Vikan - 07.08.1969, Side 46

EG GET EKKI
MEIRA
TAUGASJÚKLINGUR SEGIR FRÁ
„Leyfðu mér að fara heim!" grát-
bað ég lækninn, þar sem ég stóð
þrýst inn í hornið á herberginu. Svo
ákvað ég að breyta um aðferð, og
brosti: „Það er allt í lagi með mig.
Ó, fyrirgefðu, ég veit ég var æst,
en nú er ég búin að ná mér. Leyfðu
mér að fara heim."
Ég beið eftir svari og reyndi að
dylja óstyrkar hendur mínar. Þessi
undarlegi læknir, sálfræðingurinn,
horfði á mig án nokkurra svip-
brigða. Mig langaði mest að garga
á hann, berja hann og klóra — gera
hvað sem var til að fá hann til að
hlusta á mig. Það var hann sem átti
að ákveða hvort ég yrði kyrr á
hælinu eða færi heim til fjölskyldu
minnar. Ég varð að fullvissa hann
um að ég væri heilbrigð, en ég
vissi að leiðin var ekki auðfarin,
svo ég reyndi að sýnast róleg og
hélt áfram að brosa.
Mörgum mánuðum síðar sagði
hann mér, að hann hefði nærri því
látið blekkjast. Ég leit út fyrir að
vera fullkomlega heilbrigð, en hann
skynjaði að það var uppgerð sem
átti að dylja raunverulegt ástand
sjúkrar konu.
Augu hans færðust upp, frá ó-
styrkum höndum mínum, og hann
horfði beint í augu mín þegar hann
tók ákvörðun: „Þetta eru tilfinning-
ar þínar. Þú gerir þér grein fyrir að
þú átt við vandamál að stríða, en
þú veizt ekki hvernig þú átt að
bregðast við þeim. Því hef ég
ákveðið að láta þig dvelja hér í
einn til tvo mánuði í viðbót." Hann
yfirgaf herbergið án þess að líta
við.
Já, ég átti við vandamál að
stríða, en hvernig vandamál? Þeg-
ar ég fékk taugaáffellið var ég
fjögurra barna móðir: Mark, 12 ára;
Leanne, 11 ára; Craig, 7 ára og
Tammy, 5 ára. í mörg ár hafði ég
sífellt átt mjög annríkt. Ég stjórnaði
tveim kórum, var að læra á orgel,
sem krafðist tveggja tíma til æf-
inga dag hvern, forseti gildis sem
ég var í, virkur meðlimur í for-
eldrafélaginu og í umræðuhópi, fór
með börnin mín í ballett, lista- og
píanótíma og margt fleira. Ég vissi,
að ég var alltaf að verða tauga-
óstyrkari þar sem ég geystist úr
einu í annað, en ég vissi líka að
einvera var óttaleg og ég forðaðist
hana hvenær sem ég gat.
Svo kom að því, dag nokkurn er
ég var að undirbúa hádegisverð. Ég
var byrjuð að taka fram hráefnin,
þegar það skeði. Ég gat ekki meir.
„Ekki meira," hrópaði ég. „Ég þoli
þetta ekki lengur". svo brast ég í
óstöðvandi grát.
Þegar ég rankaði við mér, sólar-
hring síðar, sat ég á rúminu í sjúkra-
stofu og reri mér hljóðlega fram og
aftur. Það var eins og ég væri orðin
tveggja ára á ný; mig langaði mest
til að fá föður minn til að halda á
mér í ruggustólnum sínum.
Jim, maðurinn minn, stóð við hlið
mér, með tárin streymandi niður
kinnarnar, og spurði hvað eftir ann-
að: „Hvað hef ég gert þér?"
Ég rétti út hendina, dró hann að
brjósti mér, og strauk hár hans eins
og hann væri lítið barn. í örfáar
mínútur fannst mér ég vera sterki
aðilinn: „Þú hefur ekki gert mér
neitt." Þá sá ég, í speglinum á
veggnum, sjálfa mig. Andlit mitt
þrútið af gráti, hárið í flækjum, ég
var ómáuð og klædd í gamlan, Ijót-
an morgunslopp, frá spítalanum,
sem fór illa. Var þetta það sem
beið mín?
Það var þá sömu stundu, sem ég
vissi að ég varð að hætta að látast.
í allt of mörg ár hafði ég þver-
skallazt við að viðurkenna hættu-
merkin. Of lengi hafði ég talið
sjálfri mér trú um að allir hötuðu
einveru, að öllum fyndist þeim hafa
mistekizt allt sem þeir tóku sér fyr-
ir hendur. Nú skildi ég að þetta
var ekki rétt. Ég var bara öðruvísi
en aðrir. Hvað var það sem fékk
mig til að berjast fyrir hrósi og
viðurkenningu, en finnast samt allt-
af að ég ætti hvorugt skilið? Hvers
vegna hataði ég sjálfa mig svo
mikið? Ég lagði vanga minn að
Jim's og hvíslaði: „Jim, hjálpaðu
mér."
Annan hvern dag fékk ég raf-
magnslost. Tilgangurinn var að fá
mig til að gleyma, og til að hrista
heilavefi mína upp, svo ég gæti
farið að hugsa eftir öðrum leiðum.
Næstu tveir mánuðir voru gjörsam-
lega þurrkaðir úr huga mér, og ég
man hvorki eftir Þakkarhátíðinni né
jólunum. Ég get með engu móti
munað eftir að hafa farið heim af
sjúkrahúsinu til að dvelja með börn-
unum mínum. Móðir mín var heima
og hjálpaði mér, en ég man ekkert
eftir því. Nágrannarnir og fólk úr
söfnuðinum voru fjölskyldu minni
innanhandar, sáu um að elda, þvo
þvotta, taka til og svo framvegis.
Jim þakkaði þeim öllum með stór-
um blómvendi sem settur var á alt-
ari kirkjunnar okkar. Ég mun senni-
lega aldrei vita hvað þau heita eða
hvað þau nákvæmlega gerðu hvert
og eitt, en ég er þeim innilega
þakklát.
Það fyrsta sem ég man greini-
lega eftir, er að ég lá á hliðinni í
sófanum í stofunni, hnén dregin
upp að höku, starandi út í bláinn,
hver vöðvi í líkamanum spenntur
til hins ýtrasta og með saman-
kreppta hnefana. Ég hreyfði mig
ekki nema eftir skipunum frá fjöl-
skyldumeðlimunum: „Mamma,
setztu upp." „Mamma, komdu að
borða." „Nancy, farðu að sofa." —
Mér leið eins og ég væri lokuð inni
í loft- og gluggalausu herbergi og
ég var að kafna. A hverjum morgni
bar Jim mig að sófanum, lagði mig
40 VIKAN
32. tbl.