Vikan - 15.10.1970, Blaðsíða 45

í fari hans, sem hún gat ekki skil-
greint; eitthvað, sem hún var hrædd
við. Helzta skýringin, sem hún gat
fundið, var, hversu óeðlilega mikla
þörf hann virtist hafa fyrir blíðu.
Hann hungraði bókstaflega í ástúð,
hól og eftirtekt. Það var engu lík-
ara en hann vildi gleypa hana
með húð og hári. Áhugi hans á
börnum var á einhvern hátt í sam-
bandi við þetta hungur hans. Að
sjálfsögðu var það ekki nema kost-
ur hjá karlmanni að hafa dálæti á
börnum, en hvað Ken viðkom, þá
var þessi kennd á einhvern háit
sjúkleg. Henni rann kalt vatn milli
skinns og hörunds, þegar hún
minntist allra barnamyndanna, sem
hengu uppi á vegg í herberginu
hans.
En þau höfðu orðið vinir, þrátt
fyrir þessa misheppnuðu tilraun. Og
nú hafði hann hitt aðra stúlku og
orðið ástfanginn af henni. Þegar
Meg gerði sér þetta Ijóst, fann hún
skyndilega til óþæginda. Cathy virt-
ist vera svo ung og hrekklaus. Skyldi
hún hafa hugmynd um, hvað hún
var í raun og veru að gera? En í
næstu andrá blygðaðist Meg sín fyr-
ir hugsanir sínar. Var það ekki af-
brýðisemi, sem olli þeim? Ken var
mjög laglegur og ævinlega kátur
og hress og skemmtilegur. Auk þess
var hann vel gefinn og gæddur
hæfileikum, þótt hann hefði ekki
viljað notfæra sér þau tækifæri,
sem buðust honum. Og hann var
vinur hennar. Nú var hugur hans
semsagt bundinn þessari ungu
stúlku.
Hún kynnti Cathy fyrir J.J. John-
son, óskaði henni góðs gengis og
skildi þau eftir ein til að ræða at-
vinnumöguleika Cathy.
Tæpum klukkutíma síðar var sam-
falinu lokið og Cathy stóð aftur
niðri á götunni himinglöð. Ken kom
henni alveg á óvart með því að
standa fyrir utan og bíða eftir henni.
— Til hamingju, sagði hann.
Hún hló.
— Hvernig vissirðu það?
— Það má nú sjá minna. Hvenær
áttu að byrja?
— Næsta mánudag. Ég er næst-
um orðlaus af undrun og ánægju.
— Það eru þeir, sem eiga að
vera ánægðir yfir því að hafa feng-
ið þig, sagði Ken og horfði beint
í augu henni, fast og ákaft. En í
fyrsta skipti fór hún ekki hjá sér
við augnatillit hans.
— Ó, Ken. Ég er svo hamingju-
söm.
Þá hló hann, tók undir handlegg
henni og dansaði við hana þarna
á gangstéttinni. Cathv fannst eins
oa hún ætti alla San Francisco-borg.
I staðinn fyrir að gleðjast yfir
bessum tíðindum, lagði Ken til, að
þau skyldu nú vera hagsýn og reyna
að finna einhverja íbúð, sem Cathy
gæti búið í. Ken virtist vita allt um
leigumarkaðinn. Þegar liðið var ögn
á daginn, höfðu þau skoðað marg-
ar íbúðir, en Ken hafði haft eitt-
hvað við þær allar að athuga og
ekki fundizt nein þeirra vera heppi-
leg fyrir Cathy. Þau voru á leiðinni
upp litla hliðargötu, þegar Cathy
kom auga á skilti: íbúð með hús-
gögnum til leigu.
— Við skulum reyna hérna, sagði
hún áköf. — Þetta er ágæt gata.
Sjáðu hvað þessi gömlu hús eru
skemmtileg.
Kona opnaði dyrnar. Hún var
klædd morgunslopp og með krullu-
pinna í hárinu. Hún leit rannsak-
andi á þau og sagði strax:
— Eigið þið barn?
— Ekki ennþá, sagði Ken og
þrýsti hönd Cathy.
— Það er óþarfi fyrir ykkur að
líta á íbúðina, ef þið eigið barn,
sagði konan tortryggin.
— Lítið bara á mig! Við eigum
ekkert barn. Haldið þér, að ég ætti
ekki að vita það, sagði Ken.
Cathy beit á vörina til að fara
ekki að hlæja. Þau fylgdu konunni
upp tvo stiga. Ken hélt fast í hönd
Cathy, og henni fannst eins og þau
væru nýgift og ættu von á fyrsta
barninu sínu.
Henni til mikillar ánægju, hlaut
íbúðin náð fyrir augum Kens. Þarna
var stofa, björt og rúmgóð, lítið
svefnherbergi og pínulitið eldhús,
en vel búið ýmsum tækjum. Eini
gallinn var sá, að konan vildi fá
háa fyrirframgreiðslu og hana strax.
Hún kvaðst ekki geta haldið íbúð-
inni til morguns, þegar Cathy bað
um það. Cathy neyddist til að draga
Ken afsíðis og hvísla að honum, að
hún ætti ekki nógu mikla peninga.
Þá tók hann upp ávísanahefti og
skrifaði umsvifalaust ávísun upo á
þrjúhundruð og fjörutíu dollara. Og
þar með var Cathy búin að fá íbúð-
ina.
Það var orðið áliðið, þegar Cathy
hafði flutt dótið sitt inn f íbúðina,
lagað til og auk þess borðað kvöld-
verð, sem Ken keypti tilbúinn í
búð. Hann hafði einnig keypt eina
kampavínsflösku og skroppið heim
til sín að sækja plötuspilara, svo að
þau gætu hlustað á tónlist á með-
an þau borðuðu. Eini skerfur Cathy
til þessarar hátíðlegu máltíðar var
kerti, sem var næstum útbrunnið,
þegar þau höfðu lokið við að borða.
— Veiztu hvað klukkan er? Hún
er orðin hálf eitt, stundi hún ánægju-
lega.
.— Þá færðu þér eitt glas enn
undir svefninn, saaði Ken og hellti
afganginum úr flöskunni f glös
þeirra. Hann rétti henni glasið henn-
ar og þau skáluðu.
— Þú ert stórkostlequr, Ken,
sagði hún. — Ég má sannarlega
vera þér þakklát.
Hann hló og virtist kunna hóli
hennar afar vel. Þegar hún virti
hann fyrir sér í brigðljósinu og
hugsaði um það, hve laglegur hann
var og hve hjálpsamur og góður
hann hafði verið við hana, varð
hún að játa, að ferðin hafði hingað
til verið ævintýri líkust, og það var
fyrst og fremst honum að þakka.
— Þína skál, Ken, sagði hún. —•
Ég veit ekki, hvað hefði orðið um
mig, ef ég hefði ekki rekizt á þig.
— Skál fyrir okkur, sagði Ken.
Það var eitthvað í rödd hans, sem
gerði það að verkum, að hún tók
að titra eilítið. Hún leit beint í augu
honum:
— Já, skál fyrir okkur
Hún var næstum of falleg og of
blíð og heillandi til að hann gæti
haft hemil á sér. En hann vildi ekki
spilla neinu með því að vera of
bráðlátur. Hann reis á fætur.
— Jæja, ætli sé ekki kominn tími
til að fara, sagði hann.
Cathy var dreymin á svip. Ken
tók hönd hennar og dró hana upp
úr stólnum.
— Góða nótt þá, sagði hann.
— Hvað þetta hefur verið dá-
samlegur dagur, andvarpaði Cathy.
— Þeir verða fleiri.
— Hvernig gat klukkan orðið hálf
eitt svona fljótt?
— Éq skil það ekki heldur. En
nú verður þú að fara að sofa.
Hann tók hönd hennar aftur.
— Sofðu vel.
— Dásamlegur dagur, dásamleg
atvinna, dásamleg íbúð Og þú
ert líka dásamlegur. Og
— Já, haltu áfram. Ég fyrirlít
stuttar kveðjur. Þær eiga að taka
sinn tíma.
Hún gat ekki varizt hlátri.
— Geturðu aldrei verið alvarleg-
ur?
I sama bili var barið að dyrum,
og hún leit snöggt og undrandi á
hann:
— Hver í ósköpunum getur þetta
verið?
Framhald í næsta blaði.
LAXABÚSKAPUR
Framhald af bls. 21.
Eiga þessi seiði, sem alin
eru upp við tilbúnar kringum-
stæður, ekki undir högg að
sækja í samkeppninni við önnur
seiði, sem alizt hafa upp við
náttúrlegar kringumstæður?
— Það hefur verið talið að
aliseiðin hafi ekki staðið sig eins
vel og hin, en að sjálfsögðu
hljóta þau að standa sig mjög
mismunandi vel, eftir ýmsum að-
stæðum. Eitt mikilvægasta verk-
efni okkar hér hjá Veiðimála-
stofnuninni er að finna út,
hvernig á að fara með seiðin í
uppvextinum til að þau verði
sem arðgæfust og komi sem
flest aftur. Svíar hafa gert
merkilegar tilraunir á þessu
sviði. Þeir byrjuðu eftir stríðið
fyrir alvöru að byggja upp fisk-
eldi og sleppa laxaseiðum í sjó.
Þeir hafa komizt mjög langt í
en að ætla að við getum með
tilraunum fundið aðferðir við að
auka endurheimtur af gönguseið-
um í framtíðinni frá þvi, sem
þær hafa verið þessi árin.
— Hafa heimturnar farið
batnandi?
— Við höfum rekið okkur á
það alveg eins og Svíar að hóp-
arnir sem sleppt er skila sér
mjög misjafnlega aftur. Spurn-
ingin með þessa hópa er sú,
hvernig meðferð þeir þurfa að
fá, hve lengi þeir þurfa að vera
í eldisstöðinni og fleira af því
tagi. Við fengum mjög merkileg-
ar niðurstöður í sumar út úr
hópi sem við merktum í fyrra
og hafði verið tvö ár í stöðinni.
Þessi hópur hefur skilað sér
mjög vel aftur. Við erum búnir
að fá yfir níu prósent af seiðum
úr honum aftur til stöðvarinnar.
Það hefur líka sýnt sig, að því
stærri sem seiðin eru þegar þeim
er sleppt, þeim mun hærri pró-
senta skilar sér aftur. Úr þess-
um hópi höfum við fengið aftur
2,3 prósent af 13,5 sentimetra
seiðum, af 15 sentimetra seiðum
8 prósent, og af 17 sentimetra
seiðum höfum við fengið 12,5
prósent aftur.
Þetta er raunar ekkert nýtt.
Svíar hafa fengið svipaða
reynslu út úr sínum 'tilraunum
með áhrif stærðar á endur-
heimtuprósentuna. En auðvitað
er margt annað í þessu sam-
bandi, sem þarfnast nánari at-
hugunar.
— Gæti fiskirækt orðið veru-
legur atvinnuvegur hér á landi?
— Það er óhætt að segja að
árangur af gönguseiðaslepping-
um gefi vonir um að í framtíð-
inni getum við beinlínis haft
laxeldisstöðvar, sem leggja höf-
uðáherzlu á að sleppa seiðum út
úr stöðvunum og fá laxinn upp
í þær aftur úr sjó til slátrunar
og sölu til neyzlu. Er þar um
nýja búskapargrein að ræða,
laxabúskap. Að sjálfsögðu verð-
um við að gera ráð fyrir sveifl-
um í endurheimtum frá ári til
árs. Þegar þessi mál eru rædd
er ekki rétt að taka út úr eitt ár,
og setja það upp sem algilt dæmi
um árangur af seiðasleppingum.
Það verður að taka meðaltal
margra ára.
— Hve langt er síðan þið
byrjuðuð á fiskeldinu?
— Fiskeldi er mjög nýtt af
nálinni hjá okkur. Það var byrj-
að á því fyrir alvöru fyrir um
tveimur áratugum. 1961 var
byrjað að reisa Laxeldisstöðina
í Kollafirði. Var ráðgert að ala
þar laxaseiði upp í göngustærð,
en áður höfðu laxaseiði verið al-
in sumarlangt á nokkrum stöð-
um hér á landi. Fyrstu árin hef-
ur gengið á ýmsu eins og við er
að búast, þar sem byrjað er á
nýrri starfsemi við lítt þekkt
skilyrði. Framfarir í fiskeldinu
hafa orðið miklar og er fram-
leiðsla gönguseiða í Kollafirði
nú komin upp í 160 þús. á ári.
Góður árangur hefur einnig
náðst í eldi í öðrum eldisstöðv-
um hér á landi og er framleiðsla
þeirra komin í gott horf.
Þó að góður árangur af eldi
laxaseiða í göngustærð hafi
náðst, er samt sem áður eftir að
fá úr því skorið, hvernig fara
skuli með aliseiðin í eldinu til
þess að fá sem beztar endur-
heimtur af gönguseiðaslepping-
um. Verður það verkefni næstu
ára að leysa það vandamál.
42. tbi. VIKAN 45