Vikan - 11.09.1969, Blaðsíða 21

Pétur Guðmundsson í Ófeigsfirði —
öldruð kempa, sem man tímana
tvenna.
fásinnið norður um Strandir var
einmitt ák]ósanlegt fyrir þá. Enda
fór svo í þessari ferð þeirra Egg-
erts, að þegar þeir komu að Engi-
nesi, sem átti að vera í eyði, hafði
þar setzt að þjófur, sem brotizt
hafði úr fangelsi á Suðurlandi, og
sett upp bú ásamt konu sinni.
Ingibjörg KetiIsdóttir og Pétur Guð-
mundsson. Þau bjuggu í Ófeigsfirði
í meira en hálfa öld. Nú eru þau
þar á sumrin en búa annars í Kópa-
vogi.
Núverandi íbúar Ingólfsfjarðar
láta sér ekki bregða, þótt gest beri
að garði. Þó fara ekki allir að með
miklum friði og kurteisi. Til að
mynda kom í vor leið langferða-
bíll fullur fólks inn í Ingólfsfjarðar-
botn og tjaldaði það á grundunum.
En það lét ekki þar við sitja, held-
ur dauðhreinsaði fjörurnar af spýt-
um, sem þangað hafði rekið og
heimilisfólkið notar jafnan til eldi-
viðar, og gerði sér af mikinn varð-
eld. Heimafólk verður síðan að
kaupa kol, því rekinn brást á
Ströndum í ár.
En Magnús bóndi tók Ijúflega
þeirri málaleitan okkar að tjalda á
grundunum. Ég spurði hann, hvort
nokkur frágangssök væri að ganga
yfir Seljaneshlíðina til Ofeigsfjarð-
ar, þótt með væru tvö börn, þriggja
og fimm ára. Nei, ekki hélt hann
það frágangssök, en ærið bratt
Ingólfsfjarðarmegin. Svo sýndi
hann mér, hvar gönguleiðin lá. Ég
spurði enn, hvort ég mætti ekki
koma á jeppanum heim yfir ána
morguninn eftir og skilja hann eft-
ir hjá bænum, meðan við færum
yfir. Það var líka auðsótt.
í stafalogni, sól, en þokuhnoðra
á Munaðarnesinu ókum við morg-
uninn eftir heim að ánni. Bjarnveig
húsfreyja var að mjólka svarta kú
við traðarhliðið. Þegar yfir kom, lét
Þetta er fjölskyldan, sem nytjar hlunnindin í Ófeigsfirði. Frá vinstri: Ás-
geir og Pétur, hjónin Elín og Guðmundur, og yzt til hægri er Torfi. I
glugganum fyrir ofan þau er yngsti sonurinn, Böðvar — hann afneitaði að
vera með á myndinni! Fyrir aftan Guðmund og Torfa er rekahnyðja, en
hnyðjur af þessu tagi eru algengar norður um strandir.
Nú er stefnt inn Ingóifsfjörð. Beint fram undan stafni er Eyri, mikill sildar-
staður meðan sá fiskur var og hét við landið.
Eitt mesta sport litlu strákanna er að leika sér í bátunum. Þessi skekta er
notuð mest til að fara á milli lands og lægis, og svo ferðast yngsta kyn-
slóðin á henni langar ferðir — uppi í fjörusandinum.
hún þess getið, eins og meðal ann-
arra orða, að Magnús ætlaði víst
að skreppa á bátnum til Ofeigs-
fjarðar að sækja sér sel. Þetta þótti
okkur heppileg tilviljun og föluð-
um far, sem var auðsótt. Þau hjón-
in fóru svo með okkur á báti sín-
um, voru til kvölds í Ofeigsfirði og
tóku okkur þá með til baka aftur.
Aldrei létu þau okkur finna það,
og neituðu því enda afdráttarlaust,
að þau hefðu farið þetta okkar
vegna, engu að síður erum við
sannfærð um, að svo var. En svona
er Strandafólkið.
Það verður að játast, að nokkuð
er Ofeigsfjörður frábrugðinn þeirri
glansmynd, sem dregin hafði ver-
ið upp fyrir mér af staðnum. Að
vísu eru þar hlunnindi góð, nema
silungur og hrokkelsi eru lítið sem
ekki. Og ekkert kemur fyrirhafnar-
laust, ekki einu sinni rekinn. Það
sem eftir stendur af glansmynd-
inni eru húsin, bátarnir og land-
Framhald á bls. 34.
37. tbi. VIKAN 21