Vikan - 21.05.1970, Blaðsíða 44

NÚ ER FERÐATÍMINN AD HEFJAST
Ferðafólk, gleðjið ættingja og vini erlendis með fellegri
gjöf frá íslandi
★
Gærur — Gæruteppi — Gærupúðar
★
Húfur - Töskur - Kragar - Treflar - úr gæruskinnum
★
Gæruvesti og jakkar
★
Allt framleitt í eigin verksmiðjum
FRAMTÍDIN
Laugavegi 45 — Sími 13060
unum. Svo fór húðin að
flagna af, fyrst eitt lag, svo
annað, fimmta og sjötta lag-
•ið. Hann tók út miklar þján-
ingar. Enginn gat fundið
hver þessi einkennilegi sjúk-
dómur var. Hann fékk tauga-
verki í allan skrokkinn,
stundum var hann algerlega
ósjálfbjarga og gat ekki einu
sinni staulazt yfir þilfarið, af
ótta við að þurfa að grípa sér
í með höndunum.
Taugaverkirnir fóru að
verka á hugarástand hans;
ofsóknarbrjálæði ásótti hann;
allir liöfðu myndað samsæri
gegn honum til þess að meina
lionum að halda áfram ferð-
inni.
Hvorki hættur né erfið-
leikar liöfðu getað bugað
kjark hans. Fjárdráttur og
aðhlægi liöfðu aðeins verið
honum hvatning. En sjúk-
dómurinn bugaði hann. Við-
þolslaus af kvölum samdi
hann við gamlan uppgjafa
skipstjóra um að hafa eftir-
lit með „Snarken“ og keypti
farmiða handa sér, Charmi-
an, Martin Johnson og Na-
kata með gufuskipinu „Na-
koha“, sem átti að fara til
Sidney.
Eftir tólf daga kvalarfulla
sjóferð var liann lagður inn
á sjúkrahús í Sidney og lá
þar í rúman mánuð. Hinir
áströlsku sérfræðingar gátu
ekki fundið, hvað væri að
honum. „Ég er ósjálfbjarga
eins og ungbarn. Stundum
eru hendurnar á mér lielm-
ingi stænú en þær eiga að
vera, og sjö dauð og hálfdauð
lög af skinni detta af í einu.
Neglurnar á tánum verða
stundum á einum sólarhring
eins þykkar og þær eru lang-
ar.“
Þegar Jack varð Ijóst, að
liann gat ekki vænzt neinn-
ar hjáipar á sjúkrahúsinu,
fór hann þaðan og næstu
fimm mánuðina flutti hann
frá einu hótelinu á annað í
Sidney, stöðugt í þeirri von,
að fá bata, svo að hann gæti
haldið áfram ferðinni. Hann
gat ekki skrifað og hann var
svo hugsjúkur, að hann gat
naumast lesið.
í marz 1909 sendi hann
Martin Johnson ásamt skip-
stjóra til Salomonseyjanna
til þess að sækja „Snarken“.
„Ég hafði fengið ölsjúkum
skipstjóra „Snarken“ í hend-
ur, og þegar ég fékk liann
aftur til Sidney, var búið að
stela öllu lauslegu innan úr
honum.“ „Snarken“ var
seldur á uppboði fyrír 3000
dollara og var síðan notaður
sem þrælaskip á Salomons-
eyjunum -—- sorgleg örlög
fyrir skip, sem einn af
fremstu jafnaðarmönnum
heimsins hafði látið byggja.
Við heimkomuna til San
Francisco 25. júlí 1909 sagði
Jack við hlaðamenn: „Ég er
örmagna af þreytu, og ég er
kominn heim til að hvila
mig.“ Hann var skuldum
hlaðinn og lieilsa hans var
þrotin. Blöðin voru annað
hvort fjandsamleg i garð
hans eða létu sig liann engu
skipta. Tímaritin höfðu séð
svo fátt nýtilegt frá hendi
hans siðasta árið, að þau var
farið að gruna, að hann væri
búinn að lifa sitt fegursla.
Lesendur voru farnir að
þreytast á siðustu verkum
hans. Menn sögðu, að ef
hann byrjaði á sögu með
þrem persónum, þá endaði
hann alltaf með því að drepa
fjórar þeirra.
Hið heilnæma loftslag í
Californíu hafði fljótt bæt-
andi áhrif á hann, og þegar
hann las í bókinni „Áhrif
hitabeltissólarinnar á liinn
hvíta kynstöfn“, að sjúk-
dómurinn, sem liann liafði
þjáðst af, stafaði frá hinum
útfjóluhláu geislum hitahelt-
issólarinnar, varð hann brátt
andlega heilbrigður.
Hann flutti inn i „Wake
Robin“ og losaði sig við Ni-
nettu Eames með því að
kaupa Iianda henni tólf tunn-
ur lands, þar sem hún gat
beitl kúnni sinni, og þegar
hún skildi við Roscoe og
giftist Edward Payne, gaf
hann henni 500 dollara auk
annars útbúnaðar til húss-
•ins.
Fyrsta verk hans var að
kalla lieim öll handrit sín og
tilkynna ritstjórunum, að
44 VIKAN 21 tbl-