Vikan - 24.07.1969, Síða 41

NfnfflARAFHA
56 LÍTRA OFN
MEÐ LJÓSI,
yfir- og undirhita
stýrt með hita-
stilli. Sérstakt
glóðarsteikar-
element (grill).
Klukka með
Timer.
I
— Já, Blore, ég hef líka verið að hugsa um það.
Hann virtist líka skilja að hún hafði runnið skeiðið á enda. Hún
sá að hún gat ekki verið svona, eins og hún væri við sína eigin jarð-
arför, svo hún laumaðist út, en var samt svo uppgefin að hún settist
á bekk í St. James Park. Þar sat hún til klukkan sex, þá fór hún til
South Square. Hún komst óséð upp á herbergið sitt, fór í heitt bað
og hafði fataskipti, svo setti hún á sig rögg og gekk niður- Þar var
enginn nema Michael og Fleur, og þau spurðu einskis. Það var
greinilegt að þau vissu allt. Einhvern veginn komst hún gegnum
kvöldið, og þegar hún fór upp, kysstu þau hana bæði, og Fleur sagði:
— É'g lét setja hitaflösku í rúmið þitt, það er gott fyrir svefninn.
Góða nótt og Guð veri með þér.
Enn þá einu sinni hafði Dinny það á tilfinningunni að Fleur hefði
einhvern tíma verið í líkum sporum.
Með morgunteinu fékk hún bréf á bréfsefni frá hóteli í Chingford.
Frú,
Hjálagt bréf fannst í vasa herramanns, sem liggur hér, mikið veik-
ur af malaríu.
Virðingarfyllst,
Roger Queal, læknir.
Hún las bréfið: . . . Viltu fyrirgefa það sem ég hef gert og minnast
þess að ég hef elskað þig. Wilfrid. Hann var þá veikur. Hún skaut
loku fyrir allt sem hana langaði til að gera. Hún ætlaði ekki að
gera lítið úr sér í annað sinn. En hún flýtti sér niður og hringdi til
Stacks, sagði honum fréttirnar.
— Hann mun þá þurfa náttföt og rakvél, ég fer með það til hans-
Hún var að því komin að biðja hann fyrir kveðju, en beit í tung-
una á sér. -— Hann veit hvar mig er að finna, ef ég get eitthvað
hjálpað.
Þar með fann hún að biturleikinn hvarf. Hún ætlaði aldrei að
gera neitt til að nálgast hann framar, og hún vissi með sjálfri sér
að hann myndi aldrei senda eftir henni. Nei, hann mydi ábyggilega
flytja tjaldhæla sína austur á bóginn.
Um hádegið kom Hubert til að kveðja. Hann ætlaði að koma heim
aftur í október. Jean varð um kyrrt á Condaford, hún átti von á
barni í nóvember. Dinny fannst Hubert vera' sjálfum sér líkur nú.
— Það er skrítið að heyra þig tala svona, Hubert, sagði hún, —
þú hefir aldrei verið svo tengdur Condaford.
— Það er annað mál, þegar maður á von á erfingja.
—- Ó, á það að verða erfingi?
— Já, við höfum ákveðið að það verði sonur.
— Verður þá eitthvert Condaford handa honum?
— Við gerum allt sem á okkar valdi stendur, til að halda í ættar-
óðalið. Maður nær aldrei árangri, nema maður leggi sig allan fram.
— Og ekki einu sinni þótt við gerum það, tautaði Dinny.
Dinny hafði verið vikutíma í Mont Street, og hvorugt þeirra
Michael eða Fleur minntust nokkru sinni á Wilfrid.
Svo var það einn morguninn að Michael var að lesa Daily Phase,
og rétti Fleur blaðið, en Dinny sagði: — Má ég sjá það?
Hún las það sem Micahel hafði bent henni á, en hristi svo höfuðið
og hélt áfram að borða.
Hálftíma síðar, þegar Michael var að fara í gegnum póstinn, kom
Dinny inn á skrifstofu hans-
— Ertu upptekinn, Michael?
— Nei, vina mín.
— Það er þetta fjárans blað. Hversvegna geta þeir ekki séð hann
í friði?
— Sjáðu til, „Hlébarðinn" selst eins og heitar bollur. Dinny
hvernig standa málin?
— Ég veit að hann hefur fengið malaríukast, en ég veit ekki
hvar hann er eða hvernie honum liður.
Michael virti hana fyrir sér, brosti og spurði hikandi:
— Viltu að ég komist að því.
— Hann veit hvar ég er, ef hann vill mér eitthvað.
— Eg skal tala við útgefandann. Ég er ekki ánægður með Wilfrid
heldur.
Þegar Michael kom á skrifstofu Compsons Grice, sat útgefandinn
í skrifborðstól og hélt á blaðaúrklippu, með bros á vör.
— Sæll, Mont! Hefirðu séð Daily Phase?
— Já.
— Ég sendi greinina til Deserts.
— Hann er þá í bænum?
— Hann var það fyrir hálftíma síðan.
— Hefirðu hitt hann?
— Ekki síðan bókin kom út.
— Ertu ánægður með söluna?
— Já, við erum búnir að selja fjörutíu yfir fyrsta þúsundið, og
ennþá er sama eftirspurnin.
30. tbi. VIIvAN 41