Vikan - 13.04.1972, Blaðsíða 48

lega, svo nærgætin og ennþá
einu sinni furðaði ég mig á því
að hún skildi vilja mig.
— Ég stakk af, sagði ég bit-
urlega, — þau í burtu með róf-
una milli lappanna.
— En maðurinn var dáinn,
þú gazt ekkert gert fyrir hann.
Mér finnst það ekkert hetjulegt
að horfa á slys. Mér finnst þú
hafir gert það rétta.
— En það var ekki þess
vegna sem ég hljó í burtu. Ég
var hræddur um að einhver
myndi segja að ég hefði hrint
honum.
— En þetta eru alveg eðlileg
viðbrögð.
— Já, auðvitað, táknræn fyr-
ir mig. Ég hætti ekki á að
segja upp auðvirðilegu starfi
og byrja á einhverju nýju, ég
þori ekki að hætta á neitt, ég
þori ekki einu sinni að koma
mannlega fram. Jú, að vísu er
það eðlilegt...
Næsta morgun var skafheið-
ur himinn og glampandi sól-
skin. Alice lét sem ekkert hefði
skeð og Polly vildi endilega
sitja á hnjánum á mér við
morgunverðinn. Hún var gælin
og glöð, alveg dásamleg, þessi
litla dóttir mín. Hún fylgdi mér
út að hliðinu og þegar ég kom
að horninu, sneri ég mér við og
þá stóð hún þar ennþá og veif-
aði til mín. Ég var í léttu skapi
og hafði næstum gleymt mar-
tröðinni frá því daginn áður.
Nú fannst mér ég hefði gert
mér óþarfa áhyggjur og það
var fyrst þegar við nálguðumst
strætisvagnastöðina að ég stakk
hendinni í vasann, til að taka
upp lykilinn.
Hann var ekki í vasa mínum.
En svo mundi ég eftir því að
ég hafði skipt um föt, lykillinn
hlaut að vera í jakkavasanum á
hinum fötunum. Mér fannst ör-
uggara að hringja til Alice frá
vagnastöðinni.
— Viltu gá hvort ekki er
lykill í vasanum á gráa jakk-
anum mínum. Flatur lykill að
bankahólfi.
— En við höfum ekki banka-
hólf.
— Gerðu eins og ég segi! Ég
á ekki þennan lykil, fyrirtækið
á hann.
Mér var ískalt á höndunum
og ég varð að þurrka svitann
af enninum, meðan ég beiS.
Loksins kom Alice til baka. —
Ég fann hann.
— Það er gott, geymdu hann
vel. Bless.
Þegar ég kom út úr símaklef-
anum, út í sólina, varð ég ró-
legur aftur. Ég fékk sæti í lest-
inni og fletti í sundur blaðinu
mínu. Ég hafði aldrei lagt það
í vana minn að lesa forsíðu-
fréttirnar um morð og ofbeldi,
en nú var eins og ég gæti ekki
íest hugann við annað. Óróleik-
inn greip mig aftur. Blaðið var
fullt af fréttum um allskonar
ofbeldi og morð, það var stað-
reynd og alls ekki hugarfóstur.
Ég vafði blaðinu saman aftur.
Þegar ég leit upp, sá ég unga
konu á ganginum, virti hana
fyrir mér um stund, en bauð
henni svo sætið mitt. Ég gerði
það ekki af hæversku einni
saman, heldur vegna þess að
hún var einfegursta stúlka, sem
ég hafði augum litið, Það var
l,íka betra að virða hana fyrir
sér, ef hún sat en ég stóð. Hún
var svarthærð og grá augun
voru svolítið skásett, hörundið
var eins og rjómi og andlits-
drættirnir ákaflega fíngerðir.
Það var hrein unun að horfa á
hana. Að vísu elskaði ég kon-
una mína, en sá maður sem við-
urkennir ekki að hann hafi
ánægju af að horfa á fagra
konu, er hræsnari.
Við Alice höfðum verið gift
í fjögur ár, þegar Polly fædd-
ist. Þegar við giftum okkur, var
hún tuttugu og fimm ára og ég
tuttugu og sjö. Hana langaði til
að eignast heimili, þar sem hún
hefði garð, svo við spöruðum
allt hvað við gátum, til að
tryggja okkur litla húsið í
Trenton. Við vorum bæði mik-
ið fyrir börn og vonuðum að
viðættum eftir að eignast heíl-
an hóp. En það varð að taka
Polly með keisaraskurði, sem
hafði ýmsar afleiðingar í för
með sér og læknirinn sagði að
við mættum ekki gera okkur
vonir um að eignast fleiri börn.
Ég kom tuttugu mínútum of
seint á skrifstofuna og Fritz tók
eftir því að ég átti bágt með
Pöntunarseðill
KLIPPIÐ HÉR
Vinsamlegast sendið mér sniðið, sem ég krossa framan við, [ þv[ númeri, sem
ég tilgreini. Greiðsla fylgir með I ávísun/póstávísun/frímerkjum (strikið yfir
það sem ekki á við).
....... Nr. 58 (9778) Stærðin á að vera nr. ......
Vikan - Símplicíty
KLIPPIÐ HÉR
Nafn
Heimili
48 VIKAN 15. TBL.