Vikan - 15.10.1970, Blaðsíða 22

á eftir honum: „tatarastrákur!“
Og það var margt annað sem
hann fann sárt til, meðal annars
að eiga aldrei grænan eyri, og
þegar jafnaldrar hans fóru að
vera með stelpum, sneru þær
upp á sig ef hann nálgaðist og
flissuðu.
Að lokum varð auðmýkingin
að uppreisnaranda og hatri. En
byltingatímabil hans varð stutt.
Það leið ekki á löngu þangað til
að „félagarnir“ komust að því að
hann hafði alveg sérstakar gáf-
ur, eiginleika til að raða saman
staðreyndum, eiginlega á stærð-
fræðilegan hátt.
Það var þessi eiginleiki sem
kom honum fljótt til að sjá að
byltingaraðgerðir væru ekki
heillavænlegar. Ríkið, þjóðfélag-
ið og ekki sízt yfirstéttin myndi
eftir sem áður sitja í óskiptu
búi. Og stúlkurnar yrðu honum
jafn fjarlægar.
If you can‘t bcat them, join
Willie Samson framkvæmda-
stjóri lokaði dyrunum eftir gest-
um sínum. Meðan hann blandaði
sér einn drykk ennþá, varð hon-
um hugsað til þeirra. Þessi Cissi
var reglulega falleg stúlka, lík-
lega var hún ekki beinlínis fal-
leg, en hún var mjög aðlaðandi.
Og freistandi. En það þýddi lík-
lega ekki að nota venjuleg brögð
við hana. Þótt hún væri svona
kornung, þá var örugglega ekk-
ert að ahyglisgáfu hennar, því
hafði hann tekið eftir, þegar hún
leit í kringum sig í stofunni.
Hann saup á glasinu. Það var
bæði heimskulegt og fáfengilegt
að sitja hér og leggja á ráðin um
það hvernig hann gæti náð valdi
yfir þessari stúlku. Hún var ör-
ugglega ein af þeim trygglyndu.
Með árunum hafði hann lært að
þekkja þær, jafnvel við fyrstu
sýn, þær konur sem eitt skipti
fyrir öll höfðu valið sér lífsföru-
naut og héldu fast við hann.
En.Sten, pilturinn hennar, það
var erfiðara að mynda sér skoð-
anir um hann. Hann hafði setið
þögull allan tímann og það leit
út fyrir að hugur hans væri víðs
fjarri. Hann var nokkuð þokka-
legur, en þungbúinn. Líklega v.ar
það út af fjárhagsvandamálum,
eins og venjulega.
Willie Samson tæmdi glasið í
einum teig og greip flöskuna til
að fá sér aftur í glasið. Hann var
nú reyndar búinn að ákveða með
sjálfum sér að drekka ekki meira
þetta kvöld, en það var nú einu
sinni þannig að hann gat ekki
losnað við minningar æskuár-
anna, þótt hann væri nú orðinn
þriátíu og sex ára. Hann reyndi
að hrinda þeim frá sér, en nú
eins og ætíð áður, gat hann það
ekki.
.lískuár hans höfðu sannarlega
ekki verið skemmtileg. Hann ólst
upp á munaðarleysingjaheimili,
sem af flestum var kallað fá-
tækraheimilið. Hann hafði feng-
ið að finna til arfleifðar sinnar,
þegar leikbræður hans hrópuðu
22 VIKAN 42. tbi.
- Þú gengur út og inn í íbúðunum hér í húsinu.
Þú hefir leynilegan njósnara, þú hagar
þér yfirleitt eins og þú eigir húsið!
- Sú er nú raunin, sagði
van der Heft konsúll og
&ll«.
horfði kuldalega á konu