Vikan - 03.12.1970, Qupperneq 89

um frammi fyrir sér í hægri
hendi. Hann er öldurmann-
legur sýnum, liærður mjög
og hár og skegg livítt. Iiann
er þrekinn á vöxt, en ekki
slór maður. Um hálsinn ber
liann svartan silkiklút,
hnýttan. Hann er í síðtreyju
svartri, tvíhneppu og á liorn-
linappar renndir. Hann er í
ljósbláum ullarsokkum. Á
fótum ber liann sauðskinns-
skó, litaða af sortulyngi og
eltiskinnsbryddingar hvítar.
Gisli þótti meiriháttar sölc-
um andlegrar atgervi. Hann
las, nam og kunni feilcnin
öll af íslenzkum fræðum.
Ætlun manna var, að Sturl-
ungu og Árbækur Espólíns
kynni Gísli utanbókar. Á
yngri árum Gísla var til lians
leitað um tímatal. Hann var
sá eini er fingrarím kunni
þar um slóðir. Úti stóð Gísli
um nætur við stjörnuskoð-
un. Hann reiknaði fyrir um
gang himintungla og sagði
fyrir um óorðna hluti.
Gísli var kurteis maður og
háttprúður, svo frá bar.
Heyrt hef ég af Gisla sagt,
að hann hafi berhöfðaður
jafnan gengið í garð og úr
garði að Felli, fyrir lotning-
ar sakir og elsku á Guðshúsi,
þar að staðnum.
Nú kemur presturinn,
skrýddur hempu. I hægri
hendi ber liann handbóldna.
Eitt veikt og titrandi
klukknahljóð kveður við frá
kirkjuturninum. Karlmenn
þrífa til hatta sina og taka
ofan. Ómur klukkunnar
deyr út.
í sömu andró kveða við
lcirkjuklukkurnar báðar og
nú er síhringt, töfrandi og
máttug jólaliringing. Út frá
kirkjuturninum hrynja
ldukknahljómarnir og allir
hoppa þeir stall af stalli upp
lil fjalla og þaðan svífa þeir
upp í bláhvolfin, að hásæti
Guðs.
Þessi hringing hlaut að
heyrast um viða veröld.
Söfnuðurinn streymir inn í
kirkjuna.
Ég kólna af lotningu. Ég
er sladdur í húsi Drottins, í
húsi Jesú Krists.
Pabbi leiðir mig við hönd
sér inn kirkjugólfið og inn
i kórinn. Hann gengur til
sætis og setur mig i kjöltu
sér, því þröngt er í kirkj-
unni.
Ég litast um. Hvílík dýrð!
Rautt gullklæði er breitt
yfir altarið, en yfir klæðinu
dúkur, skínandi hvítur. Á
altarinu brenna níu kerti í
þrem glóandi fögrum kerta-
stjökum. Ég virði altaris-
töfluna fyrir mér. Á benni
eru vængir tveir. Þeir standa
opnir. Á töfluna eru málaðar
myndir af postulum Krists.
Þeir bera rauða og hláa
kyrtla og ljósin á altarinu
varpa ljóma á klæði þeirra.
Fremst í kórnum hangir
ljósahjálmur úr kopar. 1
hj.álmkrónunni logar á skín-
andi fögrnm olíulampa. En
í tvísettum hringröðum um-
hverfis krónuna brennur á
tólgarkertum tólf. Frammi i
kirlcjunni brennur á ljósa-
lijálmi öðrum.
Yl'ir kórnum rís hvelfing
blá og djúp eins og vetrar-
himinninn úti f\TÍr.
Um veggi er kirkjan ljós-
máluð, en bekkir eru bláir.
Bogagluggar sex eru á kirkj-
unni og rúður þrjár í boga
hverjum, sveigskornar.
Sálmurinn er sunginn.
Frammi fyrir altarinu
stendur presturinn í fullum
skrúða. Hann lýtur yfir alt-
arið og les bæn í hljóði.
Mig furðar allt sem ég
VIKAN-JÓLABLÁÐ 89