Vikan - 13.04.1972, Blaðsíða 26

Égá
allt lífiö
framundan
VIKAN heimsækir
Sigurborgu Ragnarsdóttur,
sjónvarpsþul, og spjallar
stuttlega viö hana.
Sigurborg Ragnarsdóttir sjónvarpsþulur
er næst yngst fimm barna hjónanna Sig-
rúnar Jónsdóttur, sem rekur verzlunina
Kirkjumunir í Reykjavík, og Ragnars Em-
ilssonar (Jónssonar, fyrrv. ráðherra),
arkitekts.
Ekki alls fyrir löngu heimsóttum við
hana, þar sem hún býr á heimili foreldra
sinna, og spjölluðum við hana brot úr
degi. Sigurborg var móð og másandi þeg-
ar við hringdum dyrabjöllunni og sagðist
rétt vera komin heim. Á morgnana kenn-
ir hún 11-ára bekk í Laugarnesskóla og
eftir hádegið 6-ára börnum í Fossvogs-
skólanum. Þrjú undanfarin sumur hefur
hún verið flugfreyja hjá Loftleiðum, en
sagðist ekki reikna með að fljúga á kom-
andi sumri. „Það er spennandi starf að
vera flugfreyja til að byrja með,“ sagði
hún, „en mér finnst mesti glasinn fara af
því áður en langt er um liðið. Nú hef ég
lika hug á að fara að herða mig við nám-
ið, én ég er innrituð í sænsku og frönsku
við Háskólann og hef ekki lokið nema
einu stigi í frönsku. Meiningin er að taka
eitt stig í sænsku í vor og lesa svo meira
í sumar og næsta vetur.“
Sigurborg varð stúdent frá MR vorið
1968 og „þar fékk ég áhuga fyrir frönsku,
reyndar hjá Vigdísi Finnbogadóttur, sem
kenndi mér í fimmta bekk. Eftir að ég
varð stúdent fór ég í stúdentadeildina i
Kennaraskólanum, það var siðasta árið
sem hægt var að taka kennarapróf á einu
ári, og sumarið eftir það fór ég í flugið.
Nú er ég búin að kenna í tvö ár, reyndar
mestmegnis forfallakennslu, þar sem ég
hef aldrei farið að hugsa um þetta að ráði
fyrr en ráðningartími minn hjá Loftleið-
ur hefur verið i þann mund að renna út.“
„Og hvernig fellur þér svo kennslan?"
„Vel. Ég gæti vel hugsað mér að kenna
eitthvað áfram, en sú kennsla sem ég er
með núna finnst mér fullmikil, þar sem ég
ætlaði mér að sækja tíma við Háskólann
með þessu, en tími fyrir það hefur náttúr-
lega ekki verið mikill, því að eftir að ég
er laus á daginn, yfirleitt upp úr kaffi,
þá veitir manni ekkert af að undirbúa
sig fyrir kennslu næsta dags og svo er ég
auðvitað að vinna á kvöldin svona við
og við.“
„Hvort kanntu betur við að kenna 11
eða 6 ára börnum?“
„Því get ég eiginlega ekki svarað, báðir
þessir bekkir eru mjög indælir, en í Foss-
vogsskólanum er það töluvert erfiðara;
þar erum við tvær með 39 börn, sam-
kvæmt þessu nýju tilraunakerfi. Aðstað-
an er öllu betri í Laugarnesskóla, en ég
reikna ekki með að vera þar nema fram
að páskum, þar sem kennarinn sem ég
var að leysa af er væntanlegur næstu
daga.“
„Þykir þeim ekki spennandi að kenn-
arinn þeirra skuli vera í sjónvarpinu?"
„Ekki lengur held ég. Fyrst til að byrja
með var ég náttúrlega mikið spurð hvað
væri i kvöld, hvernig þetta og þetta væri
26 VIKAN 15. TBL.
og þar fram eftir götunum, en nú taka
þau þetta sem sjálfsagðan hlut og ekkert
veður er gert út af því.“
„En þér sjálfri, finnst þér gaman að
vera sjónvarpsþuia?“
Sigurborg brosti fyrst lítillega og hló
svo. „Já, mér finnst það nú frekar
skemmtilegt. Starfið veitir manni tals-
verða tilbreytingu, og auk þess er það
allvel borgað."
I
Við lituðumst um á smekklega og sér-
| kenniléga búnu heimili foreldra Sigur-
borgar og spurðum svo lævíslega hvort
hún' væri nokkuð að hugsa um að flytja
að heiman. Hún hló hjartanlega og glettn-
in skein úr bláum augunum.
„Urðuð þið fyrir vonbrigðum með að
ég ætti ekki mann og börn til að tala um?“
Nei, ekki vildum við nú viðurkenna
það.
„Það var ágætt,“ sagði hún, „því ég er
allsendis ólofuð og kann ágætlega við að
vera það. Eg á eftir að gera ýmislegt, svo
ég sé ekki að mér liggi nokkuð á. Nei,
mig dreymir alls ekki um „öryggi hjóna-
bandsins" eins og það er kallað."
Við þáðum kaffisopa og meðlæti og á
meðan ljósmyndarinn kom sér fyrir rædd-
um við um heima og geima. „Það var eigin-
lega ekkert sérstakt sem réði því að ég
sótti um þetta starf hjá sjónvarpinu. Ég
sá auglýsinguna og hugsaði mér: — Því
ekki? Svo sótti ég um, var látin koma í
einar tvær prufutökur og framhaldið
þekkið þið. Allur taugaóstyrkur er svo
gott sem horfinn, en nú er tekinn við
vandinn mikli um hvað maður á að brosa
mikið, þannig að það verði ekki tilgerð-
arlegt. Auðvitað reyni ég að þræða þenn-
an gullna meðalveg, en af honum eru
áreiðanlega jafn margar útgáfur og sjón-
varpsáhorfendur eru margir.“
Að vonum hefur Sigurborg ekki mik-
inn tima til tómstundaiðkana: Hnn kenn-
ir — allavega sem stendur — frá klukkan
átta á morgnana og til þrjú eða fjögur á
daginn, þá tekur við undirbúningur fyrir
næsta dag eða þá sænsku- og frönsku-
lestur og fimmta hvert kvöld bjóðum við
hana velkomna heim til okkar. Þó segist
hún gefa sér tíma öðru hverju til að létta
undir með móður sinni við batik-vinnu
og fleira af svipuðu tagi og meðal annars
fór hún einhverju sinni með henni norð-
ur á Akureyri, þar sem Sigrún, móðir
hennar, hélt námskeið.
Sigurborg Ragnarsdóttir er önnum kaf-
in stúlka, en, eins og fyrr segir, þá hefur
hún hug á að ná sér í BA-próf í málum
með tíð og tíma. „Ég á allt lífið framund-
an,“ sagði hún þegar við þáðum í bollana
í síðasta sinn, „og hef nóg við tímann að
gera.“
ó.vald.
15. TBL. VIKAN 27