Vikan - 07.01.1971, Qupperneq 29

myndi falla vel í smekk Wills.
En á næsta andartaki sá ég
hvað stóð undir myndinni:
„Fyrir táninga“. Það kom eins
og rothögg.
Ég fleygði blaðinu frá mér
með viðbjóði á sjálfri mér og
gekk að speglinum. — Fíflið
þitt, sagði ég við spegilmynd
mína. - Þú ert í meira lagi
geggjuð? Þú gengur um í dag-
draumum eins og skólastelpa
og hrærist til tára yfir því að
einhvern skuli langa til að sjá
þig í kjól! „Fyrir táninga". —
Það er svo sem eftir þér. Svo
sneri ég ljósinu yfir speglinum
svo ég gæti séð hverja einustu
hrukku og hvert grátt hár. Ég
gerði allt til að kvelja sjálfa
mig.
Að ég skyldi ekki vita að það
gerði illt verra að flýja af
hólmi! Ég hélt að ég hefði
gott af því að fara til borgar-
innar með Roger og vera þar
í nokkra daga. Það gæfi mér
svigrúm til að jafna mig, það
gæti verið gott að hitta fólk
„úr okkar hópi“. En nú veit ég
sannarlega ekki hvaða fólk er
„úr okkar hópi“.
É’g fór í búðir og keypti ým-
islegt sem mig vanhagaði um,
meðal annars laglegan kjól fyr-
ir miðaldra konu og um kvöld-
ið vorum við boðin í miðdegis-
verð hjá starfsbróður Rogers.
Það var ljómandi vistlegt á
heimili þeirra hjóna, en ég átti
erfitt með að fylgjast með sam-
ræðum. Þau spurðu auðvitað
hvernig við kynnum við okkur
í sveitinni og ég fann allan tím-
ann að mig langaði til að lýsa
því með orðum Wills. Það var
hann sem var búinn að kenna
mér að þekkja þessa villtu nátt-
úru, kenna mér nöfnin á smá-
gerðum vorgróðrinum, kenna
mér að þekkja sundur fugla-
tegundirnar og segja mér allt
um sögu héraðsins. Ég fann að
ég titraði og beit á vörina.
Nóttin á hótelinu var ennþá
verri. Hún ætlaði aldrei að taka
enda. Ég settist við gluggann
og horfði út í vornóttina. Hin-
um megin við götuna hallaði
maður sér upp að ljósastaur,
og þótt ég vissi að það væri al-
veg fráleitt, þá datt mér í hug
að Will hefði elt okkur, til að
vera nálægt ef ég þyrfti á hjálp
hans að halda. Ég fékk ákafan
hjartslátt, og það varð mér mik-
ill léttir að maðurinn gekk
niður götuna.
Ég var svo áköf í að kom-
ast heim, að hádegisverðurinn,
sem við neyddumst til að borða
á leiðinni var mér hreinasta
kvöl. Sg reif í mig matinn og
varð að taka á allri minni þol-
inmæði meðan Roger drakk
kaffið og reykti sígarettu. Þeg-
ar við vorum um það bil að
koma heim, kom hellidemba,
reglulegt vorregn og það sem
eftir var af leiðinni ókum við
gegnum hreinþveginn vorgróð-
urinn.
Ég gaf mér ekki tíma til að
hengja upp ferðafötin, eins og
ég þó hafði gert alla mína ævi,
heldur flýtti ég mér, strax og
ég var búin að hafa fataskipti,
út í hlöðu.
Þar stóð Will og beið eftir
mér. Hann breiddi faðminn
móti mér og það var eitthvað
svo eðlilegt að ég flýtti mér til
hans og hvíldi við barm hans,
umvafin þessum sterku örmum.
Það var líka einfalt og eðlilegt
að mæta vörum hans og strjúka
blíðlega niður axlir hans. Lík-
ami hans skalf við þessa ástríðu
mína, ástríðu svo sterka að ég
læsti nöglunum inn í hold hans.
Ég lokaði augunum og sá ekk-
ert annað en rauð ský og titr-
aði svo ofsalega, að ég hefði
fallið um koll, ef Will hefði
ekki stutt mig, hann fann að
ég var að drukkna í þessum
ástríðuofsa. Hann vafði mig
örmum, óendanlega blíðlega.
— Ég skal styðja þig, sagði
hann, — ég missi þig ekki.
Máttlaus og hrædd við sjálfa
mig hvíldi ég um stund við
brjóst hans og fór þá að geta
náð andanum, en titringurinn
í örmum mér vildi ekki hverfa.
—■ Segðu þetta aftur, sagði
ég, því að þetta voru einmitt
orðin sem ég hafði þráð að
heyra allt mitt líf. Og þetta er
það sem ég þrái ennþá að
heyra, núna, þessa ömurlegu
daga, miklu frekar en at-
lot, frekar en að fá að seðja
ástríðuhungur mitt. Hvíla í
örmum hans og heyra hann
segja: — Ég missi þig ekki.
Hann kyssti mig blíðlega á
ennið. —■ Ég sleppi þér ekki,
hvíslaði hann. — Ég fann
strax hve sterkt þetta var í
þér, fyrsta skipti sem ég sá
þig. Ég fann það. En nú, þegar
ég veit það, þá get ég beðið í
það óendanlega. Vertu ekki
hrædd, ég gæti aldrei gert þér
nokkurt mein.
r
Eg reyndi að neita þessu
ástandi fyrir sjálfri mér,
reyndi að gera minna úr
því, eyðileggja það á næstu
vikum.
— Nei, Will, nei, þetta er að-
eins ímyndun, sagði ég. Þetta
er allt ímyndun. Þú veizt að
flestar miðaldra konur fá
stundum svona grillur og missa
glóruna. Þú mátt ekki taka
þetta alvarlega, því að þetta er
aðeins stundarfyrirbrigði....
Hann lét mig halda áfram,
þolinmæðin uppmáluð, jafnvel
kíminn, svo rétti hann út hönd-
ina og dró mig að sér. Og um
leið og hann snerti mig, hvarf
mér öll skynsemi og ég titraði
hjálparvana.
— Þú segir að þetta sé
ímyndun, sagði hann.
Augu mín fylltust tárum,
þegar mér var ljóst hve hrap-
allega mér hafði skjátlazt og
ég hörfaði undan honum.
— Við gátum ekki forðazt
þetta, sagði hann.
Framhald á bls. 45
Á göngu í
vorregmnu
1. tbi. VIKAN 29