Vikan - 15.10.1970, Blaðsíða 39

FRÁ RAFHA
56 LÍTRA OFN MEÐ LJÓSI, yfir og undirhita stýrt með hitastilli. Sérstakt glóðarsteikar element (grill).
Klukka með Timer. Heimkeyrsla og Rafha ábyrgð.
VIÐ ÖÐINSTORG - SIMI 10322
Tennesee Williams er illa hald-
inn af hræðslukennd. Hann er
hræddur við eggjárn og oddmjó
verkfæri og lifir í stöðugum ótta
fyrir því að eitrað verði fyrir
honum.
Hann þolir ekki að borða með
hníf. (Það fylgir ekki sögunni
hvernig hann ber sig til, ef hann
fær seigt buff).
— Ég er dauðhræddur við
hnífa, segir hann. — Öðrum
finnst það kannske einkennilegt,
en fyrir mér er þetta alvara.
Hann kom upp um eitur-
hræðslu sína þegar bróðir hans
fékk bréf, þar sem sagt var frá
samsæri gegn rithöfundinum,
sem fannst hvergi. Bróðirinn
gerði strax lögreglunni viðvart
og það var hafin leit. En Tenne-
see Williams fannst á heimili
sínu.
- Þetta var misskilningur, ég
fékk þunglyndiskast.
Enginn vissi hvað hann átti
við og hann fékkst ekki til að
segja hvort nokkur hefði sýnt
honum banatilræði. En hann stóð
á því fastar en fótunum að ein-
hver hefði sett glermulning í
vodkað hans. Það vissi hann fyr-
ir víst.
Þegar bróðir hans andmælti
honum hristi Williams höfuðið,
sorgmæddur á svipinn og sagði:
- — Ég hef alltaf verið svolítið
úr jafnvægi. . . .
Hvað segja vísindamenn um
hræðslukennd?
— Enginn er algerlega nor-
mal, segja sálfræðingar, sem
hafa athugað þetta eins og ann-
að í mannlegu' eðli. — Við erum
öll eitthvað smáskrítin, en við
megum ekki gleyma því að það
er eðlilegt að hafa einhver sér-
kenni og ekki væri skemmtilegt
að allir væru skornir um einn
kamb.
Auðvitað er alltaf hætta á
að hræðslukennd geti orðið að
því sem kallað er geðsjúkdómur,
en yfirleitt er ekki ástæða til að
óttast það.
Nema að maður sé haldinn
hræðslukennd gagnvart því....
ÞAÐ SEM EG EINN SA
Framhald af bls. 29.
Við vorum nú komin inn ! Erm-
arsund, en þar gerðust ýmsir harm-
leikir í sögum Klásens skipstióra.
Það var liðið á kvöldið og ég var
farinn að finna til þreytu. Eg ætl-
aði einmitt að fara að rísa á fætur
og bjóða góða nótt og ganga til
hvílu, þegar minn þögli vinur birt-
ist í einum dyrunum, gekk þvert
yfir gólfið og hvarf fram í gang-
inn! Enn leit hann til mín dapur-
leou augnaráði.
Án þess að gera mér grein fyrir
því hafði ég lagt höndina á arm
Þóru. Ég fylgdi manninum með
augunum, en Þóra ýtti mér niður
í stólinn aftur með hægð. Ég dró
stól minn nær sæti hennar. Ekki
heyrði ég, að hún gerði hið sama,
en ég fann það greinilega. Eftir
þetta lítilf jörlega atvik var sem
við hefðum bundizt sterkari bönd-
um en áður. Það var næstum eins
og í fyrri daga. Allt í einu rann
það upp fyrir mér, að Þóra var
miklu fallegri en mig hafði dreymt
um síðastliðið misseri. Ég var víst
farinn að gefa eftir. Mikið hlýt ég
að hafa hugsað um hana á þess.u
hálfa ári.
Ég var að bera kaffibollann upp
að vörum mér, þegar hinn þögli
farþegi gekk aftur yfir herbergið.
En að þessu sinni nam hann staðar
í dyrunum.
Nú gat ég ekki orða bundizt:
— Heyrðu mig, Klásen skipstjóri,
sagði ég svo hátt, að allar sam-
ræður hljóðnuðu. — Hvern fjárann
er þessi piltur að gera hér á skip-
inu? Ég hef ekki séð hann við
morgunverðarborðið og
— Hvern? spurði Klásen skip-
stjóri og laut snöggt áfram.
Ég benti og hann fylgdi vísi-
fingri mínum með augunum. Allir
viðstaddir teygðu sig til að sjá sem
bezt við hvern ég ætti.
— Það er enginn, hvíslaði Þóra.
Klásen skipstjóri mælti hugsandi:
— Nei, það hefur enginn kom-
ið inn um þessar dyr síðustu tíu
mínúturnar. Ég sit nefnilega hér,
vegna þess að ég er að bíða eftir
stýrimanninum og hef þv! haft aug-
un á dyrunum allan tímann.
Allir hlógu og ég reyndi að hlæja
með þeim. Litlu síðar fórum við
Þóra úr salnum og gengum út á
þilfarið. Það var hið ágætasta veð-
ur og við fundum okkur friðsælan
afkima, þar sem við gátum rætt
saman í ró og næði. Hún settist á
þilfarið, en ég fór úr jakkanum og
breiddi yfir hana, svo að henni
yrði ekki kalt, en lagðist síðan við
hliðina á henni. Það var síður en
svo þörf á að eyða mörgum orð-
um. Við skildum hvort annað bet-
ur en nokkru sinni fyrr. En eigi að
síður fundum við bæði, að ein-
hverju þurftum við að gera okkur
grein fyrir, skýrt og ákveðið, áður
en við tækjum aftur til við að tala
um húsgögn og dreyma nýja
drauma.
Ég kyssti hana. Þennan koss hafði
ég þráð, eins og þyrstur ferðamað-
ur á eyðimörk þráir skuggsæla vin.
En um leið og varir okkar mættust,
skaut manninum upp við hlið Þóru.
Þóra var andartak á báðum átt-
um. Svo hvarf hún til mín með ótta-
svip:
— Hvað gengur að þér, spurði
hún. — Hvað er það, sem þú starir
svona á?
— Maðurinn þarna, hrópaði ég.
— Sérðu hann ekki?
Ég sneri mér fokreiður að þess-
um þögla áhorfanda okkar og jós
yfir hann öllum verstu skammar-
yrðupn tungunnar:
42. tbi. VIKAN 39