Vikan - 07.01.1971, Síða 15

— En hann gæti sem hægast
verið kvæntur, án þess að þú vissir
það.
— Já, það getur vel verið.
— En ef þú elskar í raun og
veru . . . ef þér er verulega annt
um hann, hvernig geturðu þá ver-
ið svona róleg?
Mikaela sneri sér við og starði
út um gluggann.
— Þú veizt svo lítið um lífið,
Mikaela, sagði Ingigerður svolítið
óþolinmóð. — Ég er stúlkan hans
Birgis, og mér er það nóg. Við
njótum þess í ríkum mæli að vera
saman, og við ætlum að halda því
áfram.
Ingigerður leit aftur á hana, eins
og hún vildi segja henni miklu
meira. En hún þagði. Mikaela
Linder og hún áttu ekki margt
sameiginlegt, og stundum iðraðist
hún þess, að þær skyldu taka upp
á því að búa saman. En Mikaela
hafði verið svo einmana, eftir að
móðir hennar dó, og sjálf var hún
orðin dauðþreytt á að búa í leigu-
herbergjum. Þegar þeim bauðst
þessi litla íbúð, fannst henni góð
hugmynd að þær byggju saman.
En hún hefði átt að gera sér bet-
ur Ijóst, að Mikaela var af allt öðru
sauðahúsi en hún. Ef til vill hafði
það verið fráleit hugmynd, að
Mikaela og Sixten Strömberg
hæfðu hvort öðru. Hún hafði áIit-
ið, að Mikaela gæti sýnt honum
nógu mikla þolinmæði og umborið
hann, einmitt af því að hún var
ekki eins og flestar aðrar stúlkur.
Birgir hafði líka beðið hana að út-
vega Sixten einhverja góða stúlku.
Og þegar allt kom til alls, þá hafði
Mikaela þó verið með einum
manni áður. Algerlega saklaus var
hún því ekki, þótt útlit hennar
benti eindregið til þess. En núna
mátti Ingigerður vissulega iðrast
þess, að hún skyldi hafa Mikaelu
með sér á veitingahúsið og kynna
hana fyrir Sixten. En þó gat hana
engan veginn grunað, að þetta
færi, eins og það fór.
ingigerður yppti öxlum. Þetta
var í rauninni eintóm viðkvæmni
og vitleysa allt saman. Þær Mika-
ela höfðu nú góðar aðstæður til að
njóta Iffsins, ekki sízt Mikaela eft-
ir að móðir hennar var látin. Hún
var ekki lengur bundin af henni.
Hvað henni sjálfri viðkom, þá
hafði líf hennar svosem ekki ver-
Ingigerður yppti aftur öxlum.
Hún er í rauninni leiðinda-
skjóða, hugsaði hún. Og samt
er hún bráðfalleg með þetta hár
sitt — miklu fallegri en ég. Hvernig
gat það verið svona Ijóst, næstum
eins og silfur, — það skil ég ekki.
Karlmennirnir mundu falla fyrir
henni eins og lauf á hausti, ef hún
væri ekki svona kuldaleg og af-
undin við þá.
— Ætlarðu ekki að lesa bréfið
þitt, spurði Mikaela og sneri sér
aftur frá glugganum.
— Guð, ég var búin að stein-
gleyma því. Hvar léztu það?
ingigerður tók umslagið upp af
borðinu.
— Júlíus Brodin, las hún hálf-
hátt. — Hann Júlli! Hvað í ósköp-
unum vill hann mér? Það eru jú
hundrað ár siðan . . . Hann er þó
ekki svo vitlaus að halda . . .
Mikaeia hlustaði ekki á hana.
Hún gekk fram í eldhúskytruna til
þess að útbúa morgunkaffið
handa þeim. Hún hreyfði ekki
brotin af bollanum, sem hún hafði
misst í gólfið. Hún lét þau liggja
þar sem þau voru.
Ingigerður var í sjöunda himni,
þegar hún hafði lesið bréfið og
kallaði fram til hennar:
— Ég sagði þér strax, að þetta
mundi vera skemmtilegt bréf. Júlli
hefur ekki gleymt mér, þótt það sé
langt síðan við vorum saman. Hann
vill, að ég komi til Gautaborgar á
stundinni og hlaupi í skarðið fyrir
aðra stúlku, sem er veik. Þetta er
engin statistarulla, heldur raun-
verulegt hlutverk, þótt það sé ekki
stórt. Ég á að senda honum skeyti
strax og leggja síðan af stað í dag.
— En Ingigerður! Þú getur það
ekki, hrópaði Mikaela.
— Víst get ég það. Dettur þér í
hug, að ég láti slíkt tækifæri ganga
mér úr greipum? Blessaður karlinn
hann Júlli gamli! Ég fæ sextíu
krónur á viku, og ég skal borga
áfram minn hluta af húsaleigunni.
— Það er ekki það, sagði Mika-
ela náföl. — En ef eitthvað kemur
fyrir. Ég á við, síðan þetta gerðist
í gær. . .
— Það gerist ekki neitt. Birgir
Framhald á bls. 37
\ý framhaldssaga • Ný framhaldssaga • Ný f r
ið neinn dans á rósum. Fátt af því,
sem hana dreymdi um, þegar hún
var yngri, hafði orðið að veruleika.
En hún var samt staðráðin í að
njóta lífsins eins vel og tök voru
á. Og eitt var víst: Hún var hrifin
af Birgi. Þau voru sem sköpuð
hvort fyrir annað. En Mikaela . . .
i. tbi. VIKAN 15