Vikan - 07.08.1969, Blaðsíða 48

Angelique fékk tvenna, fínprjónaða vettlinga og í litilli silfuröskju
fann hún slípaðan gimstein, vangamynd af gyðju. Myndin sjálf var
hreinhvit á rauðleitri skel. Hún leit á Cantor, þvi hún vissi að þessi
gimsteinsmynd hafði verið verndargripur hans, allt síðan á bernsku-
dögunum á Miðjarðarhafinu og nú hafði hann látið verndargripinn
af hendi til að gefa henni hann.
— Ég gerði litlu silfuröskjurnar og kórónuna á kónginn og drottn-
inguna, sagði Florimond, ofurlítið afbrýðisamur vegna augnaráðsins,
sem Angelique sendi yngri bróður hans.
Og þrátt fyrir aldur sinn fékk hann ríflegan skammt af kossum.
Honorine tók brúðuna sina með fyrirvara fyrst í stað.
Hún hafði aldrei verið mjög spennt fyrir smástúlkuleikjum og
Angelique óttaðist að hún kynni að bregðast þannig við að það særði
skapara leikfangsins, sem hefði verið búið til með þvilíkri umhyggju.
En eítir stundarihugun hreiðraði Honorine um brúðuna í fangi sér
og allir brostu ánægjulega, en Angelique stundi feginsamlega.
Með hinni hendinni taldi Honorine nýju dýrgripina, sem myndu
safnast til hinna í boxinu dýrmæta, sem hún hafði haft með sér frá
La Rochelle: perlufestarnEir, sem mamma hennar hafði gert handa
henni, voru henni mikið fagnaðarefni og hún vafði þeim um hand-
leggina, hálsinn, silfurkórónuna og meira að segja hinn unga kon-
ung sinn.
Meðal gjafanna voru margir hlutir gerðir af mikilli lagni úr silfri,
sem unnið hafði verið úr iðrum jarðar. Þetta var forsmekkur af jarð-
arauðæfunum í Wapassou, sem smám saman voru að koma fram
úr myrkrinu og fá ljóma af sjálfum sér!
Þegar upphrópanir og undrunarhljóðin tóku enda, minntu mennirnir
Peyrac greifa á, að hann hafði sagzt iuma á tveimur óvæntum atriðum:
Hann varð að viðurkenna, að hvað snerti hið fyrra, myndu aðeins
þeir, sem hefðu dvalið á Miðjarðarhafssvæðinu, kunna að meta það.
Það var iítil skjóða með möluðu kaffi. Þegar hann dró það fram,
blönduðust saman fagnaðaróp og mótmæli þeirra, sem voru á móti
þessu dökka dufti. Hvernig, spurðu Englendingarnir og Kanadamenn-
irnir, aldrei þessu vant á sama máli, var mögulegt að þykja góð
þessi beiska leðja? Það var ekki nema fyrir barbara á borð við
Tyrkina.
En þeir, sem voru fyrir kaffið, skiptu um sæti við hina, og mynduðu
þéttan hóp um greifann, til að missa ekki af neinu, í sambandi við
undirbúninginn.
Meðan Kouassi-Ba sótti bollana á koparbakkanum, sem hafði staðið
af sér ýmsar hremmingar og Angeiique hafði álitið að væri týndur,
dreifði greifinn viskum af virginiutóbaki, beztu tegund, til hinna
mannanna.
Florimond kom með pípurnar þeirra og hélt logandi kvisti að vel
troðnum pípuhausunum.
Hann var ekki fyrir kaffið, hann vildi heldur súkkulaðið, sagði hann
og drap tittlinga framan í mömmu sína.
Cantor naut iyktarinnar á hinn bóginn, þvi hún minnti hann á
spennandi leiðangrana á Miðjarðarhafinu með föður hans, staðina,
sem þeir höfðu leitað hafnar á, bardagana sem þeir höfðu séð og
Palermo, þar sem hann hafði numið af Jesúitunum í skuggunum af
fornum moskurri og norrænum höllum.
Angelique var stórhrifin og klappaði saman höndunum í gleði.
Löngun hennar i kaffi var ef til vill barnaleg, en tilkynning eigin-
manns hennar kom augum hennar til að ijóma og gleðisvipur færð-
ist yfir andlitið.
Og Cantor, Enrico Enzi, Porguani, Spánverjarnir og Perúmaðurinn
hnöppuðust umhverfis Peyrac greifa.
— Manstu eftir gamla Tyrkjanum á Krít, sem bjó til þetta stór-
kostlega kaffi? spurði Peyrae Enzi.
48 VIKAN 32- tbl-
Angelique andaði að sér örvandi ilminum og eins og ævinlega
vöknuðu hjá henni minningar, sem blönduðust saman við bláan mökk-
inn úr pípum mannanna, þrælamarkaðinn á Krít, kjötkveðjuhátíðar-
verurnar klæddar í vefjarhetti og siðar skikkjur; og hún upplifði þær
áköfu tilfinningar, sem hún hafði fundið til á þeim tíma — fyrst
skelfingu, síðan ósegjanlegan létti, þegar hún stóð við hliðina á grímu-
klædda manninum, sem hafði keypt hana .........
Hún drakk sjóðheitt kaffið. Já, herra minn, Rescator, það varst
þú! Hvernig gat það farið framhjá mér? Og hún bölvaði kaldhæðni
örlaganna, sem hafði gert henni þvíiika glennu.
— Þú varst mér æfareiður, var það ekki, fyrir að þekkja þig ekki?
spurði hún og hallaði sér að honum.
Og þar sem þau sátu þarna svo nærri hvort öðru, við endann á stóra
borðinu, lengst inni í skógum nýja heimsins, skiptust þau á blíð-
legum augnaráðum og bæði fundu, að nú var allt gott.
63. KAFLI
— Sum ykkar vita, hvað nú er í vændum, sagði Peyrac greifi og
stóð upp. — Og hvað hina snertir kemur það þeim á óvart, en ég held
að allir verði ánægðir, því allir verðskulda það.
Italinn Porguani og Ciovis höfðu farið inn á verkstæðið. Þegar
þeir komu hægferðugir til baka út úr myrkrinu, sáu allir að þeir
báru á milli sín trébörur, svo þungar, að vöðvar mannanna hnykluð-
ust af átökunum. Það sem á börunum lá, glitraði dauflega og þegar
þeir komu nær urðu lengjur sýnilegar og af þeim stafaði, köidum,
dularfullum bjarma. Burðarkarlarnir tveir settu börurnar niður á
borðsendann frammi fyrir Peyrac.
Þetta var guli.
Á börurnar var raðað mörgum gullkiumpum, hverjum ofan á ann-
an.
— Hér er árangurinn af starfi okkar. Þessa síðustu vetrarmánuði
höfum við verið önnum kafnir við að bræða upp guilið, sem við gróf-
um úr námunum síðastliðið sumar. I hverjum gullklumpi eru þrjú
málmpund af gulli eða 1700 únsur. Þetta er fyrsti hlutinn, sem ég
ætla að gefa ykkur nú á þessari þrettándanótt. Árangurinn hefur farið
fram úr öllum okkar vonum. Hugsið ykkur bara: Við höfum fram-
leitt hundrað og fimmtíu þúsund punda virði af gulli, með öðrum
orðum meira en árleg fjárhagsáætlun Kanada er. Þetta er töiuverður
árangur. þegar það er haft í huga að á síðustu öld ótti Medici fjöl-
skyldan, sem var sú auðugasta í heimi, ekki meira en hundrað pund
af gulli í kistum sínum. Við höfum aflað okkur helmingi meira gulis
á minna en tveimur árum. Nú erum við auðugri en Medicifólkið, og á
næsta ári, þegar við höfum stækkað virkið, gengið úr skugga um að
það sé vel vopnað og varið, þegar við höfum flutt hingað hóp af mála-
liðum upt) eftir Kennebec, ásamt fallbyssum og birgðum getum við
heigað okkur friðsamlega verki okkar og framelitt enn meira gull.
Samkvæmt þeim samningi, sem við höfum öll undirritað, verður
fjórðungi af afrakstrinum skipt reglulega milli ykkar, fyrstu félaga
minna, svo þið getið smám saman orðið auðugir sjálfir. Með afgang-
inum ætla ég að bæta og stækka staðinn, borga málaliðum okkar,
útbúa skip okkar og svo framvegis, og á þann hátt munum við alltaf
standa í nánum tengslum með styrk gulls og silfurs, en silfrið er mik-
ilvæg hliðargrein, og völd okkar munu fara vaxandi.
Við bætum skipum i flotann í verzlunartilgangi, og Gouldsboro
er ein af heimahöfnunum. Og við getum reist vöruhús meðfram
Kennebec og Penobscot. Við getum opnað fleiri námur. Sumir ykkar
taka ef til viil við þeim, þegar þið eruð reiðubúnir að horfast i þá