Vikan - 14.01.1971, Síða 31

dagur í lífi mínu. Ó, drengur-
inn minn, drengurinn minn,
hvers vega þurfti þetta að
koma fyrir. Hvers vegna þurft-
ir þú að enda líf þitt á þennan
hátt. . . .
Það varð ekki mikið umstang
út af þessu. Þegar Roger
spurði lögreglustjórann,
hvort ekki væri bezt að fá lög-
fræðing, þá sagði þann: — Það
er ástæðulaust, ég efast um að
það verði einu sinni réttarhöld,
það liggur svo ljóst fyrir
hvernig þetta skeði. Það er að-
eins sorglegt að þetta skyldi
henda Will. Reyndar hefur
hann gert héraðinu stórgreiða.
Þessi piltur hefur verið hrein-
asta fúlegg frá því hann var
fimmtán ára. Ég man ekki til
að ég hafi haft rólegt laugar-
dagskvöld, þegar hann var hér
heima við. Jafnvel móðir hans
hataði hann!
Ég held að við verðum að
vera við jarðarförina, sagði
Roger. — Það liti illa út ef við
gerðum það ekki.
Jarðarförin var löng og
þreytandi. Nokkrar vespur suð-
uðu við hrörlega gluggann í
litlu kirkjunni. Kona Wills var
eins og höggin í stein og jafn-
vel nú ýtti hún Will frá sér
með olnboganum, þegar hann
ætlaði að taka undir arm henn-
ar.
Eins og lögreglustjórinn hafði
spáð, var úrskurðurinn „látinn
af slysförum“. Og það urðu
beMur ekki nein réttarhöld.
Við sáum ekki Will í marga
daga, en svo rakst ég allt í
einu á hann í skóginum, þeg-
ar ég var á göngu þar með
kiðlingana. Hann var hræðilega
þrevtulegur.
Ó, veslings Will, sagði ég,
hefurðu ekki getað sofið all-
an þennan tíma?
—■ Nei, sagði hann.
É’g sett.ist niður í grasið og
hallaði mér upo að tré. —
Komdu og hvíldu höfuðið i
kiöltu minni, sagði ég. Hann
lagðist niður, hallaði sér upp
að mér og sofnaði strax. Bg
fann fyrir náladofa í fingrun-
um og svo varð allur handlegg-
urinn dofinn. Eg hugsaði með
mér að þótt Roger kæmi núna.
bá dvtti mér ekki í hug að
hreyfa mig, eða að revna að
skýra nokkurn hlut fyrir hon-
um.
Geiturnar hættu að bíta og
komu til að snuðra við höfuð
Wills. Ég reyndi að stjaka þeim
frá, með hendinni sem laus var,
en þær létu ekki segjast, held-
ur lögðust hjá okkur og hjúfr-
uðu sig upp að okkur... .
Will brosti í svefninum. Svo
opnaði hann svörtu augun og
leit á mig.
— Mig dreymdi, sagði hann
og brosið dó á vörum hans. —
Mig dreymdi um hann þegar
hann var lítill drengur og var
alltaf svo glaður.
(Það er greinilegt að svona
er það hjá flestum. Nú dreym-
ir mig oft Ellen, þegar hún var
lítil og fékk rauðu skóna, sem
hún var svo; hrifin af, eða þeg-
ar hún skríkti af kæti í ról-
unni).
Þegar Will var vel vaknaður,
varð honum strax ljóst hve
óþægilega ég hafði setið. Með
rólegum, æfðum hreyfingum
nuddaði hann handlegg minn
og fótleggi og studdi mig með
sinni styrku hönd, þegar ég
stóð upp.
— Nú ert þú aleiga mín,
sagði hann.
Ég ætlaði að andmæla hon-
um, ætlaði að segja honum að
hann mætti ekki segja þetta,
ég heyrði honum ekki til, en
mér fannst það grimmilegt að
segja það við hann nú. Enda
hefði hann ekki hlustað á mig.
Uanp fór að segja mér frá
verzluninni. sem hann ætlaði
að koma sér upp í litlu, nær-
liggjandi þorpi. Ekkja sonar
hans ætlaðist til að hann legði
henni til með börnunum núna,
og þar sem kona hans hafði
einu sinni ennþá þotið til Ken-
tucky, gat hann ekki selt
meira af landi sínu, vegna þess
að hann gat ekki fengið undir-
skrift hennar.
— Var hann ekki líftryggð-
ur?
— Jú, og ég sá um að greiða
gjöldin á réttum tíma, eftir
að barnabörnin komu.
— En hvað gerir ekkjan þá
við peningana sem hún fær?
— Hún segist ætla að geyma
þá þangað til hún hitti annan
mann, þangað til verði ég að
Framhald á bls. 47.
Sagan hefur verið kvikmynduð með Ingrid Bergman og Anthony Quin í aðalhlutverkum.
Myndin verður sýnd í Stjörnubíói einhvern tíma síðar.
2- tbi. VIKAN 31