Vikan - 03.12.1970, Side 28

mla brúðan
Það voru að koma jól
Mamma var að hamast við
að Ijúka við að undirbúa
komu þeirra.
Rósa litla hjálpaði henni
heilmikið, þó að hún væri
bara sjö ára gömul.
Rósa var reyndar ekki vön
að hjálpa nein ósköp til,
svona hversdagslega.
En nú var allt öðruvísi
en venjulega,
jólaverkin voru svo
dæmalaust spennandi.
Rósa hamaðist, rjóð í kinnum,
við að fægja silfur,
hnífa, skeiðar, gaffla,
bakka og kertastjaka,
og var kolsvört á höndunum
af því verki.
Og í morgun hafði hún
borið alla vega lita
sykurhúð á kökur,
sem voru eins og stjörnur,
hjörtu og jólatré í laginu.
Leifar af þessari sykurhúð
sáust greinilega enn,
á nefinu, í hárinu
og á svuntunni hennar Rósu,
og hefði líka sézt
á fingrum hennar,
hefði ekki fægilögurinn
komið til.
Þegar Rósa var búin
að pússa allt silfrið,
bað mamma hana,
að þvo rnestu svertuna
af höndunum
og laga vel til
28 VIKAN-JÓLABLAÐ
í herberginu sínu.
Raða bókum fallega,
henda öllu rusli út,
og færa gömlu brúðuna
í nýjan kjól,
sem mamma hafði saumað .
eitt kvöldið, þegar Rósa
var háttuð og sofnuð.
Rósa gerði strax
það sem mamma bað um,
þvoði sér lauslega þó,
raðaði bókum, henti rusli
en þegar hún ætlaði
að fara að klæða
gömlu brúðuna í nýja kjólinn,
fékk hún skyndilega
allt aðra hugmynd.
Rósa gretti sig í framan,
þreif í annan handlegginn
á aumingja gömlu brúðunni
og hljóp með hana
fram í eldhús.
„Mamrna",
sagði hún frekjulega,
„mér dettur ekki í hug,
að klæða þessa gömlu
druslulegu dúkku
í þennan nýja kjól.
Hún er úfin og skítug
og hálfdottnir
af henni fingurnir.
£g hendi henni bara.“
Mamma snarsneri sér við
og vonaði, að henni
hefði misheyrzt.
„Henda brúðunni þinni,
sem þér er búið
að þykja svo innilega
vænt um í mörg ár?“
„Já,“ sagði Rósa,
og stappaði niður fótum.
„Hún er orðin svo drusluleg,
Og svo veit ég líka,
að ég fæ nýja brúðu
í jólagjöf.
Ég bað ömmu um hana
og hún sagði já.
Eg get notað kjólinn á hana.“
Rósa hentist nú að
lúgunni, sem tengdi
eldhúsið við öskutunnuna
og lét gömlu brúðuna fjúka.
Mamma varð bæði
sár og reið.
Hún var reið yfir því,
hve Rósa var frek,
og sár yfir því
hve fljót hún var að
gleyma gömlum vinum,
þegar þeir fóru að láta á sjá
og aðrir buðust fínni.
: