Vikan - 13.04.1972, Blaðsíða 10

HEIMKOMAN
SMÁSAGA EFTIR FRANCESCO CHIESA
Hiö fyrsta, sem honum datt í hug, var að
hlaupa, hlaupa burt, svo aö engin hætta væri
á, að þeir tækju hann aftur til fanga ...
—• Þú ert sýknaður, heyr-
irðu það, sýknaður. Skilurðu
það ekki?
Lögfræðingurinn æpti dóm-
inn í eyrað á honum, tvisvar
sinnum, þrisvar sinnum og
hristi hann til, en ungi maður-
inn hélt áfram að drúpa höfði
og bar fram hljóðlausri röddu
spurninguna:
— Hve mörg ár? . . . Hve
mörg ár?
Loksins skildi hann það. Það
hljóp roði í andlit honum,
hvarf síðan skyndilega og hann
varð náfölur. Þeir leiddu hann
burt og honum var sleppt fyrir
rökkur, þegar ajlar nauðsyn-
legar skýrslur höfðu verið und-
irskrifaðar. Nú hafði hann sem
sagt öðlazt frelsi á ný . . . Hið
fyrsta sem honum datt í hug
var að hlaupa, hlaupa burt,
burt, svo að engin hætta væri
á, að hann yrði aftur tekinn til
fanga. En fæturnir neituðu að
hlýða skipunum hans. f heilt
ár höfðu réttarhöld og rann-
sóknir staðið yfir, og hann
hafði tamið sér sérstakt göngu-
lag, hægt og silalegt. Hann gat
ekki losnað við það á svip-
stundu. Nú var allt -svo fallegt
í kringum hann, allt svo stórt,
svo óendanlegt, hvergi neinar
hindranir, hvergi neitt, sem
stöðvaði hann á vegi hans,
hvergi varðm^nn með vopn og
borðalagðar húfur. Átti hann
að hætta sér á opna svæðið?
Nei, hann taldi varlegar að
ganga hægt umhverfis það
meðfram húsaröðunum. Hér og
þar stanzaði hann fyrir fram-
an glugga eða fyrir framan
bifreið, sem stóð við vegar-
brúnina, en eftir andartaks
töf hrökk hann við og leit
skelfdur í kringum sig. Hann
gat ekki losnað við þá óþægi-
legu tilfinningu, að einhver
væri að veita honum eftirför.
Hin mörgu ljós götunnar kvikn-
uðu allt í einu öll samtímis. í
sterku ljósinu varð hann grip-
inn hræðslu, — hræðslunni við
að verða aftur tekinn til fanga.
Þrátt fyrir þetta gat hann ekki
slitið sig frá körfunum, sem
voru fullar af tómötum, kirsu-
berjum og grænmeti. Þessi sjón
yljaði bóndahjarta hans. Að
lokum kom eigandinn, sem var
kona, út úr .verzlun sinni og
spurði unga manninn, sem
starði á varir hennar, hvort
hann vildi kaupa nokkuð. Þetta
voru fyrstu orðin, sem sögð
voru við hann, eftir að hann
slapp úr fangelsinu. Þau verk-
uðu á hann eins og frelsun og
vöktu hann úr þeim drauma-
heimi, sem hann hafði lifað í
undanfarinn klukkutíma. Því
næst hélt hann áfram í sömu
átt og hann hafði stefnt til og
kannaðist brátt við veginn,
sem lá um engi, skóga og litla
bæi. Honum tókst smátt og
smátt að greikka sporið og
fyrir miðnætti náði hann til
hins afskekkta bæjar foreldra
sinna.
Það var niðadimmt, ekki hið
minnsta ljós sást, allt virtist í
fastasvefni. Honum datt skyndi-
lega í hug, hvernig hann gæti
opnað dyrnar á fjósinu. Hann
stakk hendinni inn um op við
dyrnar, náði til lykilsins að
innan, opnaði dyrnar hægt og
varfærnislega, svo að ekkert
marr heyrðist, og lokaði á eft-
ir sér. Hann stóð kyrr í fjós-
inu og virti fyrir sér þetta
góðkunna umhverfi. Hann
trúði því varla, að þetta væri
satt . . . Yfir höfði hans blik-
uðu stjörnur. Inni rak hann
augun í knippi, sem stóð við
einn stólpann. Af ilminum vissi
hann, að þetta voru mórberja-
kvistir . . . Já, það var víst maí
eða júní . . . Tími silkipúpanna
. . . Hann sá líka að það var
sumar á því, að glugginn stóð
opinn. Hann var alltaf látinn
standa opinn í sumarhitunum
til þess að hleypa fersku lofti
til skepnanna. Hann lagði enn-
ið við gluggakarminn. Nú
heyrði hann greinilega þungan
andardrátt skepnanna og örlít-
ið skrjáf í keðjum. Hann and-
aði að sér heitu og dásamlegu
fjósloftinu. Nú fyrst fór um
hann sælutilfinning. Nú fann
hann loks, að hann var aftur
frjáls, — að hann var kominn
heim.
— Ég er sýknaður, sagði
hann upphátt, svo að einnig
dýrin gætu heyrt það.
Hann gekk ákveðinn að bæj-
arhúsinu, barði að dyrum og
kallaði, unz dauft ljós kvikn-
aði í einum glugganum. Dyrn-
ar opnuðust brátt.
—• Nú, það ert þá bara þú,
sagði faðir hans og lyfti ljós-
inu og lýsti framan í son sinn.
Síðan hengdi hann lampann á
krók yfir borðinu, sneri sér
aftur að syni sínum, sem enn-
þá stóð á þröskuldinum.
—- Það ert þá bara þú, end-
urtók hann.
—- Já, það er ég. Þeir hafa
sýknað mig.
Báðir þögðu. Faðirinn gekk
að eldstæðinu, dró fram tré-
skó, sem voru undir bekknum,
fór í þá, sneri sér enn að syni
sínum og tók um axlir honum
til þess að fullvissa sig um, að
það væri nú hann. Við dauft
10 VIKAN 15. TBL.