
þú ert falleg. Haltu þínu striki".
Þetta hreif.
£g hafði sagt skilið við „Mamas
og Papas" snemma árs 1968 og
kom nú fram sem einsöngvari. Ég
lagði líka meira að mér en nokkru
sinni áður. Fyrsta hæggenga hljóm-
plata mín („Dream a Little Dream of
Me") var að koma út. Ég kom fram
( ótal sjónvarpsþáttum, og ég var
ráðin til að skemmta á skemmtistað
í Las Vegas.
Mér fannst ég léttari á fæti, snar-
ari í snúningum. En mér varð of-
raun að vinna 12 til 14 stundir á
sólarhring auk þess sem ég fastaði.
Þrem vikum áður en ég átti að
koma fram í Las Vegas fór ég að
kenna meinsemda í hálsi. Ég leitaði
til sérfræðings, og hann sagði mér,
að ég væri með mög slæma háls-
bólgu. Ég gekkst undir læknisaðgerð
þegar í stað. Ég sagði lækninum al-
drei frá megrunarkúrnum. Ég var
hrædd við að heyra, það sem hann
kynni að segja.
þegar ég var aftur komin á stjá að
aðgerðinni lokinni var ég aðeins
áttatíu og sjö og hálft k(ló að þyngd.
Ég var vannærð og örmagna. Megr-
unarkúrinn hafði gert það að verk-
um, að ég var orðin næmari fyrir
hvers kyns kvillum. Kvöldið, sem ég
átti að koma fram í fyrsta skipti,
byrjaði að blæða í hálsinum. Þegar
ég gekk fram á sviðið, vissi ég ekki,
hvað var á seyði. Þar sem ég hef
sönginn að atvinnu, var þetta mjög
ólíkt mér. í salnum voru um 1200
áhorfendur og ég gat ekki sungið,
hvernig sem ég reyndi á mig. Þegar
þessari raun var lokið, var ég gráti
nær, og ég grét mikið. Gagnrýnend-
urnir sögðu mér ærlega til synd-
anna. Ég var orðin fárveik. Það var
farið með mig í sjúkrabíl til flug-
vallarins og ég flutt í ofboði á
súkrahús í Los Angeles.
i
|y|egrunarkúrinn hafði kostað mig
heilsuna og komið mér f sKkar
fjárhagskröggur, að það mun taka
mig marga mánuði að kippa öllu í
samt lag aftur.
Þrátt fyrir allt þetta og það, að
ég borðaði næringarríka fæðu á
súkrahúsinu í tvær vikur, er ég nú
aðeins áttatíu og sex og hálft kíló
að þyngd. Jákvæður árangur hefur
komið fram varðandi sitthvað, sem
ég hafði ekki leitt hugann að, þegar
ég byrjaði að fasta. Til dæmis hef
ég núna nokkuð, sem ég hef aldrei
haft áður — hökui Vinur minn einn,
sérfræðingur í andlitslýtum, sagði
mér eitt sinn, að ég mundi aldrei
fá höku vegna vöðvanna, sem höfðu
safnazt fyrir á þeim árum, sem ég
hafði sungið. Vera má, að ég fái
aldrei skúffu á borð við Spencer
Tracy, en höku hef ég. Ég er meira
að segja farin að sjá votta fyrir
kjálkabeinum — og ég, sem hafði
aldrei leitt hugann að þv(, að ég
hefði slík beinl
^ður fyrr leit ég oft í spegil og
hugsaði með sjálfri mér, að fitan
mundi einn góðan veðurdag hverfa
á einhvern yfirnáttúrulegan hátt. Nú
þegar ég lít í spegilinn og sé, hve
ég hef breytzt ótrúlega mikið, trúi
ég því naumast. Ég skoða myndir af
mér, þar sem ég var 142 kíló og
sé þá bezt, hve stórskorin ég var.
Yfirbragðið er að v(su enn nokkuð
stórskorið, en ég lít öðruvísi út — og
miklu betur.
Breytingarnar eru ekki aðeins hið
ytra. Eftir því sem ég léttist meira
finnst mér ég verða betri manneskja.
Ég er sáttari við sálfa mig. Mig
langar til að vera eins og fólk er
flest, skynja Kfið, eins og annað
fólk, eignast heimili, giftast og eign-
ast fleiri börn.
|£g er enn ákveðin í að ná 55 kdóa
markinu. Nýi læknirinn minn er
mér sammála um, að það sé takmark
sem mér muni takast að ná— svo
framarlega, sem skynsamlega er að
farið. Ég er vissulega reynslunni r(k-
ari. Nú ætla ég ekki lengur að
stefna heilsunni í voða með því að
fasta. Ég var í rúman mánuð að ná
mér eftir lifrasjúkdóm, og það munu
enn líða margir mánuðir, þar til
lifrin verður með eðlilegu móti að
nýju.
|Cins og flestir, sem standa ( sviðs-
Ijósinu, er ég enginn morgun-
hani og fer því yfirleitt seint á fæt-
ur. Stærsta máltíðin mín er hádegis-
verðurinn. Yfirleitt borða ég þá tvær
sneiðar af brauði með te á eftir.
Stundum fæ ég mér llka ristað brauð
Læknirinn minn segir mér, að ég
muni léttast um átta pund á mánuði
fari ég samvizkusamlega eftir þess-
ari áætlun — og þá komi að þvl,
áður en langt um Kður, að ég nái
takmarkinu: 55 kdóum.
Ég er þegar farin að hugsa um,
hvað ég ætli að gera, þegar ég er
orðin 55 kdó. Strax og ég get farið
í kjóla númer 8 eða 9 ætla ég að
fara til Parísar og kaupa mér heilan
klæðaskáp. Ég ætla að sækja allar
tízkusýningarnar, Dior, Chanel og
allt hitt — og jafnvel að láta teikna
sérstaklega fyrir mig.
Það, verða launin, sem ég fæ.
☆
50 VIKAN *•tbl-