Vikan - 15.10.1970, Blaðsíða 47

Vinsælar gjafir til
vina og ættingja erlendis
Gærur - Gæruteppi - Gærupúðar
★
Húfur - Töskur - Kragar - Treflar
úr gæruskinnum
★
Gæruvesti og jakkar
★
Allt framleitt í eigin verksmiðjum
Framtíðin
Laugavegi 45 - Sími 13060
★
SENDUM UM ALLAN HEIM
ert væri eðlilegra, stakk honum
í skrána, þótt kona hans mót-
mælti ennþá einu sinni.
— Otto, þetta geturðu ekki
gert. Það er þó Sylvia, sem hef-
ur íbúðina á leigu.
En hann svaraði ekki, opnaði
dyrnar og gekk inn. f rauninni
var þetta fyrirfram ákveðið hjá
honum, bæði tíminn og það að
koma henni á óvart, var með í
ráðagerð hans. Að skjóta upp
kollinum hjá persónu, sem hann
hafði ekki séð í fjóra mánuði og
að gera það svo seint, að við-
komandi áliti daginn á enda, var
bezta ráðið til að mótparturinn
væri ekki á verði áður en hann
gengi til samninga. Fyrir Otto
van der Heft voru allir mótpart-
ar og öll samtöl samningar.
Emma var með honum, aðeins
til að þetta gæti litið út sem fjöl-
skylduheimsókn.
Það kom sér bara betur að
Sylvia var ekki heima. Það gaf
honum tíma til að líta í kringum
sig í íbúðinni áður en hún kæmi
heim.
En hann varð einskis vísari.
Þarna var allt eins og hann
mundi eftir því og allt mjög
snyrtilegt. En það var greinilegt
að hún var nýbúin að fjarlægja
allt sem minnti á Leo, ekki ein-
göngu persónulega muni, heldur
líka allt sem hann hafði haft
með sér heim frá ferðum sínum.
En það var ekki hægt að lá henni
bað, því að Leo hafði haft furðu-
legan smekk. Siálfur hefði kon-
súllinn fjarlægt minjagripi frá
veiðiferfðum og skrautmuni, sem
sonur hans hafði sannast sagna
rankað að sér á miður smekkleg-
an hátt. En það sem hann furð-
aði sig mest á, var að hún hafði
fjarlægt allar myndir af Leo.
Emma tók líka eftir þessu.
— Það er nú ósmekklegt af
henni að fjarlægja stóru mynd-
ina af Leo, það er bezta mynd
sem hefur verið tekin af honum!
— En hún hefur ekki sett
mynd af öðrum manni í hennar
stað.
— Það vantaði bara!
— Væri það svo undarlegt?
Hún er ung og lagleg.
Auðvirðileg ævintýramann-
eskja. Ég skil ekki að þú
skyldir koma í veg fyrir þetta
hiónaband, Otto! Þú lézt Leo
taka þessa stelpu, svo að segja
upp af götunni, og veita henni
nafnið van der Heft.
— Það var ekki auðvelt að
koma vitinu fyrir Leo, ef hann
fékk einhverja flugu í hausinn.
Það veizt þú jafnvel og ég.
Drengurinn var svolítið
einráður, en hann hafði góða
dómgreind og hann hefði eflaust
hlustað á þig.
Nei, það hefði hann ekki gert,
hugsaði konsúllinn. Það var
langt síðan hann hafði gefið upp
alla von um að hafa áhrif á Leo.
Strákurinn hafði ekki minnstu
hugmynd um fjármál og konsúll-
inn hafði aldrei látið sér detta í
hug að fá honum mál fyrirtækis-
ins í hendur, þótt hann væri sá
síðasti með þessu nafni. En aft-
ur á móti hafði hann vonazt til
að Leo eignaðist son. . . .
Konsúllinn gretti sig við til-
hugsunina um það hve grimmi-
lega örlögin hefðu tekið í taum-
ana. En hann gat varla dulið það
hve feginn hann var yfir því að
sú hefði ekki orðið raunin, það
hefði verið reiðarslag fyrir hann,
eins og nú var um hnútana búið.
— Við getum verið þakklát
fyrir að þau áttu ekkert barn.
Það er allt auðveldara nú, þegar
Sylvia er ein, hún getur gift sig
aftur.
— Hún gerir það líka ábyggi-
lega, það verður auðvelt fyrir
hana, með alla peningana sem
hún erfir eftir Leo. . . .
— Þar skjátlast þér, Emma. f
fyrsta lagi var Leo ekki auðug-
ur, hann átti aðeins fjölskyldu-
hlutabréfin, sem faðir minn arf-
leiddi hann að. Það var ég sem
sá fyrir honum. Svo er líka til
kaupmáli og erfðaskrá. Sylvia á
ekkert sjálf, við erum erfingjar
hans eftir erfðaskránni.
Emma van der Heft var stund-
arkorn að melta þessar upplýs-
ingar. Svo sagði hún: — En
hvers vegna býr hún þá hér?
Hvers vegna tekur hún ekki dót-
ið sitt og kemur sér í burtu?
Og hvers vegna sér þú henni
fyrir uppihaldi? Nú, þegar Leo
er dáinn, þurfum við ekki að
hugsa um hana....
— Það er nú einmitt lóðið,
Emma, Leo er ekki dáinn.
Hún starði á hann, en hann
varð fyrri til að svara sjálfum
sér: — Lagalega séð er Leo ekki
dáinn, ekki fyrr en einhverjar
jarðneskar leifar finnast.
En það vita allir að hann
hlýtur að vera dáinn, flugvélin
hefur örugglega hrapað. Jafnvel
ég, sjálf móðir hans, efast ekki
um það. Og hvað skeður svo, ef
flakið finnst aldrei?
Þá verða dómstólarnir að
skera úr því og lýsa hann látinn.
Það tekur venjulega tíu ár, en
hvað Leo viðkemur, getur það
gengið fyrir sig á þrem árum,
vegna aðstæðna við lát hans.
Konsúllinn sá að kona hans
skildi þetta ekki, svo hann hélt
áfram. — Þangað til er Sylvia
lögleg eiginkona hans, rétt eins
og hann væri lifandi. Það þýðir
að hún getur ekki gift sig aftur
og sömuleiðis að hún hefur full
ráð yfir heimilinu og öllu sem
hann lætur eftir sig. Þetta eru
ástæðurnar fyrir því að kaup-
máli og erfðaskrá standa óbreytt.
— Getur hún gert það sem
hún vill með okkar eigur?
— Já, í raun og veru. Þess
vegna borga ég húsaleiguna og
sé henni fyrir lífsviðurværi. Við
neyðumst til að láta ekki koma
til ósamkomulags milli okkar og
hennar.
— En er þá ekkert hægt. . . .
— Kannske með lagi. Ef hægt
er að sanna að hún eyðileggi
viljandi eignir búsins, lifi hátt
með öðrum karlmönnum, noti
eiturlyf eða eitthvað þess háttar,
þá getum við. . . .
Konsúllinn var um það bil að
segja „þvingað hana“, en hætti
við.
. . . þá er —- hm — kannske
auðveldara að fá hana til að af-
sala sér með góðu réttinum til
að ráða yfir eignum Leos....
Hann þagnaði aftur, en í þetta
sinn vegna þess að hann heyrði
að bíil var stöðvaður fyrir utan
húsið. Hann gekk að glugganum
og leit út.
Koinsúllinn var óheppinn, því
að þetta var Sylvia, sem var að
koma í leigubíl; hún leit einmitt
í þessu upp eftir húshliðinni.
Augu þeirra mættust andartak,
og þótt konsúllinn hörfaði fljótt
undan, þá vissi hann að hún
hafði komið auga á hann. Hann
var því búinn að missa af því
að koma henni á óvart og bræð-
in sauð í honum. Það var rétt
svo að hann heyrði til konu sinn-
ar.
— En ef það þarf að sanna að
Sylvia hagi sér ósiðlega, þá þarf
einhver að hafa gát á henni, ég
á við hér í húsinu. Þú getur ekki
gert það sjálfur.
Ég hef séð um það, svaraði
konsúllinn snoggt og eftir andar-
taks þögn, hló Emma van der
Heft hátt.
— Þú gengur út og inn um
annarra manna íbúðir eins og
þig lystir, og þú hefur leynilega
njósnara hér. Það er rétt eins og
þú eigir þetta hús.
— Sú er nú einmitt raunin!
Þessar furðulegu upplýsingar
gerðu hana þögla stundarkorn,
og konsúllinn, sem hafði ætt um
pólfið. nam snögglega staðar og
leit á klukkuna. Hvað var eigin-
lega orðið af Sylviu? Hún hefði
átt að vera komin upp fyrir
löngu. Hafði hún ekið áfram
með bílnum, eftir að hún kom
auga á hann?
Emma var nú búin að hugsa
42. tw. VIIvAN 47