Vikan - 07.08.1969, Blaðsíða 9

4 Ég greip um vangann; fannst eins
og mér hefði verið réttur einn gú-
moren á latínu.
KLUKKAN VAR rétt rúmlega fjögur.
Austurstræti var baðað í sólskini,
stelpurnar fallegri en nokkru sinni
fyrr, gamli sjóræninginn úr Selsvör
á sínum stað með varninginn sinn,
og nýliði í lögreglunni vafstraði í
kringum ólöglega stæða bifreið.
Við vorum á rölti um bæinn, þeg-
ar okkur datt í hug að bregða á
leik í góða veðrinu. Við stilltum
okkur upp f miðju Austurstræti, og
meðan ég hamaðist við að reyna
að fá einhverja dömu, sem var
þarna á gangi, með mér í bíó,
dundaði Ijósmyndarinn við að taka
myndir af atburðarásinni.
Eg lagði undir mig lítinn blett af
gangstéttinni fyrir framan Silla og
Valda, en Ijósmyndarinn var stað-
settur hinum megin við götuna. —
.Lenqi vel lét engin árennileg á sér
kræla. Ég var orðinn hálf smeykur
um, að það sæist á mér, hvaða
áform ég hafði í huga, svo að ég
setti upp sparibrosið. Þá lét sú
fyrsta ekki á sér standa. Hún kom
stormandi í brúnni rússkinnskápu
og Ijóst hárið flaksaðist f allar átt-
ir. Éa sveif á hana:
,,Fyrirgefið, fröken, má ég að-
eins trufla yður?"
Jú, henni fannst það svo sem allt
í lagi; strákar eru hvort eð er vit-
lausir, mátti lesa út úr svip hennar.
„Þannig er mál með vexti," byrj-
aði ég, ,,að ég var að hugsa um
að skella mér í bfó, en nú leiðist
mér bara svo gífurlega að fara
einn. Væruð þér ekki tilleiðanlegar
að gera svo lítið að koma með
mér?"
Hún stóð lengi og horfði á mig,
vissi ekki hvort mér væri alvara eða
ekki, rétt eins og ég væri einn af
þessum ábyrgðarlausu unglingum,
sem eru að fíflast í vinnutímanum.
Svo fór hún að hlæja, leit yfir
götuna á Ijósmyndarann og sagði:
„Ekki svo að skilja, að ég hafi
neitt á móti því. En þú ert bara
eitthvað að grínast, svo að ég held,
að ég láti það eiga sig núna."
Með það fór hún. Stuttu síðar
brá henni fyrir hinum megin á göt-
unni, hönd í hönd við ungan mann.
Mér fannst þetta alls ekki svo
slæm byrjun, svo að ég sveif á þá
næstu sem kom og bar upp erind-
ið. Hún sárvorkenndi mér, eftir
svipnum að dæma, en afsakaði sig
með því, að hún ætti að fara að
vinna eftir tíu mínútur, svo að það
væri því miður ekki hægt.
Síðan gekk hún áfram út Austur-
strætið og leit við öðru hvoru: Þessi
vesalings drengur átti áreiðanlega
eitthvað bágt!
En ég gafst ekki upp og sveif á
eina dömuna, sem var að koma út
frá Silla og Valda. Hún var ábyggi-
lega gift og virtist skilja vandamál
mitt til fullnustu.
„Já, ég skil vel, að þér skuli
leiðast að fara einn í bíó. Ég fyrir
mitt leyti fer aldrei ein í bíó. En ég
þarf bara að fara að koma mér
heim. Spurðu þá næstu. Það hlýtur
einhver að hafa tíma til að koma
með þér í bíó."
Síðan óskaði hún mér alls hins
bezta, kvaddi og gekk létt í spori
út á Lækjartorg.
Búðin hjá Silla og Valda virtist
vera orðin full af fólki, því að af-
greiðslufólkið stóð allt út við glugg-
ana og horfði á strákhympið, sem
virtist vera í akkorði við að trufla
saklausar dömur á gangi f góða
veðrinu. Nokkrar konur, sem voru
að selja happdrættismiða f bíl, er
stóð rétt fyrir framan mig, virtust
skemmta sér hið bezta yfir óförum
mínum. Ég vildi ómögulega valda
svona miklu ónæði — svona mörg-
um í einu — svo að ég flutti mig
yfir götuna, en Ijósmyndarinn tók
sér stöðu, þar sem ég var.
Hún kom út úr Eymundsson-búð-
inni með skjalatösku undir hend-
inni og virtist vera að flýta sér.
Mér fannst alveg tilvalið að trufla
„Nei, ég er a3 fara a8 verzla og
svo er ég aS fara heim." 4
hana. Jú, það var allt f lagi, að ég
ræddi við hana, en þegar ég bar
upp erindið, varð hún eilítið vand-
ræðaleg:
„Eh, ég þarf eiginlega að flýta
mér," sagði hún brosandi. „Eh,
bless!"
Þetta fannst mér ekki nógu góð
frammistaða, svo að ég veifaði í
Ijósmyndarann, og við skiptum aft-
ur um stöðu. Ég stöðvaði eina, sem
var á leið inn í verzlunina: Hafði
hún ekki eins og hálfan annan
klukkutíma aflögu til að koma með
mér í fimmbíó?
„Nei, ég er að fara að verzla, og
svo er ég að fara heim."
Þetta var snubbóttasta svarið,
sem ég fékk í þessari ferð, því að
með þetta fór hún. Venjulega var
það viðkomandi stúlka, sem varð
hissa, já agndofa, en í þetta skipti
var undrunin öll mín megin. Ég stóð
eins og glópur og lét stóran hóp af
fallegu kvenfólki fara framhjá mér,
á meðan ég var að jafna mig.
Og sjaldan er ein báran stök. Sú
Sú gifta virtist skilja mig ákaflega
vel, en . . . 4
32 tbl- VIKAN 9