Vikan - 11.09.1969, Blaðsíða 26

SKEMMTILEGAST AÐ
UMGANGAST FÓLK
OG ÞJÓNA ÞVÍ
-A- Ég held það væri nær fyrir þessa saumaklúbba að gera eitthvað raun-
hæft í stað þess að sitja og gera ekki neitt.
Fólk heldur að allir bókaverðir séu gamlir og skorpnir grúskarar. Ég |
vil nú ekki fallast á það!
Fyrst kemur sonurinn, svo starfið og síðast ég . . .
26 VIKAN w. tbi.
Georgíu í Bandaríkjunum. Mér lík-
aði nokkuð vel þar: Ég var þarna
í litlum bæ, og skólinn var ein-
göngu fyrir stúlkur, svo maður
kynntist fólkinu allnáið En ég naut
ekki dvalarinnar sem skyldi; sonur-
inn var eftir heima, og ef ég vildi
ekki verða algjörlega útskúfuð, var
eins gott að tala ekki um hann. Ég
veit ekki hvernig upplitið á fólk-
inu hefði verið, hefði ég farið að
tala um að ég ætti barn — ógift!
En ég þraukaði söknuðinn og
lauk mínum prófum, kom heim og
fór að vinna hjá ferðaskrifstofu hér
heima. Það gerði ég í um það bil
eitt ár, en þá bauðst mér staða hiá
Upplýsingaþjónustu Bandaríkjanna
sem ég þáði. Þegar ég hafði verið
þar í tvö ár, losnaði staða þar á
bókasafninu og ég sótti um — og
fékk aftur. Þar var ég í þrjú og
hálft ár, smitaðist af bókasafns-
bakteríunni og hélt aftur til Ame-
kynna sér ýmsar nýjungar og að-
ferðir. Ég er til dæmis á leið til
Danmerkur síðar í þessum mánuði
(ágúst) til að sitja alþjóðlegt bóka-
varðaþing. Hér heima á maður á
hættu að staðna.
Mitt aðalstarf er að veita bóka-
söfnunum á Borgarsjúkrahúsinu for-
stöðu. Allt hitt er aukavinna. Á
spítalanum eru tvö söfn, annað fyr-
ir sjúklinga og hitt fyrir starfsfólk.
Ég hef þar stúlku mér til aðstoðar
og svo hef ég á milli 20 og 30
sjálfboðaliða, konur frá Rauða
Krossinum, sem sjá um útlán á bók-
um til sjúklinga; konur sem vinna
mikið og fórnfúst starf. Þær eru
flestar með heimili og eru hjá mér,
nokkrar í einu, 4—5 tíma á dag. Ég
held það væri nær fyrir alla þessa
saumaklúbba að gera eitthvað
svona í stað þess að koma saman
og gera ekki neitt.
Áður en þær komu til sögunnar
ríku, þar sem ég settist við borð í
Pratt Institute í New York og lauk
MA-prófi í bókasafnsfræðum árið
1966.
Nú, og síðan hef ég unnið við
þetta og ætla ég mér að halda því
áfram um ófyrirsjáanlega framtíð.
Jú, auðvitað er freistandi að fara
eitthvað út og vinna þar, en ég
held að ég láti það samt eiga sig
í bili. Hér eru næg verkefni en
auðvitað er æskilegt að halda sér í
formi með því að fara utan og
var ég í því sjálf að umgangast
sjúklingana, en nú er ég flutt upp
á fjórtándu hæð, svo ég hef alveg
misst samband við þá. Mér þykir
það einna verst við það allt sam-
an, því það er jú eitt af þvl
skemmtilegasta við starf bókavarð-
ar að hitta fólk, umgangast það og
þjóna því.
Fólki finnst það undarlegt að það
skuli ekki vera einvörðungu gaml-
ir og skorpnir grúskarar ( stöðu
sem minni. Staðreyndin er sú, að