Vikan - 11.09.1969, Blaðsíða 17

Þad
má
ekki
vera
sattl
Eitt barn enn, nú þegar fram-
tíðin var orðin svo björt! Það
myndi spilla öllu fyrir þeim -
öllu, sem hana hafði dreymt
um og byggt loftkastala yfir...
Smásaga eftir Mary Elliot
— Það er ekki satt Barbro var of æst og
örvingluð til að reyna að dylja tilfinningar
sínar. Ungi læknirinn brosti sálarlausu
starfsbrosi sínu. Það er auðvelt fyrir hann
að látast glaður, hugsaði hún illskulega. Það
var ekki hann, sem átti barnið, sem hann
tilkynnti um með þvílíkri sálarró. Eða þurfti
að hugsa um uppeldi þess, eða ....
— Jú, víst er það satt. frú mín.
Hann brosti enn. En þegar hann sá, hve
mjög þetta fékk á hana, dvínaði bros'ð smám
saman, og hann horfði rannsakandi á hana.
— Er nokkur ástæða til þess, að þér fæðið
ekk' barnið? spurði hann svo.
— Nei.
Engin, sem er gild fyrir yður, hugsaði hún
svo. Eg hef svo sem ýmsar ástæður, svo sem
þá, hve hneyksluð mamma verður, þegar ég
segi henni að ég e'gi von á einu barni enn.
Fjórða barninu á tæpum átta árum.
Eða kannski fjórða og fimmta. Það væri
eftir mér.
Hún tók veskið sitt og reis á fætur. Tví-
burarnir litu dagsins ljós ári eftir að þau
g ftust, þótt þau hefðu bundið fastmælum að
eiga ekki börn fyrstu þrjú, fjögur árin. Og
tæpum tveim árum seinna kom Lena í heim-
inn.
— En Barbro þó! Eitt barn í viðbót, svona
fljótt á eftir tvíburunum!! hafði móðir henn-
ar sagt með þessum uppgjafarhreim, sem
Barbro þekkti svo vel frá unglingsárum sín-
um. Nákvæmlega þann'g hafði rödd móður
hennar verið, þegar hún stóð yngstu dóttur
sina að einhverjum heimskupörum. Það yrði
óþægilegt að skýra mömmu frá þessu. Og þó
næstum ennþá verra að láta Anniku vita.
Annika var þrjátíu og fiögurra ára, fimm
árum eldri en hún sjálf, dugleg og háttsett
sVrifstofudama. Hún var grönn og glæsileg,
alltaf köld og róleg. Barbro hafði frá bernsku
borið óttablandna virð'ngu fyrir henni.
— Þurfið þið Hans að stuðla svona ríku-
leea að fólksfjölguninni? spurði hún með
kaldhæðnislegu brosi, þegar Lena var á
leiðinni, og það var á mörkunum, að Barbro
gat á sér setið að biðja hana afsökunar.
Hún kvaddi. lækn'nn og gekk eftir enda-
lausum, hvítum gcngunum til dyra. Það tjó-
aði ekki mikið að fara inn til borgarinnar
núna, en hún tók samt strætisvagninn, of
slió af tíðindunum til að geta breytt fyrir-
ætlun sinn'. Þegar hún hafði pantað tíma á
s;úkrahúsinu, var það til að fá staðfest, að
enginn fótur væri fyrir grun hennar. Hún
hafði verið svo viss um, að þetta væri vit-
leysa. Hún hafði einu sinni hagað sér svona
áður, og þá var grunur hennar ekki á rök-
um reistur.
Hún steig af vagninum og ráfaði eftir aðal-
götunni. Hún gæti altént drepið dálít-
inn tíma með því að gæta í búðarglugga. Nú
var hún fegin. að gamli læknirinn hennar
skyldi vera í fríi. Hann hafði annazt hana,
meðan hún gekk með hin börnin, og hefði
skil'ð hana allt öðru vísi en þessi ungi lækn-
ir. sem þekkti hana alls ekkert. Og þá hefði
hún örugglega ekki getað haft hemil á sér,
heldur far'ð að hágráta. Látið hann skilja,
hvert reiðarslag þetta nýja barn væri henni
og Hans.
Hans, já. Hún nam staðar fyrir utan búð-
arglugga með fallegum barnafötum í pastel-
litum. Hann góði, þolinmóði Hans hennar.
Hún vissi, hvað hann myndi segja. Að börn
væru það bezta, sem hann vissi, og fjögur
væru einu betra en þrjú. En hvernig myndi
honum í alvöru þykja þetta í þöglum hugar-
fylgsnum sínum?
— Vertu ekki leiður, vinur, sagði hún hálf-
hátt við gula sokka í glugganum.
Og að þetta skyldi einmitt henda nú, þeg-
ar allt var svo bjart framundan. Tviburarnir
áttu að fara í skóla í haust og hún hafði
fengið konu til að líta eftir Lenu. Sjálf hafði
hún fengi loforð um vinnu sem teiknikenn-
ari í skólanum. Allt var svo bjart og lokkandi.
Hún hafði fullvissað Hans um, að þetta
myndi fara svo vel. Að hugsa sér til dæmis
öll leyfin hennar og stuttan vinnutímann. Og
launin hennar myndu gerbreyta öllu fyrir
þeim. Þau gætu borgað húsið hraðar niður,
fengið sér nýjan bíl í staðinn fyrir gömlu
pútuna og nýtt teppi út í horn í stofunni í
staðinn fyrir upplitaða bleðilinn, sem þau
fengu notaðan hjá mömmu hennar. Það var
svo margt, sem laun Hans hrukku ekki til
— og myndu aldrei hrökkva til.
Mér er svo sem sama, hugsaði hún, og
starði fjandsamlega á barnasængurver. hvitt
og rósótt. Hann var enginn klifrari, eins og
unga ljónið, sem var eins og grár köttur á
eftir Anniku. Þau myndu hiklaust skera
hvort annað á háls, ef þau gætu eitthvað ot-
að sínum tota frekar við það. Hans var ekki
þannig. Hann myndi aldrei afla sér fram-
dráttar á annarra kostnað. Til þess var hann
alltof vænn og tillitssamur, hugsaði hún stolt.
En engu að síður þurftu þau beinlínis á að
halda þeim tekjum, sem hún hefði getað fært
í búið. Ekki vegna þess, að hún óskaði sér
margs sín vegna. En hana hafði oft langað
að kaupa ýmislegt til heimilisins. Og að
gefa fjölskyldu sinni það, sem hún helzt ósk-
aði sér.
— Það fyrsta, sem ég ætla að kaupa fyrir
launin mín er nýr og fínn tennisútbúnaður
handa þér, sagði hún við Hans. — Og að
borga klúbbgjaldið, svo að þú getir farið að
spila aftur.
— Krösus minn, sagði hann og ýfði á henni
hárið. — Ég get svo sem ekki neitað því, að
dótið mitt hefur slitið barnsskónum.
— Svo kaupum við splunkunýjan bíl, hélt
hún áfram. — Við getum auðveldlega klofið
afborgan'rnar með laununum mínum.
— Svona nú, hvaða asi er þetta! sagði hann
og hló við. En hann hafði ekki mótmælt, og
það var sama sem samþykki, þegar Hans var
annars vegar.
Upp úr þessu tók hún að dreifa bílabækl-
ingum hér og þar um húsið. í þeim voru lit-
fagrar myndir af stoltum og glöðum fjöl-
skyldum umhverfis nýja og glampandi bíla.
Og eftir nokkra daga uppgötvaði hún, að
Hans hafði dregið rauðan hring utan um
einn bílinn. Lítinn stationbíl. Fyrir aftan
verðið hafði hann sett upphrópunarmerki.
Hún vissi, hvað það þýddi. Hann hafði reikn-
að út, að þennan bíl gætu þau keypt, þegar
hún færi að vinna úti.
— Skammastínekki! sagði hún við hann.
— Að sóa kaupinu mínu, sem ég hef unnið
fyrir með súrum sveita — áður en ég er far-
in að vinna fyrir þvi! Eiginlega ættir þú að
kaupa mér pels! En ég hef kannski einhvern
tíma ráð á að kaupa mér hann sjálf.
Hvernig gat ég látið svona heimskulegt út
úr mér? hugsaði hún og gekk hægt út eftir
götunni. Vissulega hafði hún sagt þetta í
gamni, og Hans hafði e'nnig tekið það þann-
ig. En það var eitt að hafa í gamanmálum
það sem þá virtist auðvelt, og annað að
skilja kímnina í því nú, þegar allt var svo
svart. Það fór hrollur um Barbro. Það hafði
verið sólbjart og hlýtt um morguninn, en nú
var himinninn þakinn svörtum regnskýjum
sem minntu hana á, að erindið inn til borg-
arinnar hafði verið að kaupa regnkápu.
Framhald á bls. 33.
37. tbi. VIKAN 17