Vikan - 12.02.1970, Qupperneq 40

fara að ásækja hann. Hann
var sterkur, — ungur og
sterkur. Hann ætti að hafa
nægilegt þrek til þss að geta
stigið fram úr rúminu, brjóta
upp hurðina, ef hún væri
læst, ná í lækninn og jafna
duglega um við hann. Ef
hann aðeins gæti fundið lyk-
ilinn að sínum þrótti, sem
hann hafði týnt fyrir fjórtán
mánuðum síðan.
En nú sá hann hvar reyk
lagði gegnum rifu með hurð-
inni, veikan, gráan reyk, —
svo veikan að hann aðeins
gat greint hann. En lyktina
fann hann vel. Þetta var
sviðalykt. Eitthvað var að
brenna.
Hann vissi þegar hvernig í
öllu lá. Húsið átti að brenna
til ösku, meðan þau voru öll
fjarverandi. Það mundi
brenna svo fljótt, að deyfður
og lamaður maður mundi
ekki verða neins var og ekki
kenna meira til en feyskinn
trédrumbur.
En svo varð hugsunarferill
hans ekki lengri, því að þeg-
ar brunalyktina lagði að vit-
um hans, tók hann til at-
hafna, án þess að hugsa.
Hann reikaði fram úr rúm-
inu og stóð svolitla stund á
gólfinu skjálfandi. Svo rykkti
hann upp hurðinni og lá við
að hann hlypi fram á gang-
inn. Ef til vill var honum lífs
von enn.
Reykurinn kom innan úr
setustofunni og hann vissi að
síminn var þar inni. Hann
spymti upp hurðinni og stað-
næmdist á þröskuldinum eins
og steini lostinn. Þar stóðu
þau öll þrjú: aðstoðarlæknir-
inn, læknirinn sjálfur og
Dóra, en stórt jámker með
eldglóð stóð á gólfinu rétt við
dyrnar á herbergi sjúklingsins.
Dóra fór til hans í einni
svipan, tók báðum hanleggj-
um utan um hann, þar sem
hann gekk upp og nður af
mæði, og þrýsti honum að
sér. Rödd hennar skalf er hún
sagði:
— Mér fannst þetta við-
bjóðslgt, en þetta var einasta
úrræðið, sem við áttum. Mér
þykir svo leitt, að við skyld-
um þurfa að hræða þig.
Þá nefndi hann nafn henn-
ar.
☆
Mannæturnar þegja
Framhald af bls. 23.
„Ég fór þegar á vettvang,“
sagði Van Kessel, „að rannsaka
orðróminn, sem dr. Dresser hafði
heyrt.“ Hann sannfærðist um að.
orðrómurinn væri sannur. Sam-
kvæmt honum var sagan sem hér
segir:
Nokkrum árum fyrir komu
Rockefellers hafði ungur hol-
lenskur liðsforingi komið til
þorpsins Otsjanep. Hann var ný-
kominn til landsins og vissi fátt
um mannætur og þeirra siði, en
stóð af þeim mikill stuggur. En
þorpsbúar tóku honum ágæta vel
og settu meðal annars á svið fyr-
ir hann stríðsdans, sem er mesti
heiður sem þeir yfirleitt sýna
gesti. í ókunnugra augum getur
þessi dans virst nokkuð dólgsleg-
ur og svo fannst liðsforingjanum.
Hann missti stjórn á sér fyrir
hræðslu sakir, tók dansinn fyrir
árás og skaut á þorpsbúa. Þrír
þeirra urðu fyrir skotum og biðu
bana. Hollenzku yfirvöldin báðu
mikillega afsökunar á þessu at-
viki og reyndu að bæta hina
drepnu með ýmsu móti, en hatrið
sauð eftir sem áður í þorpsbúum.
Einhverjir þeirra voru staddir
á ströndinni, þar sem Rockefeller
bar að. Meðal þeirra var náungi
að nafni Ajim, víðfrægur víga-
maður og frændi eins þeirra, er
hollenski liðsforinginn hafði
drepið. Hann sá að sundmaður-
inn var í skyrtu svipaðri þeim,
sem hollenskir hermenn gengu í,
og hefur trúlega gert ráð fyrir
að komumaður væri einn þeirra.
Eða kannski hefur honum verið
sama, hvern hann dræpi til
hefnda fyrir frænda sinn, bara ef
hann væri hvítur á hörund.
Félagar Ajims kváðu hafa
reynt að halda aftur af honum,
en engu að síður réðist hann á
varnarlausan manninn, þegar áð-
ur en hann komst í land, og lagði
hann í gegn með spjóti. Dó Mic-
hael Rockefeller þegar. En hvað
var gert við líkið? Gagnvart
þeirri spurningu þögðu mann-
æturnar.
Sjálft morðið spurðist fljótlega
um nágrennið, enda hældi Ajim
sér af því og taldi sig hafa hefnt
frænda síns drengilega. (Meira
að segja er nú kominn upp kvitt-
ur um að indónesísku yfirvöldin
ætli að stefna honum fyrir rétt
vegna morðsins). Van Kessel
kom upplýsingunum til hollenzku
nýlenduyfirvaldanna, en þau
vildu ekkert gera í málinu. Um
þetta leyti áttu þau í vök að verj-
ast fyrir Indónesum, sem ásök-
uðu þau um kúgun á Nýju-Gín-
eumönnum og reyndu einnig að
espa þá innfæddu til uppreisnar.
Hollendingar óttuðust að upp-
tekt málsins yrði til að auka ó-
ánægjuna meðal þeirra, en slíkt
vildu þeir umfram allt forðast
eins og á stóð.
Fleiri trúboðar hafa staðfest
sögu Van Kessels, svo og marg-
ir aðrir og meira að segja einn
indónesískur embættismaður.
Örlög Michaels Rockefellers ættu
því ekki að vera leyndarmál
Zengur. Hann var ungur maður
og fróðleiksfús, sem dó fyrir æv-
intýri sitt.
Únnur plata Roof Tops
Framhald af bls. 15.
úrstefna, en í vor höfum við hug
á að fara til Englands til að leika
inn á LP-plötu og þar reynum
við að gera eitthvað gott og nýtt.
Meiningin er að við reynum að
semja eitthvað sjálfir á þá plötu
en ekkert liggur fyrir.“
Og þær sögur ganga, að „Ást-
in ein“ eigi að taka við af topp-
lagi þaktoppanna, „Söknuði".
Delaney and Bonnie
Framhald af bls. 15.
komu á brezka vinsældalistann,
„Comin* home“.
Bæði hafa verið að syngja og
spila frá barnæsku og Delaney
var eitt sinn (allt til ársins 1967),
betri helmingur dúetts sem kall-
aðist „the Shindogs", eftir vin
sælum sjónvarpsþætti, er gekk
hér í Keflavíkursjónvarpinu í
eina tíð, Shinding. Bonnie kom
fyrst fram opinberlega er hún
var 15 ára. Um tíma var hún í
kompaníi með Ike og Tinu Turn-
er, og var sem sé ein af „the
Ikettes".
Þau Delaney og Bonnie, sem
bera hið raunverulega og sam
eiginlega heiti herra og frú
Delaney Bramlett, kynntust á
keiluspilskeppni í Los Angeles
og giftust 5 dögum síðar. Enn
sem komið er hefur ekkert
heyrzt af þessu ágæta fólki hér
á íslandi, er það er einlæg von
okkar að það verði ekki lengi,
því brezk músikblöð lýsa tónlist
þeirra og söng sem „villtasta
soul-rokki sem komið hefur úr
hvítum barka....“.
☆
Heimur án ástar
Framhald af bls. 11.
til þess fallnar að búa á Júpíter eða
botni Atlantshafs.
Þegar svo langt er komið, láta
keðjuverkanir varla á sér standa.
Félagsleg aðstaða mannanna breyt-
ist, afstaða einstaklinganna hvers til
annars verður tekin til gagngerrar
endurskoðunar. Jafnskjótt og vís-
indamenn eru komnir svo langt að
geta framleitt börn í tilraunaglasi,
munu fleiri og fleiri ákveða að eign-
ast börn á þann hátt. Því ekki það?
Hugsið ykkur þegar tæknifrjóvgun-
in kom fyrst fram. Henni var and-
mælt. En nú hafa þúsundir fólks
notfært sér þann möguleika.
EKKI EINUNGIS TIL GETNAÐAR
Á sama veg fer það þegar til-
raunaglasbörnin verða komin til
sögunnar fyrir alvöru. Verðandi
foreldrar, sem eru kannski hrædd
við að eignast veikt barn, snúa sér
til rannsóknarstofunnar. Konur, sem
ekki nenna að ganga með, nota sér
þann möguleika að láta fóstrið þró-
ast í tilraunaglasi. Auðvitað verða
áfram til konur, sem vilja heldur
ganga með og jafnvel alls ekki
vera án þess — en hversu margar
konur hafa ekki með fögnuði tekið
við lyfjum, sem deyfa kvalirnar sem
barnsburðinum fylgja? Og þegar
allt kemur til alls, er sú hugsun ekki
beinlínis ný að kynlíf sé ekki síður
til skemmtunar en að geta börn.
Nú þegar hefur afstaða margra
til kynlífs tekið byltingarkenndum
breytingum. Núorðið er erfitt að
ákvarða hvað á að kallast eðlilegt
kynlíf, og hvað „óeðlilegt". Margs-
konar kynhátterni, sem vakti
hneykslan fyrir fáum árum aðeins,
er sú skoðað eðlilegt.
Höfundar leikrita og skáldsagna
hika ekki við að lýsa hverri þeirri
aðferð við samfarir, sem þeim get-
ur hlutur. í kynrannsóknastofum er
sinni var ekki hægt að fá nema gegn
leynilegri póstkröfu, eru nú einsog
hver vill hafa í hillum söluturnanna,
og í kvikmyndum er hér um bil allt
sýnt.
Unga fólkið í dag gerir sig ekki
ánægt með koss við dyrnar. Kynlíf
fyrir hjónaband er talinn sjálfsagð-
ur hlutur. kynrannsóknastofum er
kynlifið rannsakað af miklu kappi;
þar eru skrifaðar skýrslur, mælt og
Ijósmyndað, og óteljandi karlar og
konur á öllum aldri standa í biðröð
til að komast að sem tilraunakanín-
ur á rannsóknastofum þessum, ýmist
ein eða með maka, til að gleðja sig
sjálf og vísindin líka.
ÖRYGGISLEYSI
Á móti þessu öllu kemur að
vandamálin eru meiri í dag en
nokkru sinni áður. Hjónaskilnaðar-
prósentan hækkar og mundi hækka
ennþá meira, ef flest hjón gerðu
ekki það sem þau geta til að „tolla
saman". Því miður fylgja þessum
hjónaböndum óþægindi og örygg-
isleysi, og afleiðingarnar verða vax-
andi framhjáhald — sem er liðið.
Hvernig á þetta fólk að kenna börn-
um sínum að lifa? Sjálft er það ekki
visst ( sinni sök. Okkar tímar ein
kennast af ringulreið. Hvernig ætt-
um við þá að geta sagt börnunum
okkar, hvernig þau eigi að „hegða
sér?" Jafnvel guðfræðingarnir hafa
nú neyðst til að viðurkenna, að í
kynferðismálum hafi hver mann
eskja sjálfsákvörðunarrétt, og aðrir
hafi enga heimild til að skipa henni
fyrir í þeim sökum.
En þegar menn óttast ekki lengur
reiði Drottins, hvað þá? Það líður
ekki á löngu áður en kynsjúkdómar
heyra fortíðinni til og getnaðarvarn-
ir verða svo ódýrar og þægilegar í
notkun að svo til engin hætta verður
á að nokkur eignist börn án þess að
hann vilji sjálfur. Árangurinn verð-
40 VEKAN 7 tbl