Vikan - 13.04.1972, Blaðsíða 12

Litla dóttir mín var
yndislegt barn,
gælin og glöð. Hún
fylgdi mér út að
hliðinu og veifaði til
mín að skilnaði.
£g hugleiddi
það hve hamingjusöm
við vorum, Alice,
Polly og ég.
Smátt og smátt hurfu
áhrifin frá martröð-
inni frá í gær.
Gamli maðurinn sem
varð undir lestinni
og hinar furðulegu
spurningar um
lykilmn...
Ekkert benti til þess
að þetta væri
aðeins upphafið.. að
skuggarnir væru að
hrannast upp í
kringum okkur...
að Polly væri í hættu.
Þegar ég var þrjátíu og
fimm ára vaknaði ég til
meðvitundar um að ég
hefði ekkert komizt
áfram í lífinu, að tekjur
mínar yrðu aldrei neitt veru-
legri en nú og að ég ætti ekki
von um betri framtíð.
Ég átti konu, sem ég elskaði
og sem elskaði mig, yndislega
fjögra ára dóttur, sem við til-
báðum bæði tvö; ljóshærða
þokkagyðju með stór og blá
augu og mesta sólskinsskap í
heimi. Við liðum enga neyð, en
samt gat ég ekki losnað við hug-
arangri.
Ég var bókstaflega veikur af
þessari grillu. Ég get ekki lýst
því á annan hátt.
Ég var teik'nari hjá arkitekta-
fyrirtæki, sem hafði fjörutíu
starfsmenn í sinni þjónustu. Ég
12 VIKANJ5„TBL.
hafði teiknistofu með Fritz Ma-
con, sem auðvitað var í sama
báti- og ég, en tók öllu miklu
léttar og skynsamlegar.
Við fylgdumst alltaf að til
neðanjarðarlestarinnar, þar sem
við tókum svo lest, sinn í hvora
áttina. Þegar ég var mjög svart-
sýnn, létti ég oft á skapi mínu
við hann á leiðinni.
Þennan svala dag í marz, var
ég einmitt í slíku skapi og
Fritz stríddi mér svolítið og
kom með glettnislegar ráðlegg-
ingar, þegar við gengum rólega
eftir götunni á leið til stöðvar-
innar.
— Bezta ráðið til að losna við
vandamál, er að verða sér úti
um einhver önnur vandamál,
sagði hann. — Reyndu að næla
þér í einhverja skemmtilega
vinkonu, borgin er full af stelp-
um, sem eru til í tuskið.
— Ég hefi ekki ráð á slíkum
aðgerðum, svaraði ég. — En
þakka þér samt fyrir ráðið, ég
skal minnast þess, þegar ég
vinn í getraununum!
En svo vorum við komnir að
neðanjarðarstöðinni og þegar
hann var farinn, keypti ég blað
og fór að mjaka mér gegnum
mannþröngina að pallinum þar
sem ég ætlaði að bíða eftir lest-
inni, sem ók í norður.
Skyndilega fann ég að gripið
var í mig og einhver hallaðist
þunglega upp að mér. Hás rödd
stundi:
— Hjálpið mér — mér líður
illa, — ég er veikur.
í fyrstu hélt ég að þetta væri
drukkinn maður og ætlaði að
hrista hann af mér, en ég hætti
Ný framhaldssaga
eftir E. W. Cunningham
1. hluti