Vikan - 19.06.1969, Blaðsíða 17

9
um „The Mamas and The Papas"
árið 1965. Það var litið á mig sem
hvert hinna. Við áttum mikilli vel-
gengni að fagna.
En mér var ómögulegt að finna
glæsileg föt, sem pössuðu á mig. I
sannleika sagt var ég alltaf svo
feimin, að ég kom mér aldrei að
aví að athuga, hvaða stærð ég not-
aði. Þess vegna teiknaði ég mín
eigin föt og lét klæðskera sauma
aau. Þetta voru svokallaðir ,,t|ald-
kjólar" .Þeir urðu að sitja vel á
öxlunum, en síðan gilti einu hvernig
aeir héngu utan á mér.
Eftir því sem ég varð umfangs-
meiri fór ég að ákveða með sjálfri
mér að losa mig við þessi óþarfa
kíló. Ég hafði engan ákveðinn dag
í huga og ég nefndi þetta ekki við
eiginmann minn. En þegar ég átti
von á barni í ársbyrjun 1967 ákvað
ég að grenna mig, þegar barnið
væri fætt.
03 var svo þung, að taka varð
dóttur mína — Owen Vanessu —
með keisaraskurði. Fasðingin var
erfið og líf okkar beggja var í
hættu. Ég dvaldi á sjúkrahúsinu í
mánaðartíma. Daginn sem ég kom
heim af sjúkrahúsinu byrjaði ég að
fasta. Ég sagði ekki neinum frá fyr-
irætlun minni, því að ég hafði oft
áður brennt mig á því soðinu. Oft
hafði ég lýst því yfir, að ég væri
komin í megrunarkúr, en alltaf hafði
ég gefizt upp. Félagar mínir [
„Mamas og Papas" tóku eftir því,
að ég fastaði, en þau sögðu aldrei
neitt. Beztu vinir mínir, Gary og
Annette Burden, hvöttu mig og
stöppuðu í mig stálinu. Sama gerði
eiginmaður minn, áður en við slit-
um samvistum.
Eftir skilnað okkar varð annar
maður á vegi mínum. Hann benti
mér á það, sem ég hafði ekki gefið
gaum fyrr: Ef þú elskar einhvern af
heilum hug og vilt gefa honum það
bezta, þá skaltu reyna að vera eins
aðlaðandi og kostur er. Ég hafði
aldrei leitt hugann að mikilvægi
þessa. Að sjálfsögðu leit ég ekki
MEGRIIN
vel út í augum þess manns, sem ég
unni, svo mörgum óþarfa pundum
sem ég var hlaðin.
þessi maður gerði mér Ijóst, að
jafnvel þótt ég gæti ekki verið
fegursta kona í heiminum, gæti ég
verið aðlaðandi. „Ef þú léttist um
50 kíló, skal ég kvænast þér," sagði
hann eitt sinn í spaugi. Ákvörðun-
ina um að fasta tók ég að nokkru
leyti hans vegna. Ég vildi, að hann
gæti orðið stoltur af mér. Hann hef-
ur ekki kvænzt mér ennþá: ef til
vi11 mun hann gera það og ef til vill
ekki. En það voru líka aðrar ástæð-
ur til þess að ég tók að fasta. I
fyrsta lagi langaði mig einhvern
tíma til þess að eignast fleiri börn,
og ég vildi ekki stofna lífi þeirra í
hættu með því að vera of þung. Og
ég vildi ekki, að Owen þyrfti að
þola, að önnur börn stríddu henni
með því, að hún ætti feita móður.
Einu sinni sagði einhver við mig,
að ég hefði gert það fyriif ungar,
feitar stúlkur, sem Barbra Streisand
hefði gert fyrir ófríðar stúlkur. Þeg-
ar ég iít yfir farinn veg verður mér
Ijóst, að ég þurfti að þoia margt
vegna þess, hve feit ég var. Börn
og unglingar eru oft grimm við þá,
sem eru á einhvern hátt frábrugðnir
eðlilegu fólki, og þau láta fyrirlitn-
ingu sína óspart ! Ijós. Ég vildi ekki
hvetja ungar stúlkur til þess að vera
of þungar. Ég var þeirrar skoðunar,
að ég gæti haft þau áhrif, að ung-
ar stúlkur, sem áttu við sama vanda-
mál að strtöa létu grennast, ef ég
gerði hið sama.
Þá kom einnig til, að mig lang-
aði mikið til að kynnast þeirri
grönnu Cass Elliot, sem byggi í
þeirri feitu. Mig dauðlangaði til að
sjá, hvernig ég gæti litið út. Ég var
forvitin, og þegar forvitni mín var
einu sinni vakin, gat ég ekki bælt
hana niðri. Eftir að ég hafði hlotið
frægð, þekkti fólk mig, hvar sem ég
fór. Þetta var uppörvun að vissu
leyti, en ég þoldi ekki, hvernig allir
störðu á mig. Ég hugsaði sem svo,
Framhald á þls. 50.
25. tbi. VIKAN 17