Vikan - 03.12.1970, Qupperneq 17

Jól bernsku
minnar
Hvert sem ég lít, alls staðar eru
jól. Allt er fágaS og hreint og
yndislega fallegt; gólfið, hirzl-
urnar og kvistirnir í skar-
súðinni yfir mér. Nú sé
ég, að kvistirnir eru
dálitlir dvergar, alveg
eins og dvergarnir í
Mjallhvít minni,
sem mér var gefin
í jólagjöf....
Eftir
Stefán frá Hvítadal
Nú er jólanótt. Ég ligg
vakandi i rekkjn minni. Fólk
allt í baðstofunni er sofnað.
Við höfðabrík rekkju
minnar stendur grænn kist-
ill og ofan á lionum rauður
snældustóll með hillu. Á
hillunni brennur stórt kónga-
kerli i bláum ljósastjaka.
Auk þess brennur á olíu-
lömpum tveim í baðstof-
unni.
Ofan á sæng minni liggur
Mjallhvít, ævintýrið. Ég hef
tvílesið liana alla síðan ég
háttaði. Dásamlegri sögu lief
ég aldrei lesið né heyrt.
Mjallhvít var gefin mér i
jólagjöf. Auk þess gáfust
mér ein spil og þrjú kerti.
Ég strýlc sængina slétta og
legg mannspilin í raðir ofan
á sængina. Hvílíkt skraut!
að nokkur maður skyldi
geta til l)úið annað eins.
Kynlegt að pabbi skyldi ekki
vita, hvað maður sá hct.
Ég skyggnist fram yfir
rekkjustokkinn. En hvað
gamla strcngjaklukkan geng-
ur lu-att og glaðlega. Á
klukkuskifunni, yfir róm-
versku tölunni tólf, er mál-
uð mynd af bóndabæ og
gömlum hjónum. Þau standa
fyrir dyrum úti. Ég hef aldr-
ei séð þau jafn ung og
ánægjuleg á svip, það er af
þvi að nú er jólanótt.
Hvert sem ég lít, alls stað-
ar eru jól. Allt er fágað og
hreiht og yndislega fallegt;
gólfið, hirzlurnar og kvist-
irnir í fjalborðin i skarsúð-
inni vfir mér. Nú sé ég að
kvistirnir eru dálitlir dverg-
ar, alveg eins og dvergarnir
í Mjallhvit minni.
Sumir virðast grúfa sig
niður og gráta, en það er
ekki! Þeir hnipra sig niður,
aumingjarnir litlu - og
sofa. Aðrir brosa, þeir eru
vel vakandi, en bráðum syfj-
ar þá lika.
Úti er glóandi tunglskin.
Álfabörn renna á sleða í
sindrandi tunglskinsmóðu.
Rjúkandi mjallgarðar risa
liátt undan meiðunum. Fram
af brún Hádegisfjallsins
geisa þau niður fannir með-
fram Likárgljúfrum. Þau
bera rauð skarlatsklæði og
silfurþræði um sig og full-
sylgjur á. Þau lialda hátt á
lofti margálnmðum ljósa-
stjaka úr rauðagulli og er
logandi kóngalcerti á stjaka-
álmu hverri og viðrar til
fjallsbláa kertaloga, því hratt
er runnið, en ekki slokknar
á kertunum. Nú er jólanótt
og þau mega leilca sér unz
ljómar af degi. Á morgun fá
þau að fara til kirkju fram i
Skörð. Þangað fer huldufólk-
ið allt úr Likárgljúfrum.
í nótt fæddist Jesús Krist-
ur. Á morgun fæ ég að fara
til kirkju á Felli. Ég signi
Framhald á bls. 82.
VIKAN-JÓLABLAÐ 17