Vikan - 27.11.1969, Side 49

Hvers vegna er hann að segja
mér allt þetta? Skyldi hann
finna svona sterka hvöt hjá sér
til þess að brjótast út úr skel
sinni? Valerie! Um leið og nafn
hennar var nefnt fannst mér
eins og hún væri komin í þetta
herbergi, sem hún hafði áður
haft. Eða hafði hún kannski ver-
ið hér allan tímann? Hún hafði
dáið hér á Bellwood, en hafði
hún nokkurn tíma farið héðan?
Ég hrökk við og spratt á fætur,
þegar ég heyrði ókennilegt hljóð
frá glugganum og sá einhvern
kynlegan skugga í þokunni. Ég
fékk ákafan hjartslátt, þar til ég
sá, að kötturinn Tris var fyrir
utan gluggann og vildi komast
inn. Rees skellihló og opnaði fyr-
ir kettinum, sem skauzt hljóð-
laust inn og lagðist á mottu til
þess að sleikja sinn mjúka feld.
Hin háleita stemning, sem áð-
ur hafði ríkt í herberginu hjá
okkur, var öll á bak og burt við
þetta litla atvik, og ég vissi elcki
hvort ég ætti að gleðjast eða
hryggjast þess vegna. Rees gekk
um gólf í herberginu og fitlaði
við bækur og aðra muni, á með-
an hann hélt áfram að segja frá:
— Valerie var í rauninni
stúlkan hans Stephens fyrst. En
Húsid med
iárnhlidtinum
Framhaldssaga eftir Elisabeth Ogilvie — 4. hluti
það sem var á milli þeirra hvarf
á sömu stundu og við tvö kynnt-
umst. Spennan sem ríkti á milli
okkar var svo sterk, að hún
skelfdi hana. Það liðu þrjú heil
ár, þar til hún tók loks af skar-
ið og þorði að koma yfir til mín
og viðurkenna ást sína fyrir
sjálfri sér. Við vorum þá bæði
stödd í New York. Ég hafði
fengið mér starf við bókaútgáfu
þar í borg, eingöngu til að geta
verið í námunda við Valerie.
Stephen vann kappsamlega að
læknanámi sínu, en hélt alltaf
stöðugu sambandi við hana. Hún
var sem sagt með okkur báðum
í næstum þrjú ár og vissi ekki
hvorn hún ætti að velja. Það
hlýtur að hafa verið erfiður tími
fyrir hana.
Mér leið fjarska einkennilega,
meðan á frásögn hans stóð. Hann
talar um ást sína, hugsaði ég,
vekur hana til lífsins aftur. Hann
hlýtur að heyra rödd Valerie og
sjá hana stöðugt fyrir sér: and-
lit hennar, augu og munnsvip.
Líklega heyrði hann vonleysis-
legan grát hennar, þegar hún var
á báðum áttum, kornung og
hrædd við ástina.
— Hún hefur verið hrædd,
heyrði ég sjálfa mig segja upp-
hátt. Hún hefur verið hrædd við
eitthvað í fari þínu.
— Hvers vegna segirðu það?
spurði hann og kom fast upp að
mér.
— Þú viðurkenndir það sjálf-
ur. Hún hefur verið hrædd við
einangrun þína og einmanaleik.
Slíkt táknar sjaldan hamingju
og jafnvægi. Stephen var hins
vegar læknir, sem vann að því
daglega að aðrir gætu notið lífs-
ins á nýjan leik. Þið hljótið að
hafa verið jafn ólíkir og nótt og
dagur. Hún hefur kannske ekki
fundið til hinnar áköfu og æðis-
gengnu hamingju í faðmi hans,
en hún hefur heldur ekki fund-
ið til neins ótta.
Þú ert hyggin, Carol. Ég
vildi gjarnan fá að vita eitthvað
meira um þig.
Nei, nú tölum við ekki um
mig, heldur Valerie.
Ég fann, að ég varð að segja
nafnið hennar hátt og skýrt. Það
var eins og ég væri að skora
hana á hólm.
— Eftir þrjú ár giftist hún
þér, eða hvað?
- Já. Og við skipulögðum hér
það líf, sem við bæði sóttumst
eftir að lifa — svolítið utan við
sjálfan heiminn. Hornsteinar Hfs
okkar áttu að vera býsna sterk-
ir: starf okkar og ást hvort til
annars. Við vorum hrifin af Bell-
wood allt frá fyrstu stundu. Ro-
berts var hjá okkur svo að segja
frá byrjun. Hann hafði leitað
mig uppi og kom og bað um að
fá að vinna í þjónustu minni.
Hann stóð á fætur, gekk nokk-
ur skref áfram og stóð um stund
og sneri í mig bakinu.
Fjögur fullkomin ár lifðum
við saman, sagði hann og það var
eins og kökkur væri í hálsi hans.
Tvö án Tims, en tvö með hon-
um. Stephen hafði haldið sam-
bandi sínu við hana. Að minnsta
kosti svaraði hún öllum bréfum
hans. Hún hefur líklega gert það
einungis af vinsemd og samúð,
kannski ofurlítilli óþarfa við-
kvæmni. Stundum lét hann
hreinlega eins og ég væri ekki
til. Við vonuðum bæði, að hann
mundi hitta einhverja stúlku,
sem gerði hann þó ekki væri
nema hamingjusaman til hálfs á
við okkur, svo að við þyrftum
ekki að hafa slæma samvizku
hans vegna.
Hann sneri sér að mér og
reyndi 'að brosa, en það tókst
ekki.
— Svo skaut hann upp kollin-
um hér einn góðan veðurdag.
Það var á meðan hver sem er
gat opnað hliðin fyrirhafnarlaust
og ekið inn eins og hann vildi.
Ég var úti við og gekk meðfram
ströndinni. Ég hafði lagt hart að
mér við vinnuna og þarfnaðist
hvíldar. Bæði hún og Roberts
sögðu síðar svo frá, að hann
hefði verið viti sínu fjær og
haldinn fullkominni árásar-
hneigð. Ef ég hefði verið heima,
hefði hann líklega kyrkt mig.
Rees beit á vörina og andvarp-
aði þungt og mæðulega.
- Hún talaði lengi við hann.
Hún sannfærði hann um, að hún
hefði ekki verið dáleidd til að
giftast mér, að hún hefði ekki
verið numin á brott og lokuð
inni, að hún elskaði mig og ég
hana á móti og sonur okkar væri
næg sönnun þess. Hún sagðist
hafa tekið sér nærri að verða
vitni að sálarkvöl hans og ör-
væntingu, en kvaðst vona, að
honum tækist að finna hamingju
sína með tíð og tíma.
Ég vildi fá Rees til að hætta
frásögn sinni, þegar hér var
komið, en vissi ekki hvernig ég
ætti að koma orðum að því.
— Þetta var nítjánda apríl,
hélt hann áfram. — Þegar hún
hafði sagt mér frá Stepheni, fór
hún út að ganga með Tim litla.
Hún hafði ánægju af að standa
þarna úti við klettana og fann
aldrei til minnsta svima. . . . Hún
var ekki komin að barminum,
þegar ég kallaði til hennar og
bað hana um að snúa við og
koma aftur heim. Hún sneri sér
við og hló að ótta mínum. Síðan
beygði hún sig niður og lyfti
Tim upp.... Við höfðum ekki
tekið eftir, að kanturinn hafði
brostið um veturinn. ... Mér
sortnaði fyrir augum.... Ég var
of langt í burtu til að geta að-
hafzt nokkuð. ... Ég heyrði
hana hrópa. .
Hér brast rödd hans. Hann
stóð grafkyrr og huldi andlitið
í höndum sér. Ég reis á fætur,
gekk til hans og tók utan um
axlir hans og lét vel að honum,
rétt eins og hann væri Tim.
Skyndilega sneri hann sér
snöggt við og tók utan um mig,
svo að mig kenndi til. í einni
sjónhendingu sá ég andlit hans,
afmyndað af skelfingu.
— Þú mátt ekki yfirgefa mig,
sagði hann.
— Nei, aldrei, svaraði ég.
Tilfinningar okkar fengu loks
útrás. Það var eins og þær bæru
okkur langt í burtu frá raun-
veruleikanum.
— Ef til vill kennir þú aðeins
í brjósti um mig, sagði hann.
Ég þurfti ekki að svara, held-
ur þrýsti mér fast upp að hon-
um. Nú var hann ekki lengur
hjálparvana og óhamingjusamur.
Nú var hann heitur og sterkur
og ég vissi, að hugur minn yrði
bundinn honum um tíma og ei-
lífð.
Þá kallaði Tim.
Mér reyndist erfitt að hugsa
um neitt annað en Rees næstu
daga og nætur, sem á eftir komu.
En hann hafði bersýnilega ákveð-
ið að veita mér tækifæri til að
hafa nægilegt tóm til að hugsa
málið gaumgæfilega. Ég bæði
vildi og vildi ekki kæla tilfinn-
48. tbi. VIKAN 49