Vikan - 28.05.1970, Blaðsíða 14

Einhverntíma sný ég
mér að því að gera
eitthvað - leggja minn
skerf fram á
einhvern hátt...
Það hlógu allir að
mér heima þegar ég
sagðist vera að fara
til Japan ...
íslands, og kallaði svona keppni
„gripasýningar" og annað álíka.
Finnst þér svona keppni vera gripa-
sýning?
— Nei. Mér finnst afstaða Islend-
inga til svona hluta nokkuð undar-
leg. Erlendis er borin mikil virðing
fyrir þeim sem taka þátt í svona lög-
uðu, en hér er það algjörlega gagn-
stætt. Hér er reynt að draga þessar
stúlkur niður úr öllu, en erlendis er
allt gert til að hvetja þær áfram og
til að gera eitthvað sem þær geta
haft gagn og gaman af, og jafn-
framt verið landi sínu og þjóð til
sóma. Mórallinn hér heima er
heldur slæmur í þessu sambandi,
og kannske ekki að ástæðulausu,
því skipulag og framkvæmd þessar-
ar keppni hefur ekki alltaf verið til
fyrirmyndar og margar stúlknanna
hafa ekki staðið sig nógu vel þeg-
ar á allt er litið.
— Enda eru Islendingar sennilega
hleypidómafyllsta fólk sem til er á
þessari jörð, þó það sé nú mikið að
lagast. En það sem mig langar til að
spyrja þig er hvort þú hafið nokkuð
hugsað út í hvernig eða hvort þú
ætlar að nota þau áhrif sem þú kem-
ur til með að hafa á jafnaldra þína
og sennilega enn meira á yngri kyn-
systur þínar?
— Nei, ég hef ekkert hugsað út í
það. Ég verð að standa fyrir mínu,
gera ekkert sem ég þarf að skamm-
ast mín fyrir á einhvern hátt, og þá
held ég að ég geti verið sátt við
sjálfa mig. Ég hef alls ekki hugsað
mér að breyta heiminum, til þess er
ég of lítilmegnug og mér leiðist að
þurfa að hugsa um allar þær hörm-
ungar sem á ganga í heiminum. Ég
vil heldur leiða þær hjá mér — en
hver veit nema ég snúi mér ein-
hvern tíma að því að gera eitthvað,
leggja minn skerf fram á einhvern
hátt.
Henný hefur dansað síðan hún
var tveggja ára gömul, og sýndi
fyrst dans aðeins þriggja ára — og
þegar hún var fimm ára sýndi hún
ein í Tívolí í Kaupmannahöfn. Síðan
hefur hún tekið þátt í danskeppnum
bæði heima og erlendis og varð nr.
3 í danskeppni Samnorræna, dans-
kennarasambandsins f Kaupmanna-
höfn í janúar 1969, ásamt Ólafi Ól-
Dansínn
er mér alit
afssyni. Hún lauk danskennaraprófi
í fyrrasumar frá einum þekktasta
danskennaraskóla í heimi, sem er
í Kaupmannahöfn. Hún semur líka
dansa, bæði fyrir sjálfa sig og aðra.
— Þegar ég dansa eða horfi á
dans gleymi ég öllu í kringum mig.
Þá skiptir ekkert annað máli og í
rauninni má segja að dansinn sé
mér allt.
Hvernig sem ég dansa? Ja, þeg-
ar ég er komin niður á réttu músik-
ina fyrir þennan og þennan vissa
dans, loka ég mig inni og byggi
svo byrjun og endi á einhverjum
vissum sporum, til að hafa sem
grundvöll eða til hliðsjónar. Það er
það erfiðasta við allt saman, þegar
þetta tvennt er komið verður hitt
eiginlega til að sjálfu sér. Svo dansa
ég og allt annað hverfur út í busk-
ann. Þá tjái ég mig og dansa ekki
lengur, en það er tvennt ólíkt að
tjá sig í eða eftir tónlist eða að
dansa. Hér á böllum dansa krakkar
yfirleitt ekki, heldur tjá sig.
— Með hliðsjón af öllu því sem
fyrir þig hefur borið upp á síðkastið,
en það hlýtur óhjákvæmilega að
hafa breytt bæði þínum eigin við-
horfum svo og annarra, hvernig
leggst framtíðin í þig?
— Vel. Ég er bjartsýn og mér
hefur alltaf gengið vel við það sem
ég hef tekið mér fyrir hendur og
hef alltaf reynt að líta heldur á
bjartari hliðina.
Ég tel mig hafa sigrast á þv! sem
helzt stóð í vegi fyrir mér hér heima
— og til að segja svolítið Ijótt, þá
held ég að mér sé óhætt að segia
að sumir hafi fengið harkalegan
löðrung.
Það hefur annars verið svo óskap-
lega mikið að gera hjá mér undan-
farið, bæði áður og eftir að ég kom
heim, að ég hef ekki mátt vera að
að gera nokkurn skapaðan hlut sem
14 VIKAN
22. tbl.