Vikan - 13.04.1972, Blaðsíða 15

— Það er sorglegt, frú, en þessi
maður er dáinn, við verðum að kalla
á lögregluna, sagði sjúkrabílstjór-
inn. — Hann verður að liggja
óhreyfður þar til lögreglan keinur.
Mér þykir fyrir því, en þannig eru
lögin.
Lögregluþjónn skrifaði niður
framburð systranna. Leonard Day
kom oft drukkinn heim, seint á
kvöldin, sögðu þær. Það hafði ein-
mitt skeð þetla kvöld. Þær hefðu
verið komnar í rúmið, en lirokkið
upp við hávaða og þegar þær komu
fram, lá hann þarna. Þær hefðu
hringt eftir sjúkrabíl. Annað höfðu
þær ekki að segja. Lögregluforing-
inn sagði þeim að hann þyrfti ekki
að vita meira, en síðar yrðu þær að
sjálfsögðu að mæta til yfirheyrslu.
Bettina skrifaði undir formlega yf-
irlýsingu um að likið væri af eigin-
manni hennar og síðan var farið
með það í líkhúsið.
Stutt rannsókn gaf til kynna ,að
Day hafði kafnað.
'Hann liafði verið mjög drukkinn,
þegar hann féll niður stigann og
þar sem hann kom niður á höfuðið,
liafði innihald magans kæft hann.
Systurnar mættu til yfirheyrslu,
klæddar sorgarbúningi, og gáfu
sömu skýrslu og áður. l’rskurðað
var að Day hefði látizt af slysförum
og þess var getið bæði í morgun- og
kvöldblöðum og sagt að systurnar
liefðu vaknað við hávaða klukkan
23.30 um kvöldið.
Daginn eftir yfirheyrsluna kom
áhyggjufullur bjórkarl inn á lög-
reglustöðina og sagðist liafa grun
um að systurnar hefðu ekki sagt
rétt frá. Hann var kunningi hins
látna Leonards Day og honum
fannst þetta allt mjög dularfullt.
— Það er ekkert dularfullt, sagði
lögregluforinginn. — Hann var
dauðadrukkinn, datt niður stigann
og dó.
— Já, einmitt, sagði maðurinn. —
En hann heflir ekki getað dottið nið-
ur stigann klukkan hálf tólf, eins og
frúrnar sögðu. Ég fylgdi honum
heim og liann fékk mér lykilinn að
útidyrunum og ég opnaði fyrir hon-
um. Svo stóð ég þar og horfði á
hann staulast upp stigann. Ég skellti
svo í lás og fór heim. En þá var
klukkan ekki hálf tólf, heldur vant-
aði hana kortér i ellefu. Þær hafa
kannski litið skakkt á klukkuna, en
hún var ekki meira en það sem ég
sagði, það get ég svarið.
Lögregluforinginn, sem hafði yf-
irheyrt systurnar, skrifaði hjá sér
framburð mannsins og fór svo til
knæpunnar - þar sem félagarnir
liöfðu setið við drykkju þetta um-
rædda kvöld. Hann talaði við þjón-
ustustúlku, sem hafði verið á vakt
og spurði hana ýmissa spurninga.
Hún sagði að félagarnir hefðu farið
af knæpunni klukkan liálf ellefu
eða eitthvað þar um bil. Þeir hefðu
háðir verið mjög drukknir. Lög-
, regluforinginn komst líka að því að
það tók þá ekki nema i hæsta lagi
tiu minútur að ganga heim til Days.
Lögregluforinginn liafði ekki til-
hneigingu til að leggja eyrun að
framburði drukkins manns, en hann
tók samt fram öll gögn í málinu,
til að vega þau og meta. Tvibura-
systurnar höfðu liahiið því fram
að Dav hefði komið heim klukkan
hálf tólf, eða að þá hefðu þær vakn-
að. Það var engin ástæða til að
rengja það. Það gat verið að Day
liefði komizt upp stigann, eins og
félagi hans sagði. Síðar gat hann
hafa setið þar um stund til að hvíla
sig, staðið svo upp og fallið niður.
Lögregluforinginn hafði ekki
hugsað sér að táka málið fyrir að
nýju, en hann athugaði samt skýrsl-
ur læknisins og sá að krufning hafði
ekki farið fram. Sú staðreynd að
maðurinn hafði verið ofurölvi og
Framhald á bls. 35.