Vikan - 12.02.1970, Blaðsíða 16

Ég veit ekki hve lengi ég stóð
kyrr og horfði á mannlausan stíg-
inn, þar sem hviti bíllinn hafði
horfið sjónum mínum, en svo hristi
ég af mér doðann og fór að litast
um eftir Hamid.
Hann var kominn að síðara hlið-
inu við Sýrlandsmörkin. Nokkrum
sekúndum síðar var opnað fyrir
honum og hann jók hraðann, og
eftir nokkur augnablik var hann
horfinn úr sjónmáli.
En svo kom hann fljótt í Ijós aft-
ur og ég sá hann hemla við veg-
brúnina, þar sem trjáþyrpingin var.
Hann steig út úr bílnum, og hefir
eflaust strax séð að hvíti billinn var
þar ekki, svo hann flvtti sér aftur
upp í bílinn og var lika, innan tíð-
ar, horfinn sjónum minum.
Mér datt í hug að hann hefði
líklega séð hvita bílinn framundan.
Hve lengi yrði hann að ná hon-
um?
Það var dálítið hvasst þarna uppi
á hólnum, og ég settist í skjól við
runna og borðaði nestið mitt.
Klukkan var hálftvö, og ekkert
bólaði á Hamid eða Charles á veg-
inum.
Klukkan tvö voru þeir heldur
ekki sjáanlegir.
Fyrst hélt ég að eitthvað hefði
komið fyrir þá, og braut heilann
um hvað það gaeti verið. Hamid
hélt að ég væri hrædd um Charles.
Annað hvort var hann að elta
Porche-bílinn ennþá, eða að þeir
höfðu orðið fyrir óhappi. Ef ég
beið lengur næði ég ekki til Beirut
í tæka tíð til að finna lögreglufor-
ingjann og biðia hann um áritun.
Þá sá ég langferðabíl, sem greini-
lega var á leiðinni til Baalbek, sem
nam staðar á veginum, svo ég flýtti
mér að taka dót mitt og hlaupa nið-
ur brekkuna.
Farþegarnir voru allir í kringum
bílinn, og horfðu sljóum augum á
það að tollverðirnir rótuðu í dóti
þeirra.
Ég fór inn í blikkskúrinn.
— Hvenær fer bíllinn til Baalbek?
— Klukkan hálf fjögur.
— Er hægt að ná í leigubíl
þar?
— Vissulega. Þér skuluð spyrja
16 VIKAN 7-tbl
EFTIR MRIV STEWART
Hringur
soldánsins
SJÖUNDI HLUTI
Hann bar höndina upp að kverkum sér, það
var hrollvekjandi hreyfing, og hafi ég ekki vitað
það áður, þá vissi ég það nú. Líf mitt var í
veði.......
um það á Adonishótelinu, þar sem
bíllinn nemur staðar.
Ég mundi vel eftir Adonishótel-
inu. Þar höfðum við borðað há-
degisverð, þegar ég var með
ferðamannahópnum, og ég mundi
eftir því að hótelstjórinn talaði
ágæta ensku.
— Ef bílstjórinn minn eða ein-
hver annar kemur hingað og spyr
eftir mér, viljið þér þá segja að
ég hafi farið til la Súreté í Beirut,
og svo til Phoenica hótelsins. Og
segja að ég ætli að bíða þeirra þar.
Compris?
Þeir sögðu að það væri compris,
svo ég þakkaði fyrir mig og fór.
Nokkru síðar ók ég af stað í
bílnum til Baalbek.
Sú ferð var hreinasta kvöl, og
ég var sannarlega fegin þegar ég
fór út úr bílnum á endastöðinni
við Adonishótelið.
Gatan var auð, fyrir utan stór-
an, svartan og gljáandi bíl, og fyr-
ir aftan hann stóð Arabi, mjög
tötralega klæddur, með úlfalda í
taumi.
Ég nitti hótelstjórann, þar sem
hann sat með öðrum manni, við
eitt smáborðanna og drakk bjór.
Hinn maðurinn leit út fyrir að vera
Englendingur.
Hótelstjórinn stóð upp og flýtti
sér til mín.
— Madame — mademoiselle?
Eruð þér komin aftur?
Hann Ijómaði af ánægju. — Vilj-
ið þér ekki fá yður sæti, það væri
okkur mikil ánægja ef þér vilduð
set'ast við borðið okkar.
— Nei, takk fyrir, — en ég þarf
að leggja fyrir yður spurningu.
Get ég fengið að tala við yður !
einrúmi? Ég er ein á ferð og þarf
á hjálp að halda ....
— Sjálfsagt. Segið mér hvað það
er.
En þegar ég fór að tjá honum
vandræði mín, og sagðist þurfa á
bfl að halda, þá setti hann upp
vandræðasvip.
— Ég skal gera mitt bezta, það
er alveg sjálfsagt, en um þetta
leyti eru flestir bílarnir í keyrslu.
— Fyrirgefið. Það var hinn mað-
urinn við borðið. Hann setti frá
sér bjórglasið og kom til okkar.
— Ég gat ekki komizt hjá að heyra
það sem þér sögðuð. Ef yður vant-
ar far til Beirut. þá er velkomið að
aka yður þangað, það er í leið-
inni.
— Takk, en . . . . ?
Ég var nokkuð hikandi, en
hótelstjórinn flýtti sér að taka
fram í.
— Einmitt, það er ágætishug-
mynd. Má ég kynna, þetta er
herra Lowell, ungfrú. Ég veit því
miður ekki nafn yðar.
— Mansel, ungfrú Mansel. Góð-
an dag, herra Lowell!
— Góðan dag!
Hann var greinilega Englending-
ur, talaði mjög gott mál, og leit
út fyrir að vera um fertugt, meira
en meðallagi á hæð, sólbrúnn og
svarthærður, en hárið var töluvert
farið að þynnast. Hann var vel
klæddur, í léttum, Ijósum fötum.
Mér fannst hann koma mér eitt-
hvað kunnuglega fyrir sjónir. Ein-
hlaut að hafa séð hann áður. Ein-
mitt þegar ég var að hugleiða
þetta, hló hann, og þá var ég enn-
þá vissari í minni sök.
— Við höfum reyndar hitzt áður,
en þér munjð kannski ekki eftir
því. Það var í síðustu viku í
Damaskus, við stóra bænahúsið.
Við skiptumst á nokkrum orðum.
— Mér fannst líka að ég kann-
aðist við rödd yðar. Þá hefir það
verið þar sem ég heyrði hana.
— Eruð þér ein í dag
— Já. En ætlið þér í raun og
veru til Beirut?
— Já, reyndar. Hann benti á bíl-
inn, sem stóð fyrir utan steinvegg-
inn. Ég sá þá að þetta var svartur
Renault, og að bílstjórinn var
klæddur í arabaskikkju.
— Ef ég get eitthvað aðstoðað
yður, þá er það sjálfsagt. Ég hefði
hugsað mér að leggja af stað eftir
andartak.
— Það er ágætt, þetta er mjög
elskulegt af yður.
Hótelstjórinn fylgdi okkur út að
bílnum, Arabinn opnaði aftari bíl-
hurðina og Lowell hjáloaði mér inn
í bílinn, svo settist hann við hlið
mér. Við kvöddum hótelstjórann og
ókum af stað.
Við sveigðum í gegnum þröng-
ar göturnar á þó nokkrum hraða,
en þegar við komum út á þjóðveg-
inn jók bílstjórinn hraðann. Eftir
andartak ókum við fram hjá síð-
asta húsinu, sem var innilokað í
trjágarði sínum, og framundan lágu
fjöll og dalir, baðað í heitri síð-
degissólinni. Inn um gluggana kom
hressandi, svalur vindur. og ég
hallaði mér aftur á bak í sætinu.
— Þetta er hreint himnarfki, sam-
anborið við langferðabdinn. Haf-
ið þér ekið með þessum vögnum?
— Nei, lof sé Allah, það hefi ég
aldrei gert, sagði hann. — Hvar
búið þér í Beiruf?
— A Hótel Phoenicia, en ég get
náð í leigubíl, eftir að við komum
til Beirut, hvar sem þér viljið láta
mig af.
— Ég ek yður alla leið.
— Ég þarf reyndar að fara á
ákveðinn stað fyrst, við Rue Badare.
— Það er ennþá einfaldara, það
er ekki svo langt frá þeirri leið sem
við ökum.
Það er ekki minnsti vottur af
forvitni í rödd hans. Hann spurði
einfaldlega:
— Hvert fór samferðafólk yðar?
— Þau fóru heim á laugardag-
inn, og það er í og með þessvegna,
sem ég hef lent ( dálitlum vand-
ræðum.
Ég sagði honum lauslega frá mis-
tökunum með vegabréfið mitt.
— Og nú þurfið þér að fá árit-
un. Það er kannski til la Súreté sem
þér ætlið að fara.
— Já, vitið þér hvenær skrif-
stofurnar eru opnar?
Ég sá að hann leit á úrið. Svo
laut hann áfram og sagði eitt-
hvað á arabísku við bílstjórann.
Stóri bíllinn þaut mjúklega áfram
með auknum hraða.
— Þér náið því, og ég get
kannski hjálpað yður eitthvað,
þegar þar að kemur.
— Ó, viljið þér gera það? Það
er mjög vingarnlegt af yður.
— Þér skuluð ekki vera að hugsa
um það núna. Má bjóða yður að
reykja?