Vikan - 13.04.1972, Blaðsíða 21

Vinur minn gekk á undan
inn í húsið án þess að msela orð,
og inn í eldhús með steingólfi,
semn ú hafði verið breytt í
borðsal. í dyrunum stanzaði
hann og gaf frá sér lágt undr-
unaróp.
— Halló! Það virðast vera
komnir gestir!
Tveir menn, gildvaxnir og
kafrjóðir, íklæddir vaðmálsföt-
um og legghlífum, höfðu staðið
upp úr sætum sínum við arininn
og gengu á móti okkur.
— Góðan dag, herra Grant-
ham, sagði sá, sem virtist vera
eldri, gráskekkjaður maður um
sextugt. — Þér þekkið mig sjálf-
sagt. Ég er Enoch Warden frá
Dalbæ, þarna yfirfrá. Vinur
minnhérna er Sowery bóndi
frá...
— Jájá, ég þekki ykkur báða,
greip Alan fram i, dálítið óþol-
inmóður. Mér skilst þið hafið
verið að bíða eftir mér og þyrft-
uð að tala eitthvað við mig.
Stendur heima, svaraði sá
gráskeggjaði, og í röddinni
mátti greina bæði kurteisi og
niðurbælda reiði. — Við erum
hér í leiðinlegum erindagjörð-
um, hr. Grantham. Hann þagn-
aði og horfð,i vandræðalega i
áttina til mín. — Afsakið, en er
þessi herra vinur yðar?
— Já, sannarlega sagði Alan
innilega, — elzti vinur minn.
Þér þurfið ekki að vera hrædd-
ur við að segja það, sem þér
ætlið að segja, þótt hann sé
viðstaddur.
Varden bóndi virtist eitthvað
tregur til að nota sér þetta boð
um að skýra frá erindi sínu.
Hann stóð við arininn og ræskti
sig hátt öðru hverju og tvísteig
órólegur.
— Sjáið þér til! kom loks
upp úr honum. — Ég er frið-
samur maður og vil koma mér
saman við nágranna mína, eins
og ástæður leyfa, svo að ég
vona, að þér takið mér vel upp
það sem ég ætla að fara að
segja. Fyrir þremur nóttum
voru sjö kindur drepnar á bæn-
um hjá honum Sowerby, og i
morgun fann ég rúmlega tólf
af minni eigin hjörð, sem höfðu
fengið sömu útreið.
— Virkilega? Einhvernveg-
inn var engin undrun í mál-
rómnurn. — Það er leiðinlegt.
Og þið eruð sjálfsagt komnir
1il að vara mig við því, að eitt-
hvert villidýr sé hér á ferðinni?
Varden bóndi hristi snöggt
höfuðið.
— Við erum komnir til að
biðja yður að hafa hundana yð-
ar tjóðraða á nóttunni, sagði
hann kuldalega.
— Hunda! Alan skellihló. —
En, góði maður, ég á alls ekki
neina hunda. Konan mín þolir
ekki neinn hund neinsstaðar
nærri sér, svo að auðvitað er
hér enginn himdur til.
Bændurnir störðu á hann með
sýnilegri tortryggni.
— Enginn hundur? gat Sow-
erby loks stunið upp.
— Ekki eitt hár af hundi!
svaraði vinur minn einbeittur.
— Þið verðið að leita annars-
staðar að hundinum, sem er að
ónáða kindurnar ykkar.
Enoch Varden lyfti sigggró-
inni hendi og klóraði sér á hár-
inu.
—• Auðvitað verðum við að
trúa því, fyrst þér segið það
sjálfur.
— Já, það getið þið örugglega
gert, sagði Alan rólega.
— Þér megið ekki reiðast
okkur, flýtti Varden sér að
segja. — En hitt verð ég að
þetta lítur einkennilega út.
Hann Miles gamli — fjármað-
urinn hjá honum Sowerby —
rakti sporin eftir skepnuna einn
morguninn, eftir að kindurnar
voru drepnar. Hann er enginn
fábjáni, hann Miles gamli, og
hann segir að sporin hafi verið
eftir stóran hund — þann
stærsta, sem hann hafi nokk-
urntíma séð. Og ég get vottað
það með honum, því að ég var
á fótum klukkan fjögur, morg-
uninn eftir að ráðizt var á kind-
urnar mínar og rakti sporin
langar leiðir í mjúkum jarð-
veginum.
— Og hvert lágu sporin?
spurði Alan.
— Þau lágu beint hingað að
húsinu — og sem meira er: þau
lágu ekki lengra! Þarna voru
þau, skýr eins og prent á p,app-
ír, upp eftir stígnum hjá yður.
Það voru meira að segja nokkur
á tröppunum að framdyrunum
hjá yður — en það komu engin
iil baka!
Ég sá Alan Grantham fölna
snögglega. Ég gat vel ímyndað
mér hvernig honum hlaut að
líða á þessari stundu.
— Þetta hlýtur að hafa verið
stóri grái úlfurinn, sem hefur
verið að snuðra hérna kring um
húsið, sagði hann.
Augun í bændunum urðu eins
og undirskálar.
— Úlfur! æpti Varden. Hve-
nær hefur heyrzt getið um úlfa
hérna í kalkklettunum í Suss-
ex?
— Svona i er það nú samt,
sagði Alan. Hann hlýtur að

IHxMD ■ WBBrv. fmB- MÐængffijpsQEllE

r/r & i wr
AjdSa ■’íW rall! Mi •It|gU ifjffji
prf !J
p: j|™
i1 ■íúja mf ' .*>—'■rr* M
15. TBL. VIKAN 21