Vikan - 13.04.1972, Blaðsíða 32

Vegna misskilning
voru þau aðskilin um
alla eilífS ...
Thérese var trúnaðarmaður
Daniéle og Gérards. Daniéle
skrifaði henni úr fangelsinu og
Gérard laumaðist til hennar, til
að fá fréttir.
Þegar Slangan var látin laus
missti Daniéle alveg trúna á
sjálfa sig. Hún var nú algerlega
einmana, á valdi örvæntingar
sinnar.
„Mig langar til að segja að
mér líði vel og að ég reyni að
sýna einhverja mótspyrnu, en
þannig er það ekki. Ég hefi enga
orku til að bera hönd fyrir höf-
uð mér hvað þá annað. Ég finn
að ég er orðin allt önnur. Ég
að taka hendurnar úr kápuvös-
unum.
— Mér er kalt, sagði hún.
Hún leit upp. Henni fannst
heil eilífð frá því hún hafði séð
fyrrverandi eiginmann sinn.
Hann var hrærður, en sýndi
ekkert annað en háttvísi. Það
var gott, — það bezta sem hann
gat gert fyrir hana. Daniéle
hafði ekki þörf fyrir viðkvæmn-
isleg orð þessa stundina, hún
þarfnaðist aðeins einhvers, sem
gat hjálpað henni, hugsað um
hana. Hann kom, svo einfalt
var það.
— Hvar eru börnin? spurði
Daniéle.
— Heima hjá mér. Þeim líð-
ur vel og þau vita ekki neitt.
— Er það satt?
Hann kinkaði rólega kolli og
tók undir arm hennar og þau
gengu hægt áleiðis. Daniéle var
hún hafði notið að undanförnu,
væri til einskis. Angistin heltók
hana.
— Brostu ekki, sagði frú
Jaias. — Komdu út, ég ætla svo
að koma bílnum fyrir.
Daniéle gerði eins og hún
sagði og tróð sér í gegnum
mannþröngina. Henni fannst
líða heil eilífð, þangað til hún
var sezt á stól inni í réttarsaln-
um.
Gegnum opnar dyr salarins
sáust starfsmenn réttarins og
Daniéle. Dyravörðurinn rýmdi
salinn.
Á göngunum tróðst hver um
annan þveran. Dyraverðir og
lögregluþjónar ruddu forvitn-
um skaranum frá, en það gekk
ekki hljóðalaust. Marc, Alain
og Therése stóðu framarlega og
reyndu að veita mótspyrnu, en
hún. — Er það ekki? sagði hún
hlæjandi og horfði glettnislega
é. unga manninn.
Gérard svaraði ekki. Konan
hristi höfuðið og gekk leiðar
sinnar. Það var nú meira
hvernig þessi veröld var um-
snúin.
Therése stóð vörð við litlar
hliðardyr, sem lágu beint út á
götuna frá ráðhúsinu. Dyrnar
opnuðust og Daniéle kom út.
Frú Jaias studdi hana.
— Hvernig var þetta? spurði
Therése áköf. .
— Hræðilegt, svax-aði Dani-
éle.
—Það gekk ágætlega, sagði
frú Jaias. — En við vitum ekki
íirslitin fyrr en á morgun.
— Gérard er hérna! sagði
Therése.
Það var eins og Daniéle vakn-
FRAMHALDSSAGA EFTIR PIERRE DUCHESNE. 7. HLUTI. SÖGULOK
Ást hennar var afbrot
iofaði Gérard að berjast, en ég
veit ekki hversvegna ég hefi
svikið loforð mitt. Ef við eigum
eftir að hittast, þá munt þú
ekki þekkja mig ...“
Gérard lagði frá sér bréfið. í
augum hans sást ekkert annað
en tómleiki. Hann stóð graf-
kyrr andartak, en svo gekk
hann til dyra. Hann kastaði
ekki einu sinni kveðju á Ther-
ése en gekk rakleitt út. Svo fór
hann beina leið til dómarans ...
Með einhverju móti varð hann
að losa Daniéle úr fangelsinu.
Það gat verið að henni yrði
sleppt og leyft að vera frjáls,
meðan hún biði eftir réttarhöld-
unum, ef hann færi heim til
sín. Annars yrði hún að vera
þar þangað til réttarhöldin hæf-
ust...
Eftir mikið þras, lét dómar-
inn undan.
Stórar dyr fangelsisins opn-
uðust treglega, eins og þær
vildu ekki sleppa hinni vesælu
veru sem þar stóð.
Hún deplaði augunum, því að
sólin skein í augu hennar. Hún
var óstöðug á fótunum, lyfti
öxlum og stakk höndunum í
kápuvasana. Maður stóð og beið
hennar. Hann flýtti sér til henn-
ar og tók hana í faðm sinn. Hún
hallaði sér að honum, án þess
veikluleg og mögur. Það var
eins og hún ætti fullt í fangi
með að halda höfði. Hún varð
að nema staðar við og við. Hana
svimaði. Það var stuttur spölur
út að bílnum, en þau stönzuðu
oft.
— Heyrðu ... sagði Daniéle
lágt. — Lofaðu mér nú ... ég
verð að fá að vita það... Ef
eitthvað kemur fyrir mig, færð
þú þá ekki að halda börnunum?
— Ég er faðir þeirra, svaraði
maðurinn brosandi. — En úr
þessu þarft þú ekkert að óttast.
— Jú! Daniéle gat ekkert
annað sagt. — Jú! Hún vissi
betur...
Framhlið ráðhússins var grá-
svört og skellótt af dúfnadriti.
Það gerði bygginguna ennþá
skuggalegri.
Fjöldi forvitinna hafði hópast
saman fyrir framan þrepin. Það
urðu miklar stympingar og oln-
bogaskot, allir vildu sjá þegar
bíl Daniéle, sem frú Jaias ók,
var ekið upp að gangstéttinni.
Myndavélar hófust á loft og
blaðamennirnir olnboguðu sig
áfram og umkringdu bílinn.
Flassljósin blossuðu áður en
Daniéie komst út úr bílnum.
— Hvað á ég að gera? spurði
Daniéle, sem var gripín ofboði.
Það var eins og sú hvíld, sem
lögregluþjónarnir stjökuðu
þeim frá.
— Hvað gengur á? spurði
einhver.
— Fyrir luktum dyrum, sagði
Therése.
Mann fjöldinn beið fyrir ut-
an ráðhúsið. Fólkið stóð í smá-
hópum á tröppunum og talaði
ákaft saman.
Á gangstéttinni námu veg-
farendur staðar, til að forvitn-
ast um orsökina að þessum lát-
um. Húsmóðir gekk framhjá,
með körfu á handleggnum og
niðursokkin í hugsanir sínar.
Hún hafði næstum rekizt á ung-
an mann, sem stóð og horfði á
það sem fram fór við ráðhús-
tröppurnar. Konunni fannst
þetta geðugur piltur.
— Hvað gengur á? spurði
hún. — Hvað er allt þetta fólk
að gera?
Ungi maðurinn sneri sér að
henni, eins og hann hefði vakn-
að af draumi. Hann brosti hæ-
versklega og hann hafði mjög
fallegt bros. — Það er verið að
dæma kennara, sagði ungi mað-
urinn. — Kennslukonu. Hún
er ákærð fyrir að elska einn af
nemendum sínum.
Konan varð hneyksluð á svip-
inn.
— Eins og það séu ekki nóg-
ir karlmenn í Rouen! hrópaði
aði til lífsins. -— Hvar er hann?
. — Nú megið þið ekki fara
heimskulega að, sagði frú Jaias
og dró Daniéle með sér að biln-
um. — Það væri hreint brjálæði
að hitta hann hér, þar sem allt
er fullt af blaðamönnum og
1 j ósmyndurum!
-—- Hann verður þá í Jardin
des Plantes! sagði Therése.
Frú Jaias svaraði engu en
átti Daniéle upp í bílinn. Ther-
ése hljóp til að finna Gérar.
Gérard var kominn, þegar
Daniéle kom á mótstaðinn. Hún
þaut 1 faðm hans og gekk svo
nokkur skref aftur á bak, til að
virða hann fyrir sér. Hún vildi
líka að hann gæti séð hana.
Hún var svo falleg að Gérard
gat ekki leynt viðkvæmni sinni
og þrá eftir henni.
— Hvernig gekk þetta? var
það eina sem hann gat stunið
upn.
Daniéle hvarf aftur til veru-
leikans. Brosið hvarf af ásjónu
hennar. — Skap’ega, sagði hún
í léttum tón. Hún vildi ekki
iþyngja honum með ótta sínum
og áhyggjum.
En röddin sveik hana. Óttin
og angistin fengu yfirhöndina.
Gérard tók hana í fað sinn og
ioksins lét hún undan tilfinn-
ingunum. Hversvegna átti hún
ekki að treysta honum. Hann
32 VIKAN 15. TBL.