Vikan - 24.07.1969, Qupperneq 49

kynni að koma yður til hjálpar með því að ráðast á mig sviksamlega.
Varið hann við Því, að ef ihann geri nokkra tilraun til þess muni sonur
minn skjóta hann miskunnarlaust.
Niður við vatnið myndaði snjórinn freðna skorpu, sem brast í
undir stígvélum þeirra, Pont-Briand fór að dæmi Peyracs greifa, lét
frá sér bakpokann, múskettuna, púðurhornið og pístólurnar, losaði af
sér beltið og fór úr loðbryddaðri skikkjunni. Svo fór hann einnig úr
ermalausa leðurvestinu, sem hann var í yfir ullarskyrtunni. Svo fór
hann einnig úr henni og kuldinn hríslaðist um nakið hold hans. Peyrac
hafði farið eins að. Svo kom Pont-Briand og tók sér stöðu frammi
fyrir honum.
Hann leit á sólina sem sökk ofanfyxir sjóndeildarhringinn og hvarf
inn í þokuna, gríðarstóra bleika bómullarsól, sem allt í einu kastaði
safrangulri skímu yfir endalausa hvítuna. Skuggar, sem ekki haföi
sézt móta fyrir um miðjan daginn, teygðu nú úr sér við fætur trjánna,
dimmir og bláir eins og snákar. Nóttin var að hefjast.
Pont-Briand gleypti þetta allt í sig með augunum. Það sem hann
nú lifði virtist honum nú óraunverulegt og hann hefði viljað víkja
sér undan því.. . . Var það satt að hann væri í þann veginn að deyja?
Reiðialdan, sem gagntók hann jók á þetta traust. Hann var til einskis
nýtur með sverði og hann vissi það, en að minnsta kosti hafði hann
snjóinn sín megin. Peyrac var ekki vanur einvígi i snjó og Megantic
myndi ekki svíkja Kanadamann frá Nýja-Frakklandi. Pont-Briand rétti
úr sér og sagði með tónandi röddu:
— Það er ekki heiglum hent að íást við yður og fjölskyldu yðar!
Madame de Peyrac sló mig í rot með skörungi.
— Skörungi? spurði Peyrac ánægður. — Það var fint!
— Já, þér getið hlegið, ihreytti Pont-Briand út úr sér. — Einhvern
þessara daganna, munið þér hlægja minna, því hann tekur hana
burtu frá yður, það þori ég að fullyrða.
— Hann? Hver? Hvern eruð þér að tala um? spurði greifinn hörku-
lega og tók sér stöðu með sverðið.
— Eg held að þér þekkið hann fullt eins vel og ég.
— En samt.... Mig langar að heyra yður nefna hann.... Talið!
Franski liðsforinginn litaðist um í frosnu landslaginu, eins og ein-
hverjir ósýnilegir andar gætu heyrt til hans.
— Nei, svaraði hann móður og másandi. — Nei, ég mun ekki segja
yður það. Hann er valdamikill og hann kynni að gera mér illt.
— Það er ég sem ætla að gera yður illt, það getið þér verið viss um.
— Hverju máli skiptir það. Ég segi ekkert, ég svík hann ekki. Eg
vil ekki að hann yfirgefi mig.
Hann snökti.
— Ég vil að hann biðji fyrir mér, þegar ég er kominn í hreinsunar-
eldinn!
örvæntingin kom yfir hann aftur. Hiann sá sjálfan sig nakinn,
freðinn og einan í þessu landslagi, sem boðaði tómið, þar sem hans
sál myndi bráðlega byrja ferð sína.
— Það var hann sem kom mér til þess! hrópaði hann. — Hefði
það ekki verið hans vegna hefði ég aldrei gert það sem ég gerði! Ég
hefði aldrei kastað mér beinlínis á sverð yðar.... En hann mun
sigra. ... Hann er sterkari. . . . Vopn hans eru af öðrum heimi. . . .
Hann slær yður niður.. . . Hann mun aðskilja yður og konuna sem
þér elskið.... Hann umber ekki ást.... Hann mun hremma hana
frá yður, sannið þér til!
1 fyrstu hafði hann hrópað, svo varð rödd hans veikari og hásari
meðan hann starði þöndum sjáöldrum framfyrir sig.
Svo sagði hann mjög lágt með örlagaþunga hvað eftir annað:
— Sannið þér til! Sannið iþér til!
Hann kyssti krossmarkið, sem hann bar i festi um hálsinn og tók
sér stöðu.

59. KAFLI.
Joffrey de Peyrac og Florimond höfðu verið of lengi í burtu. Kvíði
Angelique varð að skelfingu. Hún gerði sitt bezta til að viðhalda
rónni, en varð tekin í andliti. Hún gat ekki sofið á nóttunni og þegar
hún endrum og eins blundaði vaknaði hún bráðlega aftur með rykk
og 'hlustaði eftir hverju minnsta hljóði, hverju braki í ísnum, sem hún
vonaðist til að þekkja sem fótatak er nálgaðist eða hljóð hvíslandi
radda. En æðandi vindurinn kunngerði aðeins byrjandi storm, sem
kynni að villa eiginmann hennar og son og kynni að gleypa þá að
eilífu. Á daginn igat hún ekki varizt því að fara til dyranna að minnsta
kosti tuttugu sinnum og svipast um eftir þeim, eða ganga niður að
vatninu og reika meðfram vatnsbakkanum í von um að kraftverk leiddi
þessar tvær fjarlægu verur fram úr skóginum. Að lokum þoldi hún
ekki álagið lengur og féll saman.
Það gerðist kvöld nokkurt þegar roðablár himinn grúfði lágt yfir
landinu og kveikti upp það sem til var af birtu. Um þrjúleytið var
þegar orðið niðadimmt og þá gerði mikinn storm og skafrenning. Þeir,
sem fóru út til að ná i einhver áhöld eða loka hurðum, urðu að skriða
í rokinu, til að ráða sér. Og þrátt fyrir betri vitund og þrátt fyrir
lokaðar dyr, hlustuðu allir á ofviðrið geysa úti fyrir, á náttúruöflin,
sem leituðust við að eyða heiminum og vitundin um það hve mann-
eskjan er lítilsmegnug laumaðist inn i hjörtu þeirra. Börnin voru
háttuð snemma þetta kvöld og .fengu kvöldmatinn fyrir venjulegan
kvöldmatartíma.
Mennirnir átu mat sinn þegjandi, alvarlegir og kvíðafullir.
Angelique þoldi þetta ekki lengur, hún fann að sjálfstjórnin var á
undanhaldi. Hún tók að skálma fram og aftur um herbergið og neri
saman höndunum, þrýsti þeim að munni sér til að ljóstra ekki upp
um kvíða sinn, en svo vaknaði hún upp við örvæntingu og muldraði:
—- Guð minn! Guð minn.... Eftir nokkur andartök litu mennirnir
upp og tóku eftir æsingu hennar og örvæntingu. 1 fyrstu urðu þeir
undrandi, síðar óánægðir, en síðan djúpt snortnir af þeirri sem hafði
tekið sér stöðu svo miklu hærra en þeir og orðið að hinni miklu fyrir-
konu, sem Þeir höfðu leitað til með hjálp og ráðleggingar í hvívetna,
og sem jafnvel hafði veitt þeim ákúrur, að hún skyldi sjálf geta sýnt
einhverja veiklund og ótta.
— Mamma, elsku mamma, sagði Cantor og stökk upp af stól sínum
til að taka utan um hana.
I sama bili stukku allir hinir á fætur og umkringdu hana, og hugg-
uðu hana eftir beztu getu.
— Þér megið ekki hafa áhyggjur, Madame le Comte. Hvað getið
þér ímyndað yður að komi fyrir þá? Það er óskynsamlegt að hafa
áhyggjur út af svona smámunum!
—- Þeir eru seigir þessir tveir, trú mér til, og þeir kunna að lifa
við erfið skilyrði.
— Ég hef séð Monsieur le Comté í svartara!
— Jafnvel í fárviðri er enigin ástæða til að hafa áhyggjur, ef maður
hefur náð í sæmilegt barkarskýli.
— Ég er nærri viss um að það er Algonkvínaborp á leiðinni.
Enginn minntist á hvaða leið! Þau höfðu vitað það, þegar frá upp-
hafi, að greifinn lagði af stað til norðurs í leit að manninum, sem
hafði gert honum illt. Lögin voru þannig. Og það var töluverður fjöldi
meðal þeirra, sem hefðu ekkert haft á móti þvi að gera hríð að Pont-
Briand liðsforingja sjálfir. . . . Engu að siður fannst Angelique að
enginn þessara grófgerðu manna tortryggðu hana á minnsta máta,
né heldur hver málalok hún hefði gefið franska liðsforingjanum. I
þessu litla samfélagi var ekki hægt að halda neinu leyndu. Og þótt
enginn hefði beinlínis verið vitni að viðskiptum hennar og Pont-Briand,
höfðu allir getið sér til í stórum dráttum hvað gerzt hafði. Pont-
Briand hafði sagt henni hvaða tilfinningar hann bæri í brjósti til
hennar. Hún hafði gefið honum ofanígjöf og svo þegar greifinn komst
að því, sem gerzt hafði, lagði hann af stað til að drepa hann og þannig
átti það að vera. En nú var þessi hrelldia kona hér og neri saman
höndunum, hún leit af einum á annan, í von um að einhver gæti
huggað hana og Það þyrmdi yfir þá og þeir voru á einhvern hátt
flæktir í óviðurkvæmilegt atferli þessa Kanadamanns, sem hafði vogað
sér að gera það sem þeir myndu aldrei leyfa sér að gera, ekki einu
sinni í huganum.
— Hann varð að fara Madame. sagði Jacques Vignot. — En sannið
þér til hann kemur aftur.
■—- Hann kemur aftur! Hann kemur aftur! tónuðu þeir allir, eins
og þeir væru að fara með töfraþulu.
Angelique gerði sér ljósan ylinn í hjörtum þeirra og ailt í einu
brast hún í grát á öxl Macollets gamla, þiví hann var inni þetta kvöld.
Það var eins og hann væri alltaf til staðar, þegar hún þurfti á honum
að halda, eins og gamalt tré, sem jafnvel verstu stormar geta ekki
rifið upp. Hann tók þétt utan um hana og sagði:
— Jæja þá, svona þá, gráttu. Það gerir þér gott.
En hinir voru sem lamaðir.
Þótt einkennilegt mætti virðast var Það járnsmiðurinn frá Auvergne,
sá sem fram til þessa hafði staðið álengdar með illskusvip á andlitinu,
sem fann réttu orðin til að hugga hana.
— Hvað hefur þú að óttast? Florimond er með honum.
Angelique lyfti höfðinu og leit vongóð á hann:
-—- Það er rétt! Þetta er rétt hjá þér, Clovis. — Florimond er með
honum og Florimond villist aldrei, eða hvað?
— Nei, aldrei; það er almannamál að drengurinn hljóti að hafa
gleypt kompás, þegar hann var lítill.
Og þeim tók að líða betur, þegar hún tók að þurrka sér um augun
og reyndi að brosa.
Þeir slógu hring um hana aftur og töluðu til hennar á látlausan
og vingjarnlegan hátt. Don Alvarez, sem alltaf var svo hátíölegur,
sýndi henni svarta talnabandið sitt og gaf henni til kynna, að hann
bæði svo og svo margar bænir á hverjum degi fyrir afturkomu greif-
ans og sonar hans.
Við slíka yfirlýsingu, einlægrar, opinnar vináttu, tók Angelique að
skæla aftur, hún réði einfaldlega ekki við sig.
En Madame Jonas tók um axlir hennar og sagði:
— Komdu með mér, engillinn minn, vina mín. Nú hefur þú fengið
nóg! Þú verður að leggja þig og hvílast, ef þú ætlar ekki að líta út
eins og draugur, þegar þeir koma heirn, hraustir og fjörugir.
Angelique hafði aldrei gert sér grein fyrir því hve vingjarnleg
Madame Jonas gat verið. Þessi góða kona studdi hana alla leið til
herbergis hennar og hjálpaði henni að afklæðast og stakk henni í
bólið, eftir að hafa yljað rekkjuvoðirnar með tveimur heitum steinum,
færði henni síðan heitan drykk og malaði stöðugt á meðan.
Smám saman róaðist Angelique á nýjan leik. Það eitt að hafa
orðað áhyggjur sínar, hafði losað af henni mesta fargið og Madame
Jonas veitti henni ekkert ráðrúm til að láta hugann dvelja við það.
— Mennirnir eru þolnir væna mín. — Við getum ekki ímyndað
okkur hvað þeir eru þolnir.... Við konurnar horfum á allt úr fjarska
og gerum úlfalda úr mýflugu.... Þeir taka því sem að höndum ber
svo sam kulda, snjó og miklum fjarlægðum með miklu jafnaðargeði,
ef þeir aðeins hafa næringu og hvíla sig við og við. Mennirnir eru
seigir og þótt blóðið sé heitt eru höfuðin köld. Hefurðu nokkru sinni
séð greifann láta i ljósi minnsta merki um frekju eða ótta.. .. ? Það
hef ég aldrei!
— Ég veit það, svaraði Angelique og dreypti á drykknum. — E’n
Þeir gætu villzt, sérstaklega i svona fárviðri.
— Villzt? Þá yrði ég hissa ef þessir tveir villtust nokkurn tíma!
Er ekki Monsieur le Rescator bezti skipstjóri hinna sjö úthafa. Slétt-
urnar hér eru ekki mikið frábrugðnar hafinu og stjörnurnar eru
alltaf til staðar fyrir þá sem kunna að lesa í himininn. Monsieur
Porguani sagði mér að Monsieur le Cornte hefði tekið sextantinn með
sér.
— Nei, var það ? spurði Angelique og létti heldur við þessi tíðindi,
en svo færðist dapurleikinn yfir hana aftur og hún bætti við:
— En hvað um blindbyl eins og núna og nóttina? Og allan þennan
voðalega snjó, sem legst yfir stiga og hylur stjörnurnar.
— Þeir leita skjóls einhversstaðar í afdrepi eða í Indiánatjaldi, þar
sem þeir bíða þar til stormurinn er allur. Þegar sér til dags á ný
komast þeir að því hvar þeir eru. Monsieur le Comte er ekki vísinda-
maður fyrir ekki neitt Oig Florimond villist aldrei.
— Já, rétt er það, Florimond er með honum, endurtók Angelique
og vottaði fyrir brosi á vörum hennar.
30. tbi. vikan 49