Vikan - 03.12.1970, Síða 62

SPIRA
svefnbekkurinn hannaður
af
Þorkeli E. Eiðmundssyni
B Ú S L w 0 Ð
HÚSGAGNAVERZLUN
VIÐ NÓATÚN — S(MI 18520
Klæðist vönduðum og
ódýrum fötum
\
NÝ SENDING AF VÖNDUÐUM
ÓDÝRUM KARLMANNAFÖTUM
— ★ —
STAKIR JAKKAR - allar stærðir
— ★ —
TERYLENEBUXUR, ÚTSNIÐNAR
0G f VENJULEGUM SNIÐUM
— ★ —
FRAKKAR ÚR TERYLENE- OG
ULLAREFNUM
• — ★ —
SKYRTUR OG NÆRFATNAÐUR
KAUPIÐ
VANDAÐ
OG
ÓDÝRT ÁRMÚLA 5.
DREYMIR UM NÝTT
SAMBÝLISFORM
Framhald a£ bls. 33.
yngra, og til að byrja með er allt í
rósrauðum bjarma og fólk ímyndar
sér að það eigi aldrei eftir að líta á
annan aðila af hinu kyninu. Ég sjálf
var til dæmis 18 ára þegar ég trú-
lofaðist. Svo allt í einu vaknar fólk
upp og hugsar með sér: — Guð
minn almáttugur, ég er bara 20 ára.
Af hverju hef ég misst? Það verða
allir að fá tækifæri til að spila út,
eins og það er kallað. Ég held að
þetta sé ein ástæðan fyrir því að fólk
sem bindur sig mjög ungt, skilur í
mörgum tilfellum eftir skamma sam-
veru. Hitt er svo það, að um tvítugt
er maður varla búinn að gera sér
Ijósa grein fyrir manns eigin lífs-
viðhorfum, og þekkir sjálfan sig að
óverulegu leyti. Það býður þeirri
hættu heim að par, sem í upphafi
samverunnar sá ekkert nema hvort
annað, gerir sér einn góðan veður-
dag grein fyrir því, að áhugamál
þeirra og lífsviðhorf beinast inn á
tvær ólíkar brautir. Þegar svo er
komið, held ég að grundvöllur
hjónabands sé ekki fyrir hendi.
Eins og Kristín drap á hér að
framan, varð nafn hennar fyrst
þekkt þegar hún fór að syngja opin-
berlega, og hefur hún lengst af ver-
ið kölluð þjóðlagasöngkona.
„í rauninni kann ég ekkert að
syngja," segir hún. ,,Ég hef að vísu
eitthvað fengizt við þetta og hef
mikinn áhuga’og gaman af, en ég
kann ekkert. En nú er ég byrjuð að
læra hjá Göggu Lund, og því reikna
ég með að ég hætti að mestu leyti
að syngja í bili, því nú er ég að
byrja að læra frá grunni og þá er
ekki heppilegt að ég haldi áfram að
troða upp til að gera sömu vitleys-
urnar og áður.
Jú, sjálfsagt má reikna með að
einhverjar fleiri plötur komi frá mér,
því að ég er á 6 mánaða samningi,
en eins og stendur er ekkert ákveð-
ið. Mér finnst það bar slæmt að
hafa ekki byrjað að læra fyrr og þá
vil ég láta það koma fram að ég
tel að það ætti að kenna meiri músik
í skólum, og gjarnan á annan hátt
en gert er, allavega var, á meðan ég
var f skóla. Þá komum við í söng-
tíma og sungum gömul og elskuleg
ættjarðarlög — sem er auðvitað
ágætt svo langt sem það nær — en
það þarf að kenna fólki músík og
vissulega er meira í því heldur en
eingöngu það að láta menn syngja.
[ tónlistarkennslu, sem og í annarri
kennslu, þarf að koma inn á alls-
konar þjálfun og m.a. þá hlið sem
hefur verið alveg óskaplega van-
rækt ( íslenzka menntakerfinu, þ.e.
að fólk er ekki þjálfað í að tjá sig
á eðlilegan hátt. Maður verður mjög
greinilega var við þetta hiá ungu
fólki, já og gömlu líka, að það
kann ekki að tjá sig; fer algjörlega
úr sambandi ef það á að standa upp
og segja eitthvað — svo ekki sé tal-
að um ef það á að syngja. Ég man
eftir einu tilviki, þegar ég var í
leikskólanum. Þá áttum við að fara
upp á svið, eitt og eitt í einu, og
syngja lag. Gamla Nóa eða eitthvað.
Tvö neituðu algjörlega að fara og
sögðust vera svo laglaus að það
væri hreinasta hörmung, en á end-
anum voru þau rekin upp og skipað
að syngja. Auðvitað kom í Ijós að
þau sungu ágætlega og hefðu þau
ekki sjálf verið búin að gera svona
mikið veður út af lagleysi sínu, hefðí
maður varla getað fundið nokkuð
að söng þeirra."
Eins og að framan greinir var
Kristín í Leikskóla Leikfélags Reykja-
víkur, sem nú er að vfsu búið að
leggja niður, og útskrifaðist hún
þaðan fyrir hálfu öðru ári síðan, þ.e.
vorið 1969. Hún lék um tíma í „Þið
munið hann Jörund" og leikur nú í
poppleiknum „OLA", sem sagt er
frá annars staðar í blaðinu, en hún
harðneitar því að hún sé leikkona.
„Þó ég hafi útskrifast úr leikskóla
sé ég ekki að ég geti kallað mig
leikkonu, því skólinn er jú aðeins
Undirbúningur að hugsanlegri
reynslu sem gerir mann ef til vill að
leikara. Og ef maður ætlar sér að
verða leikari verður maður að leggja
alveg óskaplega vinnu í það fyrir
utan að hafa hæfileika. Ég hef áhuga
á vinnunni — en veit ekki um hæfi-
leikana. Auðvitað vona ég alltaf að
mér bjóðist hlutverk en það er líka
allt og sumt sem ég hef, vonin.
Um þessar mundir er ég að hvísla
í „Jörundi" og svo tek ég þátt í
þætti, nokkurskonar fræðsluefni,
um mengun, en það er einn af þrem-
ur þáttum sem LR er að undirbúa
um þessar mundir og á að fara með
það í skólana (Þessir þættir ættu að
vera farnir af stað þegar þetta kem-
ur fyrir almenningssjóni). Mestur
tfmi undirbúnings mengunarþáttar-
ins hefur farið í gagnasöfnun, en
við erum fimm í þessum flokki, með
leikstjóra.
Það sem mér finnst skemmtilegast
við þetta hjá LR er að við erum að
vinna að verkefnum sem skipta alla
miklu máli, eins og t.d. mengunin
og í öðru lagi fáum við tækifæri til
að skapa eitthvað sjálf. Mér finnst
að leikhúsverk verði að kenna
manni eitthvað um lífið, það er langt
í frá nóg að sýna leikrit sem er tómt
hopp og hí og skilur ekkert eftir sig.
Það er hægt að sýna leikrit sem eru
hopp og hí — en eftir að fólk er
komið heim til sín þarf það aðeins
að hugsa um hvað var í rauninni
verið að segja því og hvers er ætl-
ast til af þvf sem þjóðfélagsþegn-
um."
„Og svona undir lokin: Fólk velt-
ir því oft fyrir sér hvort þú sért af
útlendum ættum, jafnvel indversk-
um?"
„Alls ekki. Ég er íslenzk í húð og
hár, af Arnardalsættinni, en mér
hefur skilizt að þarna fyrir vestan
hafi oft komið franskir duggarar,
kaldir og hrjáðir og formæður mín-
ar voru vfst góðhjartaðar.
En að ég sé indversk er út í hött,
þessi blettur á enninu á mér er val-
brá sem ég hef ekki nokkurn hug á
að láta taka af." ó.vald.
G2 VIKAN-JÓLABLAÐ