Vikan - 27.11.1969, Qupperneq 13

Elísabeth leit á sextán ára dóttur sína, og til-
finningar hennar voru dálítið óljósar. Það
hefði engum sem sá Súsönnu dottið í hug að
hún væri að fara á sinn fyrsta dansleik. Hún
hafði sjálf hlakkað til að taka þátt í gleði
dóttur sinnar, en Súsanna var eins og ekkert
væri um að vera, löngu tilbúin, í nýja chiff-
on kjólnum og allt of mikið máluð um aug-
un, en bróðir hennar var ennþá í baðinu og
kallaði til móður sinnar að hann vemtaði
svarta sokka.
— En sá munur frá því ég var ung, hugs-
aði Elisabeth. -- Ég var tveim árum eldri
en Súsanna, þegar ég fór á fyrsta dansleik-
inn. En ég var bæði vandræðaleg og feimin
og mjög taugaóstyrk, sápuþveginn og glans-
andi í framan með uppsett hár. Unga fólkið
nú á dögum virðist slíta fyrr barnsskónum.
Ég fór ein í leigubíl, en Súsanna ætlaði að
aka til dansleiksins með bróður sínum, í
hans eigin bíl. Það var reyndar gamall
skrjóður, en einkabíll samt.
Til að halda upp á þetta hátíðlega tæki-
færi, kom faðir Súsönnu með hálft sherry-
glas og rétti henni. Hún tók við glasinu með
þeim yfirlætissvip, að mér meira en datt í
hug að hún hefði frekar kosið kokktail. Það
var aldrei að vita hvað þetta unga fólk hugs-
aði.
— Skál, elskan, og góða skemmtun!
— Takk, sagði Súsanna, hin rólegasta.
— Og þetta er þá þessi furðulega flík, sem
ég er búinn að heyra svona mikið um, sagði
pabbi hennar. — Það má segja að það sé
ekki mikið fyrir peningana. Og hann mældi
háa og granna fótleggi hennar með augun-
um.
Súsanna lyfti brúnum. — Við mamma fór-
um á þúsund staði, áður en við fundum þenn-
an kjól. En hann er líka stórkostlegur. Finnst
þér hann ekki fallegur?
•— Ja, mér fannst nú fallegri ballkjóllinn
sem hún móðir þín var í, þegar hún var á
þínum aldri, hann var svo síður að hann
náði niður í gólf. Það var ballkjóll að mínu
viti. En ég er sjálfsagt orðinn gamaldags.
— Ég er of vel uppalin til að andmæli
þér, pabbi minn, sagði Súsanna og brosti
blíðlega. Svo tók hún vikublað og fór að
blaða í því.
Faðir hennar varð hálf sneipulegur, sett-
ist og faldi sig bak við kvöldblaðið. — Elsku
karlinn minn, hugsaði Elisabeth, og það var
ekki laust við að henni væri skemmt. — Rétt
orðinn fertugur og afskrifaður sem gamal-
menni. Ég skil hann. En Súsanna vill „vera
með“, eða hvað það nú er kallað. En ég var
ekki svona örugg á hennar aldri, og ég fæ
ennþá gæsahúð, þegar ég hugsa um þennan
hryllilega kjól, sem var alltof fullorðinsleg-
ur fyrir mig. . . .
Elisabeth gaut augunum til Súsönnu. —
En hve hún er nú elskuleg, hugsaði hún.
Skyldi hún verða ástfangin í kvöld? Verður
þessi dansleikur örlagarikur fyrir framtíð
hennar? — Nei hún var alltof ung. Þótt minn
fyrsti dansleikur yrði örlagarikur fyrir mitt
líf, ég hef aldrei harmað bað.. . .
Hún hét þá Elisabeth Göranson, og var
yngst af fimm heimasætum prestssetursins,
og hún var búin að vera ástfangin í syni
herragarðseigandans frá því hún var í barna-
skóla. Hann hét Claes og var ákaflega glæsi-
legur; en hann var tveim bekkíum á undan
henni í skólanum, svo hún hafði ekki svo
mikið tækifæri til að hitta hann. En hún
mundi ennþá eftir því hve óhamingjusöm
hún var, þegar hann fór í gagnfræðaskóla
og svo í menntaskólann i Sigtuna.
Framhald á bls. 34.
4S. tb!. VIKAN 1S