Vikan - 03.12.1970, Blaðsíða 32

H.s.nnar Björn Arnarsson, með mömmu sinni.
Kynnir barnatímans í sjónvarpinu
er Kristín Ólafsdóttir og nýlega kom
út plata með söngkonunni Kristínu
Á. Ólafsdóttur. Er við heimsóttum
Kristínu, því söngkonan og „sjón-
varpssstjarnan" er ein og sama
manneskjan, datt okkur fyrst í hug
að forvitnast um ástæðuna fyrir
þessu skyndilega „Á-i" í nafninu
hennar.
Kristín kveður það langt í frá að
Þetta er annar veturinn sem Krist-
in sér um barnatíma sjónvarpsins,
og lætur hún vel af því.
„í rauninni sé ég ekkert um hann
að öðru leyti en því að ég kynni.
Það eru tveir menn sem sjá um efni
þáttarins, en að sjálfsögðu er mér
frjálst að koma með þær hugmyndir
sem ég fæ — þeim er þá hafnað ef
þær eru ekki áliínar nothæfar. Nú í
augnablikinu er ég heilmikið að
hugsa um einhverjar tillögur að efni
sem höfðar meira til barnanna sem
htgtandi vera, en ekki hluta sem
horfa á sjónvarp bara af því að nú
cr barnatími. Nei, ég veit ekki enn
í hvttn'g formi það ætti að vera,
en það verður að vera eitthvað sem
þau taka til s'n og fær þau til að
hugsa.
,V\ér hefur dottið í hug að ein-
hverskonar starfsfræðsla, t.d. væri
vera „skyndilegt", því í upphafi var
hún skírð Kristín Ágústa. „En svo
þegar ég fór að syngja datt það allt-
af niður í kynningum. Það er jú tölu-
vert óþjált fyrir kynni á þeytingi að
segja: „Og nú leyfi ég mér að
kynna fyrir ykkur Kristínu Ágústu
Ólafsdóttur", svo úr varð alltaf ein-
faldlega Kristín Ólafs. Lengi vel
barðist ég í því að láta miðnafnið
fylgja með, eða allavega Á-ið, en
svo gafst ég upp. Það var ekki fyrr
en þessi plata kom til sögunnar að
ég lét verða af því að koma A-inu
mínu á sinn stað.
VIKAN heimsækir
Kristínu Á. Ölafsdóttur,
og spjallar við hana
um barnatíma
sjónvarpsins, kommún-
ur, rauðsokkur,
þjólagasöng, leiklist
og franska duggara.
TEXTI:
ÖMAR
VALDIMARSSON
MYNDIR:
EGILL SIGURÐSSON
32 VIKAN-JÓLABLAÐ
hægt að fara á milli vinnustaða og
setja þar upp stutta þætti um við-
komandi starfsgrein, svo börnin fari
að hugsa um af alvöru hvað þau
ætla að gera þegar þau eldast. Eg
hef nefnilega þá trú að því fyrr sem
börn fara að hugsa sjálfstætt, því
fyrr verða þau að nýtum þjóðfélags-
þegnum, nýtari en ella. Það er ekki
nóg fyrir þau að vera eingöngu við-
takendur þeirra skoðana og lífsvið-
horfa, sem uppalendur þeirra vilja
arfleiða þau að."
Kristín á sjálf þriggja ára gamlan
son, Hrannar Björn, sem hún annast
auk alls þess sem hún gerir í frí-
stundum. Nú er hún bundin víða um
bæinn — og jafnvel landið — á ólík-
legustu tímum sólarhringsins, svo
að vonum vildum við fá að vita
hvernig hún færi að þessu.
„Ef ég ætti ekki einstaklega góða
mömmu væri þetta alls ekki hægt
fyrir mig. Auk þess er sonur minn
alltaf velkominn til pabba síns og
föðurforeldra. Hann er að vísu á
leikskóla á morgnana en eftir hádegi
fer ég yfirleitt með hann til foreldra
minn — ef ég get ekki haft hann
sjálf. Ég skal viðurkenna að það er
erfitt að vera einstæð móðir, en mér
finnst það ekkert skelfilegt þegar
ég hugsa til framtíðarinnar og þá
á ég við þegar ég er hætt að reiða
mig á aðstoð foreldra minna.
Ég bý hér ásamt tveimur vinkon-
um mínum og kann mjög vel við
það. Já, þetta er hálfgerð kommúna,
og ég kann því alveg Ijómandi vel.
Ég gæti vel hugsað mér að búa í
kommúnu, jafnvel þótt ég væri gift,
svo framarlega sem það væri með
fólki sem hefði svipuð áhugamál
og ég og væri yfirleitt á sömu
bylgjulengd. Ég veit ekki hvaða lög-
mál það er sem ræður því að flestir
telja sjálfsagt að búa eingöngu með
einhverjum ákveðnum einstaklingi
Mér finnst ckksrt skelfilegt að hugsa
til framtíðarinnar l)ó ég sé einstæð
móðir . . .
Ég vil geta höfðað meira til barn-
anna sem liugsandi vera . . .