Vikan - 27.11.1969, Qupperneq 17

langar til að í'ara að vinna
eins og venjulegt fólk, eiga
kvöldin og næturnar fyrir
niig sjálfa, en. .. . !
ÞaS var rétt eftir þessa
skenimtun i Austurbæjar-
biói, sem Vikan og Karna-
bær stóöu að, að Magnús
Ingimarsson liafSi samband
viS mig og baS mig aS slást
í liópinn. Hann var alveg í
^ Á gangi í Austurstræti.
vandræSum, og ég tók boð-
inu. En ég var steinbissa. Ég
IiafSi alllaf hafl mikiö álit á
Magnúsi og liljómsveit hans,
og svo þegar mér var boSiS
aö vera hluti af hljómsveit-
inni, þá varð ég sem steini
lostin. Þó hel' ég aldrei séð
eftir því.
Maður reynir margt í þess-
um bransa. Bæði gott og
slæmt. Ég minnist þess til
dæmis, að rétt fyrir þessa
margumræddu skemmtun,
kom einhver til mín og sagði
við mig: „Þú ert sú ömur-
lcgasta söngkona sem ég hef
nokkurn tíma lieyrt í!“
Ég bugsaði mikið um
þetta, og ég bef sennilega
aldrei jafnað mig — en ])ó
slaj)])aði ])að í ntig stálinu á
vissan hátt.“
Þuríður er trúlofuð Páli
Valgeirssyni, trommuleikara
i sextett Ólafs Gauks, og eru
þau nýbúin að kaupa sér
ibúð i blokk suður í Hafnar-
firði.
„Hún verður tilbúin um
áramótin 1970/1971, og þá
aðeins undir tréverk," segir
Þuríður. „Nei, ég ælla ekki
í aftansól við Tjörnina — og
kaldar cndurnar hópast að í von um
brauðmoia.
að gifta mig strax, mér
finnst vera nógur timi til
þess — ennþá.“
Upp á vegg í herbergi Þur-
íðar er litskrúðug og slil-
hrein mynd af blómi, og hún
viðurkennir feimnislega að
hún liafi málað hana sjálf.
Og framan á stóran, hvítan
skáp við einn vegginn cr
málað útflúr i svipuðum stíl.
„Ég er búin að vera að
mála i frístundum nokkuð
lengi,“ segir hún. „Eiginlega
alveg siðan ég man eftir mér
hef ég baft gaman af því að
pára á blað. En ég hef aldr-
ei lært neitt, þó mig hafi
langað til þess. Ég var til
dæmis að láta mér detta í
hug í haust að fara i Hand-
íða- og myndlistarskólann
samhliða söngnum, en svo
sá ég mér ])að bara ekki færl.
Það befði ekki farið nægi-
lega vel saman, þar sem það
er í rauninni ekkert gi’ín að
hlaupa úr vinnu í skólann
eða ])á úr skólanum i vinnu.
En kannske læt ég einhvern
tíma verða af því.
Jú, og svo kemur fvrir að
ég sauma lit, en ])að fer
minna fyrir þvi, Ég vinn (i
daga í viku fram eftir
Framhald á bls. 47
Maður reynir margt, en það er allt t
stórskemmtilegt.
48. tbl. VIKAN 17