Vikan - 13.04.1972, Blaðsíða 43

JUMBO svefnsófasettid

og DAG yðuríhag
JUMBÓ-sófasettið er einnig svefnsófasett. Sófinn er með lausum
púðum f baki og sæti. Það getur enginn séð að um svefnsófa sé
að ræða.
JUMBÓ-settið er græsilegt sófasett.
JUMBÓ-settið er norsk einkaleyfisframleiðsla frá EMKO.
SKEIFAN
KJORGA R-ÐI SIMI, 16975
snjóinn og þeir miðað vel á
hann.
— Drottinn minn, drengir.
Hefði ég aðeins vitað, hvern
endi þessi bjarndýraveiði átti
eftir að hafa, þá hefði ég slegið
þá í rot meðan þeir sváfu, bund-
ið þá saman í böggul, merkt þá
Haines Junction og sent í
bögglapósti heim í Sacromento-
dalinn. En þetta fór nú sem
fór. Þrátt fyrir aðvaranir mín-
ar, tóku þeir málið í sínar hend-
ur...
Þeir lögðu af stað yfir vatnið
um sjöleytið næsta morgun.
Sjálfur tók ég hundasleðann og
fór í norðurátt. Ef til vill von-
aðist ég til að þeir hættu Við
allt saman og kæmu aftur, án
þess að vekja upp einhvern
skapvondan grábjörn, og þá
væri ævintýrið úr sögunni.
Færið var gott og veðrið milt,
snjórinn varla meira en fet að
dýpt niðri í dalnum. Ég var
ekki með margar fellur, svo að
ég var kominn aftur eftir 4—5
klukkustundir. Ég kastaði litl-
um otri, renglulegum refi og
nokkrum rjúpum í kassa utan
dyra og ætlaði að ganga betur
frá því síðar.
Ég var einmitt að gefa hund-
unum lax, þegar ég heyrði hvell
innan úr skógarþykkninu vest-
an vatnsins. Eitt einasta skot.
Ég hlustaði, en heyrði ekki
fleiri. Ég sagði því við sjálfan
mig, að ef þetta hefði verið
vegna grábjarnar, þá væri
kannski eitthvað satt í þessu
raupi og sjálfshóli mannanna
um veiðileikni þeirra.
Ég fór inn og setti kaffiketil-
inn yfir, til að eiga nú eitthvað
hressandi fyrir bjarnarveiði-
mennina, þegar þeir kæmu aft-
ur. En ég varð að drekka kaff-
ið einn — þeir komu ekki.
Óli gamli þagnar snöggvast,
þurrkar sér um munninn með
handarbakinu og gýtur augun-
um til hauskúpunnar, alvarleg-
ur á svip. —• Nei, drengir mín-
ir. Þeir komu ekki. Ekki næsta
klukkutímann og ekki þann
næsta. Það var farið að rökkva
í dalnum, þegar ég hlóð byss-
una, lagði á hundana aftur og
fór af stað til að leita.
Við röktum spor þeirra yfir
vatnið. Það var óhugur í mér
og ég lét Duschka, forystuhund-
inn, auka hraðann eins og sleð-
inn þoldi. Ferðin gekk vel yfir
ísinn, og innan skamms vorum
við við skógarmörkin. Þar fund-
um við annan veiðimanninn.
Hann kom skríðandi niður
brattann. Eins og slegin ugla
eða öllu heldur eins og særður
selur, sem í síðustu krampa-
teygjunum reynir að ná til
vatnsins. Þannig skreiddist hann
milli trjánna. Bak við hann var
sióðin eins og rguð renna á
hvítum grunni. Drottinn minn,
drengir. Það var enn nógu bjart
til að skjóta, og ef þess gerðist
þörf, gat ég sleppt hálfvörgun-
um, sem voru fyrir sleðanum.
En sannleikurinn er sá, að
það var sem kalt vatn rynni
eftir hryggnum á mér, þeg^r ég
sneri þessari skríðandi byrði við
á sleðanum. Þetta var Bradley,
eigandi plastverksmiðjunnar.
Ég þekkti hann aftur á stór-
köflótta jakkanum, sem líktist
mínum eigin jakka. En jafnvel
hans eigin móður hefði verið
um megn að þekkja hann aftur
af andlitsdráttunum, svo illa
var hann leikinn í andlitinu.
Hann hlaut að hafa fengið
bjarnarklærnar í andlitið, því
að augabrúnirnar héngu í lufs-
um niður fyrir nefið og önnur
kinnin var rifin í burtu, svo að
skein í kjálkabeinið.
Brjóstið var bara tætlur og
blóð, og mitt út úr þessari eymd
gnæfði eitt rifbein. En hann
lifði, og af þeim fáu orðum, sem
hann gat stunið upp, skildi ég,
að það væri hann, sem öllu
máli skipti, nú orðið. Hann tal-
aði eitthvað um grábjörn, bezta
vininn, dauðann og eitthvað
fleira, sem mér gafst ekki tóm
til að hlusta eftir þá. Ég spennti
hann fastan á sleðann, lét hund-
ana spretta úr spori, og svo
komum við hingað. Það varð
ekkert af því, að ég gengi frá
litla otrinum eða mjóslegna
refinum þetta kvöld. En Guð
minn góður, hve aumur og ve-
sæll einn syndari getur orðið,
þegar ólánið dynur yfir hann,
þrengir sér yfir hann og krefst
fórnar.
Bradley hafði misst of
mikið blóð. Læknir var hvergi
nær en í White Horse, og þang-
að voru um 100 kílómetrar.
Sjúkraflugvél og blóðgjöf á
stundinni hefði kannski getað
bjargað honum. En við vorum
fjarri allri byggð og höfðum
engin flutningstæki. Lífið fjar-
aði fljótlega úr tættum líkam-
anum, hvað sem ég gerði til að
stöðva blæðingarnar. Einhver
stór æð hlýtur að hafa verið
slitin. Hið eina, sem ég að lok-
um gat gert, var að hella í hann
brennivíni, til að lina kannski
þjáningarnar. Hann hlýtur að
hafa verið orðinn algjörlega
Framhald á bls. 46.
15. TBL. VIKAN 43