Vikan - 13.04.1972, Blaðsíða 33

var karlmaður og maðurinn sem
hún elskaði.
— Ég skal segja þér það,
sagði hún, — þetta er eins og
martröð. Fólk sem fyrirlítur
mig og talar um mig eins og ég
sé alls ekki viðstödd. Og ég verð
að hlusta ... hlusta ...
... í tólf mánaða fangelsi
skilorðisbundið, las dómforset-
inn.
Daniéle horfði á hann, skiln-
ingsvana. Hún heyrði alls ekki
allan pistilinn, sem hann las á
eftir. Maðurinn var ekki hýr á
brá, hann var súr og geðvonzku-
legur, einfaldlega umboðsmað-
ur embættisins. Daniéle hélt að
allt væri glatað. Svo fann hún
að einhVer tók um Jiendur
hennar. Hún var hrædd. En
þetta var verjandi hennar.
Hann var himinlifandi.
— Sýknuð, sagði hann. —
Heyrðuðu þér það ekki?
Daniéle hristi höfuðið. Hún
átti erfitt með að trúa því. En
hún sá að geði verjandans var
engin uppgerð, svo hún varð
rólegri.
Þetta var á síðasta augnabliki,
hugsaði hún, ég hefði ekki hald-
ið þetta út lengur, ekki þolað
meiri angist og ótta.
Hún gekk út, blindaðist af
sólinni og var næstum dottin í
tröppunum. Frú Jaias studdi
hana. Nú er þessu lokið, hugs-
aði Daniéle.
En þar skjátlaðist henni.
Gleðihátíðin á heimili henn-
ar fékk skjótan endi. Dyrabjöll-
unni var hringt og Daniéle hljóp
til dyra, hélt að það væri Gér-
ard. En svo var ekki. Hún varð
vandræðaleg og vonsvikin. Það
var lögfræðingurinn.
— Áttuð þér von á Gérard?
sagði hann. — Hann kemur
ekki.
Brosið hvarf af ásjónu henn-
ar.
— Hvað hefir skeð?
— Ekkert alvarlegt, sagði
hann og róleg rödd hans gerði
Daniéle ennþá órólegri. —
Ákserandinn hefir áfrýjað. Þeir
eru ekki ánægðir með sýknun-
ina. Sýknunin felur það í sér
að ekki er hægt að krefjast
neinnar refsingar. Það er, til
dæmis, ekki hægt að vísa yður
úr starfi við skólann. Það er
undirstaðan í mótmælum
þeirra. Ef þér fáið fulla uppgjöf
saka, þá getið þér krafist þess
að fá aftur stöðu yðar... og
eins og þér vitið, þá eru þeir
svo hræddir við hneyksli... Ég
er viss um að þér vinnið málið,
en þér verðið að vera mjög var-
kár. Þér megið ekki undir nein-
um kringumstæðum hitta Gér-
ard, fyrr en dómur er fallinn.
Hann skilur það og hefir geng-
izt inn á það. Hann þráir ekk-
ert heitar en að sjá yður frjálsa.
Hann sneri sér að unga fólk-
inu, sem var saman komið hjá
Daniéle. — Lofið því nú öll að
þið gerið allt til þess að Dani-
éle og Gérard hittist ekki! sagði
sagði hann, alvarlegur í bragði.
— Ef Daniéle vill það, sagði
Therése og sneri sér að henni.
— Já, sagði Daniéle, — ég
vil það ...
Daniéle fór á hvíldarheimili,
þar sem hún ætlaði að dvelja
meðan á biðtímanum stóð. Þetta
var ljómandi notalegur staður
í veraldlegum skilningi. Allt
var snyrtiiegt, fólkið notalegt
og umhverfið ákaflega fagurt.
Daniéle hafði dvalið þar í
hálfan mánuð. Hún gekk hugs-
andi eftir malarstígnum í garð-
inum. Henni fannst hún vera
komin á það stig að hún yrði
að taka einhverja ákvörðun.
Hún flýtti sér upp á herberg-
ið sitt, þar sem hún settist nið-
ur til 'að skrifa Therése. „Ég
þoli ekki lengur við hér, ég
hefi ákveðið að fara. Ég er alveg
uppgefin. Mig langar til að hitta
Gérard. Það er mín síðasta von.
Ég kem á laugardagskvöld ...
Þetta var á þriðjudegi. Á
íimmtudegi hringdi Gérard til
Therése. Faðir hennar kom í
símann.
— Nei. Therése er ekki
heima. Hún fór í nokkurra daga
íerðalag með móður sinni. Hún
kemur heim á sunnudaginn.
— Þér vitið líklega ekki
hvort hún hefir heyrt nokkuð
frá Daniéle? spurði Gérard hik-
andi.
Faðir Therése beið um stund,
áður en hann svaraði. Á síma-
borðinu fyrir framan hann lá
þykkt óopnað bréf, sem var með
tveggja dag gömlum póst-
stimpli. Hann vissi að það var
frá Daniéle Guénot.
Hann var kominn á fremsta
hlunn með að segja Gérard það
og bjóðast til að lesa bréfið
fyrir hann, en svo skipti hann
um skoðun. Þetta kom honum
ekki við.
— Nei, það veit ég ekki, sagði
hann.
Laugardagskvöld . . .
Það var uppstigningardagur
Maríu. Járnbrautarstöðin var
mannlaus .Lestin hafði verið
troðfull af ungu fólki, sem var
að fara í helgarleyfi. Daniéle
gekk gegnum auðan biðsalinn
og sá að gólfið var allt stráð
Framháld. á bls. 36.
15. TBL. VIKAN 33