Vikan - 15.10.1970, Blaðsíða 26

wMmWmWwMm>w,
EG ER FIISKARI - ÞAB El ALLT OG
VIKAN spjallar
við
Bryndísi Schram
Myndír:
Egill Sigurðsson
Texti:
Ómar Valdimarsson
Síðasta sjónvarpsþulan sem
VIKAN spjallar við í bili, er
Hryndís Scliram.
Nú er Bryndís flutt vest-
ur á ísafjörð, og er viðtalið
var lekið var hún rétt að
ljúka við að pakka niður sín-
um föggum, svo við hittumst
á veilingahúsi i veslurhæn-
um. Þar gátum við selið og
Iiaft það huggulegt, en á
heimili hennar og manns
liénnar, Jóns Baldvins Hanni-
halssonar, var ekki svo mik-
ið sem einn pappakassi til að
sitja á.
Bryndís er löngu nafn-
kunn. Hún er leikkona, var
til skamms tíma listdansari
- svo frainarlega scm svo-
leiðis nokkuð er lil á tslandi
og liefur verið ófeimin að
láta skoðanir sínar í Ijósi á
opinberum vettvangi, og væri
synd að kalla það „pahba-
pólitík“. Nú á liún fjögur
hörn, þar af eitt aðeins nokk-
urra daga gamalt, og að sjálf-
sögðu hefur það i för með
sér að hún er húsmóðir jafn-
framt öllu því öðru sem hún
tekur sér fyrir hendur.
hig gel alls ekki fallizt
26 VIKAN 42. tw.
á, að þetta sé erfitt, sagði
hún. — Ég hef að minnsta
kosli alllaf fundið mér tíma
til að gera allt, sem mig hef-
ur langað til Ég er kannski
svona óskaplega „energisk“.
Ég var húin að vera starf-
andi í Ieikhúsi frá þvi að ég
var krakki, og einhvern veg-
inn breytti engu, þótt mér
fæddist harn.
Annars hef ég liklega
fengizt við alltof margt án
þess að taka nokkuð veru-
lega föstum tökum. Ég er
fúskari . . það er allt og
sumt.
— En á hverju byrjað-
irðu, var það ekki fegurðar-
samkeppnin?
— Minnstu ekki á hana.
— Nú, er þér illa við það?
— Já.
— Af hverju varstu þá að
láta hafa þig í það?
— Ja, ég veit það ekki. Ég
var átján ára, og sennilega
hef ég hara verið svona vit-
laus. Tómt húmhúkk. En
auðvitað er maður liégóm-
legur, sennilega eru það all-
ir. Það er sjálfsagt hégóm-
leikinn, sem hrindir manni
lit í alla skapaða hluti. Feg-
urðarsamkeppni undirstrik-
ar aðeins þá staðreynd, að á
hjónabandsmarkaðnum eru
konur fyrst og fremst metn-
ar eftir lilliti.
—- Hvers vegna fórstu út
í leiklistina?
Ég byrjaði að dansa
sem smástelpa og liafði af-
skaplega gamaji af. Ég gat
opnað mig algjörlega og
naut þess í rikurn mæli að
... ja, hreinlega að sleppa
fram af mér beizlinu. En hiér
kom aldrei til greina að lifa
af dansi — ekki nema þá við
kennslu — og það var ekki
svo stórt stökk yfir í leik-
listina, því að ég vildi vera
á sviðinu. Og í sjálfu sér er
dans- og leiklist mjög skyld,
aðeins mismunandi tjáning-
arform. En í leilclistinni er
auðvitað miklu meiri sam-
keppni; í dansinum var þetta
svo gott sem átakalausl og
bein leið.
— Nú las ég einhvern tíma
grein eftir þig, þar sem þú
talaðir um konur sem „hina
ósýnilegu stétt“. Nú hefur
mér fundizt bera töluvert á
konum hér.
—- Já, konum á aldrinum
14—20. Það eru þær, sem
setja svip á aðalgötur horg-
arinnar, þær svífa um í nýj
ustu tízku og njóta' þess að
vera til. Þær eru á hjóna-
bandsmarkaðnum, húa hjá
pahba og mömmu, sem ekk-
ert spara til að gera þær
verðmeiri og eftirsóknar-
verðari. En livað svo? Eftir
tvítugt eða fyrr giftast þær,
hverfa af götunum og láta
— taktu eftir að ég segi láta
— múra sig inni í blokk í
einhverju úthverfanna. Þar
dúsa þær og reyna að sann-
færa sjálfa sig um, að pottar
og pönnur, prjónles og þvott-
ar veiti þeim einhverja full-
nægingu í lífinu. Lokkandi
næturlif Austurstrætis er
fvrir hí, og nú er baslið hyrj-
að. Og þær sætta sig við
þelta, það finnst mér svo
skrítið. Þær sætta sig við lífs-
form, sem er í rauninni
löngu úrelt og stcingelt. Og
eru þær hamingjusamar?
Spurðu lækna og sálfræð-
inga borgarinnar. Föt og
slikur munaður er bara fyr-
ir unglinga. Sjáum hara,
hvað hefur gerzt hér á und-
anförnum árum. Það spretta
upp fataverzlanir . . . ein-
göngu fyrir unglinga. Ég
held þær séu orðnar fjórar
núna, svo að eitthvað virð-
ast kaupmennirnir græða.
Giftar konur leyfa sér ekki
slíkt.
— En hvað verður þá um
peningana? Ekki eyðir eigin-
maðurinn þeim öllum.
— Nei, en þú veizt, að það
er enginn leikur að byggja á
Islandi. Það er nauðsynlegt
að vinna 24 tíma á sólar-
hring, en hins vegar er ekki
Framhald á bls. 47
42. tbl. VIKAN 27