Vikan - 28.05.1970, Blaðsíða 39

eftir því, ekki undir neinum
kringumstaeðum, að Hans Hátign
fái vitneskju um þetta mál. Við
verðum að ganga frá þessu með
leynd. Þér hafið yðar fólk í Gali-
síu. Það getur ekki verið erfitt að
finna hinn rétta sökudólg!
Fabbri sagðist hafa gert ráð-
stafanir til þess, og hann skyldi
láta Hohenlohe vita um fram-
vindu málsins.
Á leiðinni út leit hann í spegil.
Nefið á honum var skakkt, og
þannig yrði það til æviloka. Það
minnti hann daglega á hnefa Jó-
hanns Salvator.
En nú var tími hefndarinnar
kominn. Fabbri vissi að hann gat
ekki komist í færi við keisarann,
nema gegnum Hohenlohe, en
hann vissi hvert hann átti að
snúa sér; — í hermálaráðuneytið,
til Albrechts erkihertoga, hetj-
unar frá Costozza ....
Næsta dag ók Jóhann Salvator
gegnum Herrenstrasse í Jemice.
Klukkan var eitthvað yfir þrjú og
hann var að koma frá þjónustu-
störfum, á leiðinni heim. Hann sá
vagn Millyar fyrir utan verzlun-
ina.
Þetta var eitthvað óvenjulegt;
Milly var vön að gera innkaup á
morgnana. Hann steig út úr vagni
sínum og sendi ökumanninn með
hann til herbúðanna.
En þegar hann kom inn í búð-
ina, var Milly þar ekki. Hann leit
inn í veitingastofuna. Þar sátu
aðeins tveir ungir liðsforingjar,
sem sprutttu á fætur, þegar þeir
sáu hann. Hann fór þá til að tala
við Goldwasser, eigandann.
Gamli maðurinn leit undrandi
upp. — Ungfrú Lubowska? Hún
var hér um ellefuleytið, — síðan
hefi ég ekki séð hana, Yðar Há-
göfgi. Jóhann Salvator skildi
þetta ekki og hann varð órólegur.
— En vagninn hennar stendur
hér fyrir utan, sagði hann.
— Er það mögulegt? Gold-
wasser hljóp út að glerhurðinni
og leit út. — Þetta er skrítið,
hvert hefir ungfrúin farið?
— Einmitt! Hún ætlaði ekkert
anað en til yðar.
— Kanske hún hafi farið með
einhverjum öðrum vagni; einum
af vögnum Stralowskis.
— Var hún einsömul, eða var
barónsfrú Galatz með henni?
— Hún var ein, Yðar Hágöfgi.
— En hversvegna hefir hún
látið vagninn og hestana standa
hér?
Goldwasser hristi höfuðið. —
Ég veit enga skýringu á þessu,
hún hlýtur að vera komin heim.
Það getur verið að, annaðhvort
vagninum eða hestunum ...
— Þá væri hún löngu búin að
senda einhvern hingað. Jóhann
Salvator reif upp dyrnar og hljóp
út í vagninn. Það var greinilega
allt í lagi með hann og hestana.
Hann ók af stað. Hestarnir voru
óþolinmóðir eftir hina löngu bið,
svo þeir sprettu úr spori...
En Milly var ekki heima. Hún
hafði ekið til bæjarins um morg-
uninn, og hafði ekki komið heim
aftur.
Nú varð hann alvarlega
hræddur. Það var aðeins einn
möguleiki eftir, — að hún væri
hjá núbúunum. Honum fannst
það ekki sennilegt, en hann hélt
í síðasta hálmstráið.
Hann rauk út úr húsinu, en þá
sá hann hvar Yvonne Galatz kom
ríðandi, með sígarettu í mxmnin-
um, eins og venjulega. Hún veif-
aði glaðlega til hans og stökk af
baki.
Jóhann Salvator varð undr-
andi. — Er Dana ekki með yður?
— Með mér? Nei, það er hún
ekki!
Barónsfrúin fleygði sígarett-
unni, greip í pilsin og hljóp til
hans. — Ég hefi ekki séð hana í
allan dag. Er hún ekki heima?
— Hún er horfin! sagði Jóhann
Salvator æstur. — Klukkan ell-
efu var hún hjá Goldwasser, síð-
an hefir enginn séð hana. Vagn-
inn hennar stóð fyrir utan búð-
ina, þangað til ég tók hann.
Barónsfrúin starði á hann. —
Horfin...
Allt í einu varð hún náföl. —
Hamingjan hjálpi mér ... Röddin
sveik hana og hún skjögraði.
Klefinn var sex feta langur og
fjögra feta breiður. Á gólfinu var
hrörlegt borð og tveir pinnastól-
ar. Við vegginn var óhreint fleti.
f einu horninu þvottagrind úr
blikki, í öðru fata með loki yfir.
Rimlaglugginn var svo hátt
uppi á veggnum, að Milly sá að-
eins lítinn blett af himninum.
Hún barðist ekki um og öskr-
aði ekki lengur. Hún grét ekki
heldur. Það var tilgangslaust.
Hún sat við borðræfilinn og
studd hönd undir kinn, — starði
á flekkótta veggina og reyndi að
skilgreina ruglingslegar hugsan-
ir sínar.
Hún hafði verið tekin til fanga.
Það var það eina, sem hún vissi
með vissu. Og hún var í Lem-
berg. Allt annað. var dularfullt.
Mennirnir voru vingjarnlegir
við Milly. Við og við kom ein-
hver til að spyrja hvort hún ósk-
aði einhvers. En hún gat ekki
gert sér grein fyrir óskum sínum.
Hún vildi aðeins losna úr þess-
ari prísund! En hversvegna var
hún tekin til fanga? Það gat hún
ekki fengið að vita. Þeir brostu
og ypptu öxlum ... Aðfarirnar
voru líka einkennilegar. Þeir
vildu fá upplýsingar um þjón-
ustufólk erkihertogans ...
Hún var rétt komin út úr
verzlun Goldwassers, þegar ung-
ur maður kotn til hennar og
spurði hvort hún vildi koma með
sér á lögreglustöðina, til að líta
á nokkrar myndir? Hann hafði
grun um að glæpamenn hefðu
komizt inn í íbúð erkihertogans.
Milly varð skelfingu lostin og
fór viljug með honum út að
svarta vagninum, sem beið við
endann á Herrenstrasse. Ungi
maðurinn fullvissaði hana um að
henni yrði strax ekið til baka.
En í Lemberg var hún sett í
fangaklefa.
Nei, það þýddi ekki að öskra.
Hún sagði við sjálfa sig að menn-
irnir væru aðeins að gera skyldu
sína. Það var um að gera að
halda sönsun. Hirðklíkan í Vín
stóð ábyggilega á bak við þetta.
Fabbri hafði auðvitað komizt að
því að Dana var Milly Stubel.
Hvað yrði gert við Gianni nú?
Henni varð þungt fyrir brjósti,
þegar hún hugsaði til Giannis.
Hann var búinn að leggja svo
hai’t að sér, til að vinna álit hjá
keisaranum. En svo var hann
skotinn í bakið.
Ég færi Gianni aðeins óham-
ingju, hugsaði Milly dapurlega.
Hann eyðileggur framtíð sína
mín vegna...
Hún hrökk við, það liringlaði í
lyklum. Dyrnar opnuðust og inn
kom ungi maðurinn. Hann var
smáfríður, með kinnaskegg og
hárlokk fram á ennið.
— Fyrirgefið ónæðið, sagði
hann á pólsku og hneigði sig hæ-
versklega. — Má ég setjast, ung-
frú?
Milly benti honum á stólinn.
Hann settist og brosti vingjarn-
lega.
— Afsakið, en ég veit ekki vel
hvaða nafni ég á að kalla yður.
Þér haldið því fram að þér heitið
ungfrú Dana Lubowska, fædd í
Jaroslav. En við höfum fengið
upplýsingar frá Jaroslav um að
það kannist enginn við yður þar.
Með öðrum orðum, þér heitið
ekki Dana Lubowska.
Er það allt og sumt, er ég
ákærð fyrir það?
Hann lyfti höndinni. — Ég er
ekki að ásaka yður um eitt eða
annað, ungfrú. Það er ekki í mín-
um verkahring. En svo við snú-
um okkur að öðru, sagði hann á
rússnesku, — hvað heitir maður-
inn hér í Lemberg, sem þér af-
hentuð skjölin?
Milly starði undrandi á hann.
Hún skildi nokkuð af því sem
hann sagði, en vissi ekki hvað
hann var að tala um.
— Skjölin? Hvaða skjöl?
Hversvegna talið þér allt í einu
rússnesku?
— Þér eruð þá rússnesk?
— Nei ,það er ég ekki, — og
ég kann ekki rússnesku heldur.
Hvaða skjöl á ég að hafa afhent?
Ég skil ekki hvað þér eigið við.
Hann hallaði sér rólega aftur
á bak og togaði í skeggið.
— Hvar hittuð þér Golowin
síðast? spurði hann.
— Hver er Golowin?
— Það er bar einn Golowin.
Golowin ofursti í þriðjudeild.
Molly hristi höfuðið, hún skildi
ekki hvað hann var að fara. —
22. tbi. VIKAN 39