Vikan - 03.12.1970, Blaðsíða 15

JENNY LIND
Málverk í hlutverki „Normu“
H. C. ANDERSEN
(Daguerrotypmynd)
hin ófríða Jenny. (Sumir vilja halda því
fram, að þessi saga sé ekki sönn).
Hann skildi þetta alltof vel, en samt gaf
hann ekki upp alla von.
Honum fannst hann vera eins og votur
rakki, dag nokkurn, þegar þau voru á göngu-
ferð með nokkrum vinum sínum.
— Reyndu að hreyfa lappirnar, Ander-
sen, hvæsti hún að honum.
Einu sinni, þegar kuldalegt viðmót hennar
hafði gengið alveg fram af honum, skrifaði
hann ævintýrið um snædrottninguna. Sagan
var eiginlega sálfræðileg skýring á ástandi
hans og örvilnun.
En þessir sumardagar voru alltof fáir.
Það kom að því, að Jenny • yfirgaf Kaup-
mannahöfn, eftir að hafa töfrað borgarbúa
með söng sínum. Mikill mannfjöldi fylgdi
henni til skips, en næstur henni gekk H. C.
Andersen. Hann laumaði bréfi í lófa hennar,
rétt áður en skipið losaði festar og hvíslaði:
Þetta bréf inniheldur nokkuð, sem þú
verður að skilja, Jenny.
í bréfi þessu lýsti hann innilegri ást sinni
og ástarþrá. En hún lét biða að svara því í
fimm vikur. Það getur verið að hún hafi
gert það af ráðnum hug, hún hafi viljað láta
tilfinningar hans kólna svolítið.
Svar hans voru þrjú ævintýri, sem hann
hafði rétt lokið við. Hann hafði skrifað þau
á tuttugu dögum og öll voru þau skrifuð
vegna áhrifa hennar á hans viðkvæmu sál.
Þau voru: Ljóti andarunginn, Engillinn og
Næturgalinn. . . .
Komandi kynslóðir áttu eftir að lesa þessi
dásamlegu ævintýri, sem hann tileinkaði
henni, án þess að vita um hinar heitu til-
finningar og sáru kvöl, sem lágu á bak við
þau.
í Kaupmannahöfn beið Andersen milli
vonar og ótta. Á hverjum degi beið hann í
angist eftir póstinum, en án árangurs. í
þetta sinn lét hún líða sex mánuði áður en
hún skrifaði og þakkaði fyrir ævintýrin.
Hún gat ekki ímyndað sér, hvernig hún tæki
bréfi hennar; hún hafði ekki hugmynd um,
að Andersen grét þungum tárum örvilnun-
ar. í bréfi sínu talaði konan sem hann elsk-
aði um það hve hamingjusöm hún væri, án
þess að nefna nafn þess manns, sem hún
hafði þekkt lengi og hugur hennar stóð til.
Orðin í bréfi hennar ristu hjarta hans sem
hárbeittir hnífar. Seint og um síðir varð
honum ljóst, að það var til einskis fyrir
hann að vona.
Jenny Lind þurfti ekki á ást hans að
halda, hún gat aldrei endurgoldið hana.
H. C. Andersen gat ekki látið sína eigin
ástarsögu enda vel. Svínahirðirinn fékk kon-
ungsdótturina, en konan sem skáldið elsk-
aði, vildi ekkert af honum vita. Hann kvænt-
ist aldrei.
Vinátta þeirra átti samt eftir að endast
alla tíð og þau hittust oft, því að hann var
hinn frægi konungur ævintýrasagnanna og
hún hin ókrýnda drottning söngsins og bæði
vor utíðir gestir í höllum og sölum stór-
menna. í Englandi varð Jenny náin vin-
kona Victoriu drottningar.
En þótt þau hittust, þá varð það allt öðru-
vísi en þetta ógleymanlega sumar í Kaup-
hannahöfn. Hún söng heldur aldrei hið ljúfa
ástarljóð, sem hann orti til hennar og sem
hér birtist í upphafi þessarar greinar, því
að þegar Grieg samdi við það tónlistina,
voru þau bæði, H. C, Andersen og Jenny
Lind, þögnuð fyrir löngu.
í næsta blaði: Jenny Lind trúlofast.
VIKAN-JÓLABLAÐ 15