Vikan - 15.10.1970, Blaðsíða 41

það ekki, sagði hann hlæjandi.
Skyldu allir Bandaríkjamenn vera
svona blátt áfram, hugsaði Cathy.
En þvl varð ekki neitað, að hann
var mjög geðfelldur. Hún leit í
kringum sig. Ennþá var enginn leigu-
bíll sjáanlegur. Hún leit á farang-
urinn sinn og síðan upp til himins.
Það var útlit fyrir rigningu.......
Hikandi brosti hún til hans.
— Þér komið þá, sagði hann von-
góður.
— Já, ætli það ekki, svaraði hún
loks.
— Gott! Aldeilis stórfínt, sagði
hann og var glaður eins og litill
strákur. — Eg skal halda á töskun-
um.
Hann greip töskurnar í flýti og
hún fylgdi honum yfir götuna. Hann
opnaði farangursgeymsluna á bláa
Volkswagen-bílnum, setti töskurnar
inn og kom síðan og opnaði hurð-
ina fyrir henni. Hann var snöggur
í hreyfingum og gerði þetta allt í
einni svipan. En þegar hún hikaði og
steig ekki inn í bílinn, horfði hann
svo fast og lengi á hana, að hún

— Ég er ekkert hrifin af að
dekra við hann, en það borgar
sig!
fór hjá sér.
— Eg heiti Kenneth Daly, sagði
hann loks. — Velkomin til San Fran-
cisco.
— Takk. Eg heiti Cathy Palmer.
Rödd hans lýsti sama ákafanum
og augu hans, þegar hann sagði:
— Cathy. . . . það er fallegt nafn.
Ég finn á mér, að þessi dagur verð-
ur mjög mikilvægur — fyrir okkur
bæði.
Hún leit undan augnatilliti hans.
Allt frá fyrstu stundu hafði hún
tekið eftir, hve blá augu hans voru,
en nú fannst henni þau óþægilega
ágeng. Henni var alls ekki um það,
hve oft og ákaft hann starði á
hana. Var ekki eitthvað einkenni-
legt við hann? Ef til vill hafði ver-
ið rangt af henni að fara með
honum. Hún stóð enn kyrr og hik-
aði við að fara inn í bílinn til
hans.
— Kannski að ég taki mér heldur
leigubíl, sagði hún lágt.
Hann horfði stöðugt á hana:
— Eruð þér hræddar við mig?
— Nei, en
— Jú, það eruð þér einmitt. Fyrir-
gefið mér, en ég get ekki staðizt
freistinguna að stara á yður. Þér
eruð svo óvenjulega falleg.
Þetta kitlaði hégómagirnd henn-
ar. Hann hélt áfram:
— En ég fullvissa yður um, að
ég er ekki hættulegur að neinu
leyti. Komið nú inn í bílinn. Mig
langar aðeins til að rétta yður hjálp-
arhönd.
Hann lagði aðra höndina á hjarta-
stað, hneigði sig djúpt og sagði:
— Yðar auðmjúkur þjónn, ung-
frú góð.
Þetta gat Cathy ekki staðizt. í
skyndi tók hún handfylli af snjó
af bílþakinu og skellti aftan á hnakk
ann á honum.
— Að hugsa sér, sagði hún um
leið og hún steig inn í bílinn —
Aldrei hefði ég trúað því, að það
væri til snjór í San Francisco. Var
þetta ekki hressandi?
Ken Daly reiddist ekki, hann hló
bara. Hann var talsvert drjúgur með
sig, þegar hann settist við stýrið.
Honum hafði tekizt það, sem hann
hafði einsett sér, um leið og hann
sá þessa Ijóshærðu stúlku á gang-
stéttinni. Hann vildi kynnast henni
strax, og nú var allt útlit fyrir, að
það mundi takast.
Þar sem hann sat nú við hlið
henni, var hann staðráðinn í að
klófesta hana. Hann hafði einmitt
alla tíð leitað að stúlku af þessu
tagi, stúlku, sem var aædd ósvik-
inni og væmnislausri fegurð. Það
var eitthvað ungt, óspillt og ferskt
við hana. Hann var sannfærður um,
að hún hafði ekki verið með möro-
um karlmönnum áður. Og nú hafði
honum tekizt að lokka hana inn í
bílinn sinn. Nú átti hún sér engrar
undankomu auðið. Hann hló. um
leið og hann sló snjóinn af hnakk-
anum.
Þegar Ken vaknaði morguninn
eftir, leit hann strax á klukkuna.
Hana vantaði fimmtán mínútur i
níu. Hann ákvað að bíða til klukk-
GERIÐ BEZTU
KAUP I HÚS-
GÖGNUM SEM
ÞÉR HUGSAN-
LEGA GETIÐ
GERT.
Sendum hvert á
land sem er.
AUÐBREKKU 59 KÓPAVOGI
sími 42400
an n(u með að hringja til Cathy.
Hann teygði sig eftir sígarettupakka
á náttborðinu, tók eina úr honum
og kveikti í henni. Hann naut þess
í ríkum mæli að liggja í rúminu
og reykja fyrstu sígarettu dagsins.
Þegar hann skildi við hana fyrir
utan gistihús hennar í gær, hafði
hún fallist á, að hann mætti hringja
til hennar í dag. í bílnum höfðu
þau mest talað um hana og hvers
vegna hún var komin til Ameríku.
Hún hafði sagt, að hún væri aug-
lýsingateiknari, og þá hafði hann
stungið upp á, að þau færu á vinnu
stofu hans og stöldruðu þar við
andartak, svo að hann gæti litið á
teikningarnar hennar. En hún hafði
sagzt vera orðin of þreytt. Ken hló
með sjálfum sér. Hún hafði farið
hjá sér í hvert skipti sem hann
horfði of lengi á hana, og af þvi
leiddi, að hann ákvað að vera var-
kárari gagnvart henni f framtiðinni.
Það var líklega eins gott að flana
ekki að neinu, þegar Cathy Palmer
átti ( hlut. Hún var ekki áhrifa-
gjörn og örlynd. Það var bersýni-
legt, að hún fylltist tortryggni gagn-
vart mönnum, sem voru of hrein-
skilnir og ágengir við hana.
Ken bylti sér í rúminu og leit í
kringum sig. Vinnustofan hans var
f rauninni aðeins lítið og óásjálegt
herbergi í gömlu húsi í útjaðri
Haight-Ashbury. Þegar hann hafði
komið til San Francisco, hafði hann
tekið það á leigu með það í hugsa,
að hann mundi brátt geta fengið
sér eitthvað betra, strax og hann
væri búinn að koma sér vel fyrir
og væri farinn að þéna mikla pep-
inga. Fjögur ár voru liðin síðan,
en hann bjó hér enn, og ennþá leit
hann á þessa óhrjálegu vinnustofu
sfna sem bráðabirgðahúsnæði.
Hann lét augun hvarfla um her-
bergið. Á veggnum yzt til vinstri
við rúmið var uppstækkuð, svart-
hvít Ijósmynd af nakinni, ungri
móður með barn í kjöltu sér. Unga
móðirin sat á rekaviðardrumb á
ströndinni, hún hló við barni sínu
og sftt hárið flaksaðist í vindinum.
Þetta var stærsta myndin, sem hékk
á þessum vegg, en allar hinar voru
42. tbi. vikiAN 41