Vikan - 13.04.1972, Blaðsíða 9

fram. Heimkominn eftir dvölina á
Suðurnesjum hafði liann þó hægt
um sig, en varð allt í einu lands-
kunnur 1966. Urðu þá sem oftar
miklar deilur um verðlagsmál
landhúnaðarafurða og kjör bænda.
Hafði Stefán í Auðbrekku orð fyrir
þeim, sem kröfuharðastir þóttu, og
eggjaði bændur fast að duga. Ár-
angurinn kom í ljós, þegar alþing-
iskosningarnar 1967 fóru í hönd.
Karl Kristjánsson Þingeyingagoði
vék þá af framboðslista Framsókn-
arflokksins á Norðurlandi eystra, en
])ar með var sýnt, að þingsæti losn-
aði. Gísli Guðmundsson skipaði
öndvegið, og Ingvar Gislason færð-
ist í annað sætið. Urðu framsóknar-
menn í Þingeyjarþingi að sætta sig
við sönui niðurlægingu og samherj-
ar þeirra i Eyjafirði 1963. Spratt af
þessu sundurþykkja, enda litlum
vafa bundið, að flokksdeildirnar á
Akureyri og í Eyjafirði höfðu gert
með sér bandalag á hak við söfn-
uðinn austan Vaðlaheiðar. Hafði
Framsóknarflokkurinn storm í
fangi í kosningunum nyrðra, en
Stefán komst ekki í neina hætlu og
varð þingmaður. Hélzl framboðs-
listi Framsóknarflokksins á þessum
slóðum óhreyttur um skipan efstu
sætanna 1971 og var Stefán Val-
geirsson endurkjörinn.
Uppreisnarhugur Stefáns 1966 var
aðeins látalæti til að minna á lil-
veiu bóndans í Auðbrekku. Fyrir
honum vakti að hreppa þing-
mennsku og sjá sér farborða með
léttri innivinnu. Þó situr hann eng-
an veginn þegjandi i hægu sæti.
Stefán hefur sig mikið i frammi á
alþingi og fjallar ósmeykur um dag-
skrá hvers fundar að kalla. Er
mælgi hans næsta kostnaðarsöm og
öðrum þingmönnum dálitið hvim-
leið. Hann þekkir ekki feimni og
ætlar sýnu minni vanda að rekja
mál á löggjafarsamkomunni en
smala fjöll og grundir í Hörgár-
dalnum vor og haust. Eigi að síður
sleppur Slefán furðanlega við
harða árekstra. Garpar hafa
skemmtun af tilhurðum Iians og
hlíl'a honúm, en jafningjar gera sér
naumast grein fyrir, hvað hann
stendur höllum fæti í brekku. Þó
munar um Stefán, þegar hann rek-
ur erindi Framsóknarflokksins eða
olar tota sjálfs sin utan al])ingis.
Hann veit mátt samtaka og leggur
mikið upp úr persónulegri kynn-
ingu og' er ólatur að ferðast um
kjördæmi sitt og hafa tal af kjós-
endum. Ber þá mun minna á þeirri
yfirborðsmennsku, sem einkennir
framkomu lians og málflutning í
þingsölum og þykir skopleg. Venju-
legt fólk tekur manninum vel og
álítur sér skvlt að greiða götu hans.
Stefán á þess vegna mun auðveld-
ara að telja um fyrir því en gáfna-
ljós og menningarvitar. Hann nýt-
ur sín innan um fólkið, þó að hann
virðisl spaugilegur tilsýndar.
Búskapurinn í Auðbrekku kvað
til fyrirmyndar og auka mjög hróð-
ur þingmannsins, sem á þar heim-
ili. Finnnti ættliður í röð situr nú
jörðina og býr þar við góða afkomu.
Stefán Valgeirsson unir og glaður
heima í Hörgárdal. Hann er skap-
heitur og tilfinninganæmur og mun
ljóst, að mörgum færi betur upp-
hefðin á alþingi. Þangað fór liann
af ríkri nauðsyn eins og norðlenzk-
ur sveitamaður á vertíð sunnan
lands eða vestan forðum daga.
Stefán réðst á þing eins og í verk-
stjórnina í Reykjavik og setuliðs-
vinnuna á Keflavíkurflugvelli til
þess að afla fjár að færa í búið
heima í Auðbrekku. Hann er stolt-
ur af þessum garði, sem Þorleifur
faðir Björns rika gerði nafnkunn-
an fyrrum. Stefán skortir vinnu-
þrek eftir lömunina af völdum Ak-
ureyrarveikinnar og verður aldrei
samur aftur, en hann gefst ekki
upp, þó að óvænlega horfi og syrti
í álinn. Hraustur væri hann liins
vegar önnum kafinn við húsýslu
myrkranna milli dag hvern og
hygði naumast á mannaforráð.
Lúpus.
15. TBL. VIKAN 9