Vikan - 14.05.1970, Blaðsíða 19

FEIK SJIKINA AFTUR EFTIR
FIMM ÁRIMVRKRI
Ethel Chadwick með foreldrum sínum, lítilli stúlku, sem er í heimsókn, og Söru, sem verður framvegis á
heimilinu.
an sjö. Ég hafði mikið að gera, því að ég
þurfti að athuga hvenær ég átti að byrja á
námskeiði, sem ég ætlaði að fara á innan
skamms.
Ég man að ég sat við skrifborðið mitt og
fyllti út skýrsluna, sem ég átti að senda til
skólans. Þá skeði það: Þulurinn var að lesa
dagskrána í útvarpinu, þá varð allt svart fyr-
ir augum mínum. Ekki smátt og smátt, held-
ur allt í einu!
Ég man ekki hvað svo skeði, en ég þreif-
aði mig niður stigann, til móður minnar, sem
ég vissi að var í eldhúsinu. Síðar sagði
mamma mér, að ég hefði ekki komið upp
nokkru orði. Það leið góð stund, þangað til
ég gat sagt henni frá því sem komið hafði
fyrir.
Áfallið var jafn ógnvekjandi fyrir hana
og mig. Hún kom mér fyrir í stól og sagðist
þurfa að hringja í lækninn.
Daginn eftir fór ég til rannsóknar á sjúkra-
húsinu. Ég vonaði að þetta tæki ekki langan
tíma, að mér batnaði, eins og áður.
En þegar allt var við það sama eftir viku,
fór ég að verða vondauf. Svo var mér sagt
að ég væri orðin blind. f fyrstu var mér
þetta ekki fyllilega Ijóst, en þegar það rann
upp fyrir mér, óskaði ég að ég mætti deyja.
Hvers vegna kom þetta fyrir mig? Ég var
aðeins fjórtán ára. Hvernig átti ég að lifa
sjónlaus?
Ég hlýt að hafa verið erfið fjölskyldu
minni um þetta leyti, og líklega verið erfið-
ur sjúklingur á sjúkrahúsinu.
Þar sem ég fékk ekki að deyja, þá vildi ég
loka mig inni. Ég fór af sjúkrahúsinu, og mér
létti, þegar ég sat á rúminu mínu.
Ég fór ekki út fyrir húsdjn- í fjóra mán-
uði. Ég vildi ekki hitta nokkurn mann, ekki
einu sinni piltinn, sem ég hafði verið með.
Áður en ég missti sjónina, hafði ég haft mik-
inn hug á að eignast heimili, fjölskyldu.
Að lokum gat móðir mín fengið mig til að
fara í bíltúr með kunningja mínum. Eitthvað
í rödd hennar sagði mér að ég yrði að fara
að orðum hennar. Ég fann líka hve mikil
byrði ég hafði verið henni, þessa undan-
farna mánuði, og þess vegna fór ég í öku-
ferðina.
Shahrouz er góður og skemmtilegur piltur.
Hann er Persi og við erum jafnaldrar. Hann
er kaldur og ákveðinn, og það var það sem
ég þurfti með. Síðan fórum við oft í öku-
ferðir. Hann sagði mér frá umhverfinu og
því sem fyrir augu bar á leiðinni. Ég komst
að því að ég gat ennþá hlegið, og að ég hafði
enga löngun til að deyja. Ég var ákveðin í
að byria lífið á nýjan leik, við þessar breyttu
aðstæður.
Hvernig átti ég að haga mér? Ég komst að
því að margir, sem ég þekkti áður, þar á
meðal vinnufélagar mínir, sem ég hafði lok-
að mig úti frá, vildu vera mér hjálplegir. Ég
fór að hlusta á þetta fólk.
Áður en ég missti sjónina, gat ég ekki einu
sinni soðið egg skammlaust. Nú fór ég að
búa til alls konar mat, með hjálp móður
minnar. Hún var alltaf við hendina, til að
leiðbeina mér og passa að ég tæki rétt
til.
Ég hafði líka mikinn áhuga á því að líta
vel út. Mér var ljóst að það var mikið atriði
að stinga ekki í stúf á því sviði. Ég hafði
gott minni, ég mundi vel hvaða föt ég átti
og fór að þukla á þeim, vita hvernig þau
voru viðkomu. Daglega talaði ég um fötin
mín við mömmu. Ég fór að spyrja um tízk-
una, hverju fólk klæddist. Vinkonur mínar
lásu tízkublöðin fyrir mig. Ég fór einu sinni
i viku á hárgreiðslustofu. Þar gat ég líka
talað við jafnaldra mína.
Fljótlega komst ég að því að ég gat farið
á dansstaði með jafnöldrum mínum, og ég
gat líka synt. I fyrstu hélt ég að hlegið yrði
að mér, en það var mesti misskilningur, enda
sagði ég við sjálfa mig að ég gæti ekki séð
hvort nokkur væri að hlæja. En ég veit að
engum datt í hug að hlæja.
Það var skrítið, en ég hafði gaman af að
fara í bíó. Mér fannst gaman að sitja og
hlusta og ég varð alveg óð í bíóferðir. Ég
reyndi að geta mér til um hvernig fólkið á
kvikmyndatjaldinu leit út. Richard Burton
varð mitt uppáhald. Ég grét, þegar ég heyrði
hann leika í „Beckett". Ég verð að sjá þá
kvikmynd einhvern tíma.
Já, nú nota ég orðið „sjá“. Ég gerði það
alltaf, þegar ég talaði við fólk, og sumum
fannst það skrítið.
En blint fólk sér á sinn hátt. Til dæmis
„horfði“ ég á sjónvarp. Ég var mest hrifin
af David Frost. Rödd hans hafði góð áhrif á
mig, ég var viss um að hann væri líka lag-
legur.
Eftir að ég varð blind, hafði ég ekki eins
gaman að popmúsik og áður. Ég fór að fá
meiri áhuga á píanókonsertum og sígildri
músik.
Mig langaði til að halda sambandi við vini
mína og ættingja, en ég gat ekki skrifað.
Þess vegna fór ég út í það að læra á ritvél,
o? það gekk vel. Kunningjar mínir frá póst-
húsinu slógu saman og gáfu mér ferðaritvél.
Ég held að ég hafi aldrei glaðzt meira yfir
nokkurri gjöf. Það var furðulegt hve vel mér
gekk að læra að vélrita, og þá fann ég líka
ýmislegt sem ég hafði áhuga á að skrifa um.
Ég fékk líka mikinn áhuga á trúmálum.
Það kom fyrir á þessum fimm árum, sem ég
var blind, að fólk spurði mig hvort ég væri
ekki bitur og ásakaði æðri máttarvöld fyrir
Framhald á bls. 50.
20. tbi. VIKAN 19