Vikan - 14.01.1971, Síða 47

Á gönguferð í
vorregninu
Framhald af bls. 31.
sjá fyrir barnabörnum mínum.
Frá hennar sjónarhóli er þetta
líklega það rétta, hugsa ég.
— En, góði Will, sagði ég, —
það er ekkert réttlæti i því.
Hverjum gæti dottið slíkt í
hug?
— Ég hélt að þú skildir
þetta, sagði hann.
En það gerði ég ekki. Ekki
þá, ekki fyrr en nú, þessa
hræðilegu daga.
egar mesta áfallið eftir
dauða „stráksins" var hjá
liðið, heppnaðist mér jafn-
vel að gleyma því sem skeð
hafði. Og þegar Will var ekki
nálægt gat ég jafnvel gleymt
ást minni til hans. — þá var ég
Libby Meredith, gift Roger,
móðir Ellenar, amma Buckys
og Will var aðeins vinur okk-
ar, sem átti við erfiðleika að
stríða og þurfti á hjálp að
halda. En um leið og ég sá Will,
- það var reyndar sjaldan nú
orðið, síðan hann opnaði búð-
ina og þá aðeins örstutta stund
í einu, — hvarf þessi Libby
Meredith. Ég skynjaði ekkert
nema þessa æðislegu ástríðu,
þrá eftir Will. Stund skulda-
skilanna, sem hlaut að koma,
afplánaði ég í hjarta mínu og
ég var hamingjusöm.
Þá var liðið nokkuð fram í
júní.
Nú voru brómberjarunnarn-
ir í fullum blóma. Ég tók allt-
af vönd af blómunum inn, þótt
þau visnuðu strax og stráðu
hvítum krónublöðunum á gólf-
ið.
Einn kæfandi heitan eftir-
miðdag var ég að klippa grein-
ar í garðinum, þegar það
skyndilega rann upp fyrir mér
að við myndum flytja héðan
eftir hálft ár. Ég gat séð fyrir
mér líf okkar, þegar við vær-
um flutt til borgarinnar aftur.
Mig langaði til að æpa, en
hljóðið sem kom úr hálsi mín-
um var aðeins stuna.
Ég ráfaði hægt, í kæfandi
hitanum, niður að svölum stein
við lækinn. Ég tók af mér
skóna og stakk fótunum niður
í vatnið. Hvers vegna kveið ég
svona hræðilega fyrir því að
taka upp aftur það líf, sem ég
hafði valið af frjálsum vilja,
þáð hafði enginn þvingað mig
til þess, og mér hafði alltaf
fundizt það gott og þægilegt.
Eða hafði mér fundizt það?
Mér varð hugsað til þess sem
við höfðum mest yndi af; að
fara á hljómleika, í leikhús,
bjóða Mary og Evan og öðrum
kunningjum okkar heim og
heimsækja aðra. Allt þetta
fannst mér svo . . . svo dautt!
En það var enginn sem
neyddi mig til að búa í borg-
inni, ef ég vildi það ekki sjálf.
Ef sveitalífið var svona mikils
virði fyrir mig, þá gátum við
vel keypt okkur sumarbústað.
Hvers vegna var ég með þessa
hugaróra, sagði ég við sjálfa
mig. Ef mig langaði ekki leng-
ur til að sækja hljómleika eða
leikhús, þá myndi enginn neyða
mig til þess. Fólk breytist oft
með aldrinum. Ef ég sjálf hafði
eitthvað breytzt, þá hafði ég
fullt leyfi til að haga mér eftir
því, ég gat einfaldlega gert það
sem ég vildi. Ef mig langaði
frekar til að fara í langar
gönguferðir í skóginum og
virða fyrir mér gróðurinn, þá
var það undir sjálfri mér kom-
ið að gefa mér tíma til þess.
Því ekki? Og ef mig langaði til
að eiea geitur, þá gat ég líka
látið það eftir mér.
Það er ekkert sem aftrar mér
frá því, hugsaði ég þrjózku-
lega. En í husa mínum sá ég
mig reika um framandi skóga,
leika mér við aðrar geitur. Og
þá fann ég að það vrði eins og
með hljómleikana og leikhúsin.
það yrði jafn dautt.
Vegna þess að það var Will
og ást hans, sem veitti mér
þennan unað. Og Will var að-
eins hér, hvergi annars staðar.
En viðkvæmnistímabilið, —
tímabil hinna saklausu snert-
ingar, var löngu liðið. Gagn-
kvæm þrá okkar hafði nú þeg-
ar svint manneskju lífinu.
Hvert mvndi þessi þrá leiða
okkur, ef hún fengi lausan
tauminn?
— É'g vildi gefa aleigu mína,
hafði hann sagt fyrir nokkru,
— ef ég aðeins fengi að hafa
þig hjá mér eina einustu nótt.
En ég? Myndi ég vilja gefa
allt? f fyrsta sinn fór ég að
hugsa alvarlega um þetta mál.
Það væri hreint brjálæði að
yfirgefa eiginmann, barn og
barnabarn vegna þessa manns,
já, - - sannarlega væri það
brjálæði, en það væri ekki í
fyrsta sinn sem það hafði skeð
í veraldarsögunni.
—- Milli manns og konu, sem
elska hvort annað, hafði Will
sagt, — getur ekkert verið
rangt. Það er öllu ofar, ekkert
því líkt, ekki einu sinn ástin
til barnanna.
Ég sá okkur fyrir mér, en á
sama augnabliki sá ég okkur
einhvers staðar fyrir utan
þessa skóga . . . já, yrðum við
ekki nokkuð kátbrosleg, —
kátbrosleg og hrygg.
— En Libby, situr þú sér!
heyrði ég Roger segja fyrir aft-
an mig.
— Ert þetta þú, Roger, sagði
ég. — Vantar þig eitthvað?
Hann settist á steininn við
hliðina á mér. .— Nei, ekkert
sérstakt. Ég var bara að furða
mig á því hvert þú hefðir far-
ið. Þú ert búin að vera svo
lengi burtu.
Skyndilega sneri ég mér
snögglega að honum. — Ó,
Roger, elskaðu mig! Elskaðu
mig! Því að ég fann allt í einu
til ofsalegrar hræðslu. Ef ég
var í slíkri þörf fyrir aðdáun
og blíðu, hvernig færi þá þeg-
ar við kæmum aftur til borgar-
innar? Myndi ég fleygja mér í
fangið á rörlagningarmannin-
um eða innheimtumanninum
frá gasstöðinni, ef þeim dytti í
hug að slá mér gullhamra í
réttri tóntegund? Hvernig átti
ég að vernda mig fyrir sjálfri
mér?
(En guði sé lof, það var eng-
in hætta á slíku. Það var Will,
aðeins Will).
— En elsku Libby mín, auð-
vitað elska ég þig, sagði Roger.
Hvernig gat það verið að hann
væri svo blindur að snerta mig
ekki?
— Já, ég veit þú gerir það,
sagði ég. Settu fæturna niður í
vatnið og sittu hérna hjá mér
um stund. Ég er eitthvað úr
jafnvægi, það er líklega þetta
breytingaskeið.
Hann rak einn fingur niður
í vatnið. — Stinga fótunum í
vatnið? sagði hann. — Vatnið
er ískalt. Sjáðu bara fæturna
á sjálfri þér, þeir eru bláir af
kulda. Komdu, ég skal finna
eitthvað handa þér að drekka,
þá hlýnar þér á fótunum. Og
svo skulum við skreppa í smá
ökuferð og fá okkur að borða
einhvers staðar. Það er ágætis
veitingastaður hérna niður með
ánni. Maturinn er prýðilegur
og þar er líka loftkæling.
— Já, við skulum gera það.
Veitingastaðurinn var prýði-
legur og það var maturinn
líka. Loftkælingin var
þægileg.
— Ég var að hugsa um að
helmingurinn af árinu okkar
er liðinn, sagði hann. - En
hve tíminn líður fljótt. Þetta
hefur verið yndislegt vor, ég
held það hafi verið yndisleg-
asta vor í lífi mínu.
— Jæja, því hefur þá ekki
verið á glæ kastað, sagði hann.
— Á glæ kastað? Hvers
vegna segirðu það, Roger? Er
eitthvað að? Leiðist þér hérna?
Ótrúlega hægt smurði hann
brauðsneið.
— Það er ekki staðurinn,
Libby. É’g hefði komizt að þessu
hvar sem er.
— Það er eitthvað sem er
öðruvísi en það á að vera með
verkefni þitt, starf þitt, er það
ekki? sagði ég. — Hvað er að?
Þú hefur beðið svo lengi eftir
þessu tækifæri ...
Og ég hefði átt að bíða
eftir því framvegis. f öll þessi
ár hef ég ímyndað mér að ég
gæti gert eitthvað frumlegt,
eitthvað stórkostlegt, ef ég
fengi tíma og næði. Hugsaðu
þér hve undarlegar við mann-
eskjurnar erum! Þarna æði ég
að heiman, upp á hálf laun, til
þess eins að komast að því að
ég er aðeins meðalmaður, þeg-
ar ég hefði getað unnið fyrir
fullum launum allt árið og
haldið hugsjóninni.
- Þú mátt ekki tala þann-
ig um hugsjónirnar, Roger! Þú
hefur aldrei talað þannig um
starf þitt. Þú ert einfaldlega
þreyttur, geturðu ekki tekið
þér frí í nokkra daga?
— Nei, Libby, þetta er ekki
augnabliks vonleysi. Reyndar
hefur mig grunað þetta lengi.
Áður og fyrr hafði ég í raun
og veru ýmislegt að segja
heiminum, en það er langt síð-
an. Skortur á næði er ekki
nægileg afsökun, ef ég hefði
raunverulega getað gert það,
þá hefði ég örugglega skapað
mér möguleika á einhvern hátt.
— En þetta hefur ekki kom-
ið yfir þig allt í einu, Roger.
Nei, það er rétt, en ég
hef ekki viljað íþyngia þér
með áhyggjum mínum. Ég held
að það hafi verið hitinn í dag,
sem gekk fram af mér. En nú
skulum við ekki eyðileggja
þennan góða mat. Steikin þín
verður köld.
— Það gerir ekkert til, það
er mikilvægara að. . . .
Þar er ég þér ekki sam-
mála. Því eldri sem við verð-
um, því ljósara er mér að það
er ekkert eins mikilvægt eins
og að vinna bug á vandamál-
um sínum með — ja, vissum
virðuleik.
Ó, hve líf mitt hefði orðið
öðruvísi, hugsaði ég, ef hann
hefði einhvern tíma sleppt fram
af sér taumnum og látið þenn-
an virðuleik veg allrar verald-
ar.
2. tbi. VIKAN 47